Skinfaxi - 01.02.1915, Blaðsíða 12
20
SKINFAXI
ENSKUBÁLKUR.
Fritlitioí’s Temptatiou.
Spring is coming, birds are twittering,
forests leaf, and smiles the sun,
And the Ioosened torrents downward
singing to the ocean run;
tilowing like the cheek of Freya,
peeping rosebuds ’gin to ope,
And in human hearts awaken love oflife,
and joy and hope.
Then threw Frithiof down his mantle
and upon the greensward spread,
And the ancient king so trustful
laid on Frithtiofs knees his head;
Siept as calmly as the hero sleepeth
after war’s alarms
On his shield, calm as an infant sleepeth
in his mother’s arms.
As he slumbers, hark! there sings
a coal-black hird upon a bough:
„Hasten Frithiof, slay the old man,
close your quarrel at a hlow;
Take his queen, for she is thine,
and once the bridal kiss she gave;
Now no human eye beholds thee;
deep and silent is the grave“.
Straight the ancient king awakens.
„Sweet has been my sleep“ he said;
„Pleasantly sleeps one in the shadow,
guarded by a brave man’s blade.
But where is thy sword, 0 stranger?
Lightning’s brother, where is he?
Who thus parts you, who should never
from each other parted be?“
„It avails not“ Frithtiof answered;
„in the North are other swords;
Sharp, 0 monarch, is the sword’s tongue
and it speaks not peaceful words;
Murky spirits dwell in steelblades,
spirits from the Niffelhem,
Slumber is not safe before them,
silver locks but auger them“.
(Longfellow þýddi).
Freistnin.
Vorið kemur, kvaka fuglar, kvistir grænka,
sunna hlær,
ísinn þiðnar, elfur dansa ofan, þar lil
dunar sær;
rósin gegnum reifa brosir, rjóð og hýr
sem Freyju kinn;
og í brjósti virða vekur vorið hlýjan
unað sinn.
Friðþjófur sinn feld þá breiddi foldar
yfir kalda laut;
hvítar hærur Hringur síðan hneigja vann
í kappans skaut,
svaf svo vært sem vaskur halur
vígamóður skildi á
eftir blóðugt orraveður eða barnið
móður hjá.
En er fastast sjóli sefur svartur kvakar
fugl á meið:
„Friðþjófur inn frækni! skunda, fylki
ellihniginn deyð!
eigðu sjálfur dýra drotning, drósin gaf
þér koss og nmnd;
engi þig hér augum lítur, engi rís
úr dauðans blund“.
Hringur vaknar; „Vel er sofið, væran“
kvað hann, „hlaut eg blund;
vel er oss á vengi auðu, er vakir þú
með hjör við mund;
Hjör eg sagði — heyrðu gestur!
Hvar er síðunautur þinn?
hvert hefir undur ykkur skilið? —
efni þess eg hvergi finn“.
„Hirði’ eg lítt það“ hetjan svarar,
„hjörvagnægð á þessi storð,
vittu, hvöss er tyrfings tunga,
talar engi friðarorð:
myrkraandar eggjar byggja, illum
Niflheim komnir frá,
svefni ei né silfurhærum, svífast þeir
að níðast á“.
(Matthías Jochmnsson þýddi).