Skinfaxi - 01.08.1915, Qupperneq 1

Samgöngur.
íslenska sam-
g'ónguleysið.
„Vegabæturnar eru eiginlega einu gæð-
in sem við almúgamenn fáum hjá lands-
sjóðnum“, sagði bóndi nokkur, sem var
að ryðja götuna yfir Svínaskarð, við ferða-
mann sem fór í vor um þjóðveginn. Veg-
urinn sá er slæmur og samgöngubótin lítil
-en þó betri en ekki neitt. Svínaskarðs-
vegurinn, sem Kjósarbóndinn var þakk-
íátur fyrir, er gott dæmi um samgöngur
ihér á Iandi, þar sem mannshöndin er að
byrja á verki, sem aldir þarf til að vinna.
Sjálfsagt vita Islendingar,
hérumbil einsog aðrir menn,
að góðar sanigöngur eru
jafnnauðsynlegar þjóðunum til heilbrigðra
framfara eins og blóðrásin líkamanum.
:Samt eru samgöngur á Islandi verri en
hjá nokkurri annari Evrópuþjóð. Hér
Jþarf tvo til þrjá mánuði til að koma bréfi
•millri sumra staða innanlands og fá svar,
(úr svipaðri fjarlægð eins og erlendis þarf
-eilt dægur til. Sama má segja um manna-
og vöru-flutninga.
Nú eru því miður ekki minstu líkur til,
að við getum komið samgöngum okkar i
jafngott horf eins og nágranna-þjóðirnar í
þéttbygðu löndunum. Landið okkar er svo
risastórt og ógreiðfært, en þjóðin sár fá-
menn. Noregur, sem er eitt hið strjálbygð-
asta land í álfunni, er þrem sinnum stærra
land, heldur en ísland, en þjóðin um þrjá-
tíu sinnum fjölmennari. Járnbrautir eru
Jiið eina þekta samgöngutæki, sem tryggir
verulega örar samgöngur á landi. En þær
eru mjög dýrar, svo dýrar að ekki virð-
ast nein tiltök, að núlifandi kynslóð ís-
lendinga geti bygt þær, svo að um muni.
Ef leggja ætti járnbraut frá Rvík um slétt
lendið sunnanlands (með hæfileguni liliðar-
álmum) mundi það kosta um 10 miljónir
króna, en braut frá Rvík til Akureyrar 25
miljónir, þó að hún væri ekki vandaðri en
ódýrustu brautir sem Þjóðverjar leggja um
sléttlendi. Og þrátt fyrir þetta væri bálft
landið járnbrautarlaust. Nú er lánstrausti
okkar svo háttað, að það hefir verið mjög
erfitt, hiti siðustu ár, að fá að láni x/4
miljón króna handa íslandi, svo að mjög
virðast fara að einu líkurnar til að við
fengjum tugi miljóna að láni, nema þá
með afar kjörum, og hinsvegar máttur
þjóðarinnar lítill til að standa straum af
slíku láni, þótt það fengist í bili. Sú mun
því verða niðurstaðan, að ef bæta á ís-
lenskar samgöngur í lieild sinni, þá má
ekki byggja þá áætlun á járnbrautum.
Nú sem stendur eru landpóstaferðir frá
höfuðstöðum einu sinni í mánuði; reglu-
legar strandferðir álíka örar um sutnar-
tímann, en næstum engar a. m. k. tíma
úr vetrinum fyrir norðan land.
Þar að auki flytja millilanda-
^lelöTna'!0" skÍPÍn Póst viS °8 við með
ströndum fram. Þessu fyrir-
komulagi þarf að breyta, og sniða það eft-
ir þörfum og mætti okkar, sem nú lifum.
Og það er bersýnilegt að breytingin hlýtur
að verða í því fólgin að auka og bæta
strandferðirnar stórvægilega, leggja nið-