Skinfaxi - 01.02.1916, Síða 1

Brotni glugginn.
Vestanvert við Reykjavíkurbæ er allstórt
afgirt svæði, hinn nafnkunni Iþróttavöllur.
Þegar honum var komið á fót, fyrirfáein-
■um árum, voru forgöngumennirnir í fjár-
vandræðum, því að kostnaðurinn var all-
mikill, en lítil bein arðsvon. Þeir tóku
því með þökkum boði efnamanns nokkurs,
að hann skyldi gefa Iþróttavellinum
allmikla fjárhæð, en fá að launum að
foyggja lítinn útsýnisturn innan girðingar-
innar, þar sem gott var sýni yfir allan
völlinn. Þetta varð að samningum og mað-
«rinn lét byggja þarna dálítið skýli með
mörgum smágluggum. Hann mun hafa
íbúist við, að þessi eign sín yrði látin í
íriði, og að hann gæti þar gengið að sínu
sæti óskemdu, þegar eitthvað væri um að
vera á vellinum.
En svo varð ekki. Eftir fáeinar vikur
ihöfðu götustrákarnir heimsótt staðinn. Þeir
sáu, að hann var varnarlaus og rúðurnar
•dágóður skotspónn fyrir kastæfingar. Þeir
neyttu góðs færis og brutu með grjótkasti
'hverja einustu rúðu i húsinu, svo að það
•er síðan til óprýðis og angurs þeim, sem
homa nærri þessum stöðvum, og hugsa
tum það, sem fyrir augun ber.
Víða erlendis standa hús mannlaus tím-
■unum saman, t. d. sumarhús og skemti-
hallir utanvert við borgir. Og ekki ber á
<jðru en að slik mannvirki séu látin óáreitt.
þó að þau séu ekki undir stöðugri vernd
eigendanna. Þar ætti þó fremur að vera
um götustráka og skril að ræða en hér,
en það virðist eins og við eigum tiltölu-
lega meira af ótömdu, hamslausu eyðilegg-
ingareðli, sem leggst fyrst á það varnar-
lausa, en situr á sér þar setn varnir
eru fyrir. Mýmörg eru dæmin um þenn-
an siðferðislega veikleika manna hér á
landi. Jafnskjótt og hús eða mannvirki
eru yfirgefin. koma einhverir skaðsemdar-
menn og skemma þau, sér til gamans.
Einna Ijótast er að sjá merkin um þessa
andlegu órækt í sumum sæluhúsunum á
fjallvegum hér á landi. Mér mun lengi
verða i minni kofortsræfill, sem norðan-
póstur hafði skilið eftir í sæluhúsinu á
Holtavörðuheiði, ef til vill með einhverjum
nauðsynlegum áhöldum, sem gott var fyr-
ir hann að eiga þar. Kofortið hafði verið
járnbent og traustlega smíðað, en til hvers
var það móti skemdaranda ferðamannsins,
sem vissi sig óhultan uppi á reginfjöllum.
Þarna Iá kofortsgarmurinn síðan, holrifinn
og tómur, eftir einhvern andlegan aum-
ingja, sem ekki sveifst að níðast á dauð-
um hlut, sem geymdur var i mannlausu
ferðamannahæli. Svipað er að segja um
umgengnina í sæluhúsunum. í stað þess
að allir ættu að finna til ánægju yfirþess-
um nauðsynlegu griðastöðum manna, sem
eru í hættu staddir, virðast helst til marg-
ir vegfarendur gera sitt ýtrasta til að spilla
þeim.
En þetta eru raunar smávægileg dæmi,
en nóg til að benda á siðferðislega veilu
í þjóðinni. Alt lif siðaðra manna byggist
á því, að hver einstaklingur hafi vald yfir