Skinfaxi - 01.02.1916, Blaðsíða 12

SKINFAXI.
lagssvæðinu o. s. frv. En hér þarf
meira við. Það þarf að brýna fyrir
komumanni Iðg og reglur félagsins,
og skýra tilgang þess, svo hann viti
að hverju hann gengur. Þess munu
dæmi að félögum hefir farið best að
stofni, meðan stofnendur, sem fjallað
höfðu um lögin og samþykt þau, voru
einir um hitu, en þá hnignað, er fleiri
flyktust inn í félagið með mismun-
andi skilningi á tilgangi þess og
stefnumarki. Sannast þá sem oftar,
að ekki má meta eftir höfðafjölda.
En að því er snertir afstöðu ung-
mennafélaganna í þessu efni, þá er
það hinsvegar tilgangur þeirra, að
hafa vekjandi áhrif á sem flesta af
æskulýðnum, og því ber þeim skylda
til að vaka yfir því, að menn sé ekki
i félagi af fordild einni, til að tolla í
(ískunni, eða öðrum álíka hvötum.
I þessu efni þyrftu þau að taka
fordæmi af fóstbræðralaginu forna,
þó það auðvitað yrði að vera í ann-
ari mynd. Eg get t. d. ekki álitið
heppilegt að taka upp eiða í svo al-
mennum félagsskap, en það er áhorfs-
mál, hvort eigi væri rétt að binda
inngöngu i fél. einhverri sérstakri
kvöð, t. d. starfi að gróðrarstöð fé-
lagsins, ef það ætti slíka, því að þá sæ-
ist strax, hvað menn vildi á sig leggja
til að vera í félaginu.
Að lokum vil ég taka það fram, að svo
Andi og- gott sem það er að hafa sett
TxShstafur. sér góð lög, þá veltur mest á
því, í livaða anda þeim er framfylgt. Og
komi eitthvert vafaatriði fyrir á skilningi
laganna, eða virðist orð þeirra koma í
bága við nauðsynlega starfsemi félagsins,
þá á andi og stefna laganna að ráða fyr-
ir dauðum bókstafnum.
J. G.
Vonin — Æskan.
Við höldum, þegar dimmir og dregur
fyrir sól,
Að dáin sé vonin og byrgt hið síðsta
skjól;
En altaf skapast von, þar sem æskan
stýrir löndum,
Og endalaust er vorið á slíkum Furðu-
ströndum.
Bergþór Jónsson.
Jarðspjöli.
Ef vér veitum eftirtekt landinu í kring-
um oss þá sjáum vér að það er víða að
blása upp, einkum í fjalllendum. Eg man
t. d. vel eftir mörgum grænum og grasi-
vöxnum brekkum og breiðum, sem nú á
fáum árum eru orðnar gróðurlaus fúaflög.
Þessu veldur mest snjórinn sem liggur
yfir í þykkum sköflum langt fram á sumar.
Ætti öllum Islendingum að vera það
sorgarefni að sjá þvílíka eyðileggingu á
landinu. En því er nú svo varið að ílestir
eru tilfinningalausir gagnvart landinu og
hjálpa fremur til eyðileggingarinnar, en að
reisa rönd við henni, og verður það einna
mest með hinum gamla, Ijóta vana að
rífa hrís til eldiviðar á bæjum, og er það
enn gert svo takmarkalaust að sjaldgæft
er nú orðið að sjá fallega hríslu nálægt
bygð, og víða sér maður að beitiland
fyrir sauðfé er gjöreytt fyrir gegndarlaust
hrísríf. Hrísið hefir á stórum svæðum
haldið saman jarðveginum og skýlt veik-
byggðari gróðri, svo kemur maðurinn og
slítur hrísið, þennan fallega og tápmikla
gróður, upp með rótum og skilur eftir
upptættan jarðveginn og ber flögin og eiga
þau svæði vanalega enga viðreisnarvon,
og er margur fallegur blettur þannig kominn
í auðn.