Skinfaxi - 01.03.1916, Qupperneq 2

SKINFAXI
26
Úti-íþróttir.
(Eftir Bennó.)
Knattspyrna.
VI.
(Frh.)
Um langan aldur var knattspyrnan iðkuð
með mjög ófullkomnum Ieikreglum, eins og
þeim, að leyfilegt var að grípa knöttinn
með höndunum, er hann kom í loftinu frá
mótherja (mótspilara), var ])að kallað „fair
catch“, og gaf það rétt til aukaspyrnu (fri-
spark). Einnig var leyfilegt að bera knött-
inn og bregða keppendunum, og i hvert
skifti sem mark var „skorað“ (A goal scored)
var skift um markhlið o. s. frv. Það var
ekki fyr en árið 1863, er stofnaður var
félagsskapurmeðal enskra knattspyrnufélaga
(„The English P'ootball Association“) að
fast skipulag komst á leikinn, og að öll þessi
brögð voru talin óleyfileg, sem að framan
eru nefnd. Er nú engum keppanda leyfi-
legt að slá, bregða eða sparka í keppendur,
né snerta knöttinn viljandi, með höndum,
nema markverði — en þó aðeins eftir
vissum reglum (sjá knattsp.lögin 8. grein.)
Eftir stofnun þessa ágœta félagsskapar,
útbreiddist knattspyrnan mjög, þó að nnnar
knattleikur, knattspyrnunni nokkuð líkur,
væri einnig í hávegum hafður, og keppti
mjög um völdin við knattspyrnuleikinn.
Þessum leik — ef leik skyldi kalla — var
gefið nafnið „Rugby FootbalI“, og er það
mesti fantaleikur, sem ég hefi ennþá séð.
Hver keppandi má nota hendur og fætur
eftir vild, hælkróka, öll leggjabrögð, og
ýms önnur þrælabrögð, sem nöfnum tjáir
að nefna.
Kemur það líka oft fyrir, næstum því
í hverjum leik — að menn verða óvígir,
fara úr liði, hand- og fótleggsbrotna. Er
ólíkt betri og skemmtilegri leikur knatt-
spyrnau, en þessi ryskinga-fantaleikur.
En þó ber ekki að neita því, að alvarleg
meiðsli geta orðið í knattspyrnu, ef hrotta-
lega er leikið, og dómaranum ekki hlýtt,
sem skyldi — er því vel að athuga, að
knattspyrna fari fram með leikni liðleik
og ofstopalaust. Gleyma sér aldrei svo-
að menn sparki í mótherja í stað knatt-
arins, en af því stafar inesta hætta (fótbrot,
liðskekkjur og fl.) Þráfaldlega kemur það
fyrir að menn spyrna í mótherja af
gremju og reiði, yfir því að þeir mistu
knöttinn á rásinni. A dómari leiksins^
að hegna slíkum mönnum mjög strang-
lega — gjöra þá leikræka; það er eina
ráðið, sem dugar, og um leið betrar. En
hefir þó aldrei verið notað hér á landi.
Árið 1866 var ennþá breytt knattsp.'
lögunum þannig að rangstæðu (off side)
reglurnar voru mikið bættar og lagfærðar.
Getur nú t. d. enginn keppenda orðið rang^
stæður (off side) á sínum vallarhelmingi
(svæðisins), og m. fl.
Þá var og rétt á eftir þessu stofnuð
alþjóðastjórn knattsp.félaga. (The Inter-
national P’ootball Board), sem saman stend-
ur af 8 — átta — mönnum, sem valdir
eru af Englands-, Skota-, íra- og Wales-
búum (P'ootball Association) tveir menn
frá hvorum þeirra. Hafa þeir á hendi
aðalúrskurðarvald, og framkvæmdir á regl-
um og lagabreytingum knattsp. en þó get-
ur lagabreyting ekki fram farið, nema með
samhljóða atkvæðum þessara átta manna
(frá „The Internationall Football Board“).
En reglum þeim, Iögum og laga skýringum,
sem þeir setja, verða svo öll knattsp.félög
að hlíta og Idýða. Árið 1872 fór fyrsti'
þjóðarkappleikur milli Englendinga og.
Skota fram, og brátt komu svo Irar og
Walesbúar þar á eftir.
1873—74 byrjuðu fyrstu knattsp.kapp-
leikarnir milli háskólabæjanna Oxford og
Cambridge, sem nú eru frægir mjög uin>
allan hinn mentaða heim.
Á Englandi eru rúm 10000 knattsp.-
félög, með mörg hundruð þúsund, slarj-
andi meðlimum, en eins og þið vitið þá
er knattsp. sú langútbreiddasta íþrótt Eng-
lands. Er þetta því ef til vill ekki svo-