Skinfaxi - 01.09.1916, Blaðsíða 4

108
SKINFAXI
spyrna i áttina að endamörkum mótflokks*
ins, samkvæmt ákvæðum 2.gr. knattspyrnu*
laganna:
1) í npphafi leiks.
2) eftir skorað mark.
3) eftir leikhlé að hálfnuðum leik.
II. Brottspyrna („kicking off“) er
fyrsta spyrna eftir leiktöf (markspyrna,
aukaspyrna, „dómara spyrna“ [þegar dóm-
ari lætur knöttinn detta á jörðu].
III. Yítaspyrnan er sérstæð, o: spyrna
frá vítaspyrnumerki (ekki miðjuspyrna), en
í áttina að endamörkum mótflokksins (eins
og upphafspyrna).
Minni U. M. F. Reykjavíkur.
Flutt á 10 ára afmæli þess 4. okt. 1916.
Sumarið er nú á enda, haustið komið
og veturinn nálgast hröðum skrefum. Lit-
skrúð blómanna er horfið, grænu engin,
fölnuð og þar sem ládeyðan faldist fyrir
skömmu undir gullþiljum sólarlagsins, þar
hníga nú sigþungar og háreistar úthafsöld"
urnar að bjargi og knýta löðurbelti um
nes og eyjar. Þar sem smáfuglar hopp-
uðu um steina og kvökuðu kátir í forsæl-
unni, þar hvin nú haustgolan í geigvænum
gljúfrum og haustmyrkrið teygir armana
lengra og lengra inn á lendur ljóssins og
heggur af báðum endum dagsins.
Haustið er komið. — Árstíðin, sem
bjartsýnn framsóknarandi æskumannsins á
svo erfitt með að átta sig á eða skilja til
hlítar. Hversu ógeðfelt er það ekki, að
sjá Ijósið fara halloka fyrir myrkrinu, lífið
fyrir dauðanum, ylinn fyrir kuldanum og
nepjunni. Napurt hlýtur sálarlíf þess
manns að vera, sem ekki sér neitt á haust-
in nema aðkomu skammdegisins, og ham-
ingjunni sé lof að þetta er aðeins rang-
hverfan á haustinu. Hauststormarnir hrista
laufin af trjánum, en þá falla líka góm-
sætir ávextir til jarðar. Haustið er ávaxta-
tími, ekki aðeins í náttúrunni, heldur einn-
ig í sálum mannanna. Yndi og blíða
sumarsins sáir frækornum í hjörtu manna,
kveikir kærleiksneista, sem fyrst bálast upp
fyrir alvöru, þegar haustnæðingarnir byrja.
Þegar nautnastundin er liðin, þá fara menn
fyrst að búa að þvi, sem þeir hafa notið>
ef nautnin hefir verið holl. Þegar fræ*
kornið er dáið vex jurtin upp og ber ávöxt.
Fyrir 10 árunf]síðan söfnuðust nokkr"
ir ungir menn saman hér í Reykja-
vík, til að reka smiðshöggið á stofnun fé-
lags þess, sem nú býður ykkur velkomin
til að fagna 10 ára almæli sínu. Mér er
lítið kunnugt um, hvaða menn þetta voru.
Þekti engan þeirra þá og hefi aðeins kynst
fáum þeirra síðan. En eg tel víst að þeir
hafi notið sumarsins, að þeir hafi sogið
sólargeislana inn í sálir sínar og þráð að
láta þá skína frá sér aftur, þegar myrkrið
færðist yfir. Og vér höfum lært af þeim
að herða viljastál vort við kærleikseldinn,
að fagna vetri við ávaxtaforðann og gleðj-
ast við frækornin, sem eru að sprengja af
sér hýðið og eiga eftir að vakna og bera
ávöxt.
Á þessum 10 árum hefir félagið verið
mörgum ungling vermireitur, sem hlúð hef-
ir að djörfustu vonunum hans, varið þær
fyrir haustmyrkri og næðingum, og þótt
nú séu fáir viðstaddir, sem samferða hafa
orðið þetta 10 ára skeið frá byrjun, þá
veit eg að þeir sem lengst hafa erfiðað,
rétta okkur nýliðunum hönd sína og við
gleðjumst í sameiningu með afmælisbarn-
inu, sem fyrir 10 árum síðan fæddist í
þennan heim, eins og Mínerva, sem stökk
út úr höfði Sevs, búin öllum hertýgjum.
U. M. F. Reykjavíkur er ekki tápmeira
nú en það var þá. Það fæddist með engu
minna starfsþoli en það hefir nú til að
bera, og ekki er líklegt að sýnileg afrek
þess aukist um helming á næstu 10 árurn.
Miður vinveittir menn núa okkur því ósparl
um nasir, að alt sé að komast í kaldakol
í höndum okkar og sjálfir lökum við í