Skinfaxi - 01.11.1916, Page 2

SK1NFAX1.
122
hafa til að vinna, verða að taka höndum
saman og lyfta grettistakinu, því að sam-
æfa þjóðina, brúa milli heimilanna, hrepp-
anna og héraðanna. Æfa unglingana við
hin léttu viðfangsefni, sem eru við hæfi
æskunnar, svo að sú kynslóð geti betur
rult úr vegi stóru steinunum af þjóðar-
brautinni. Hin héruðin, sem ennþá eru
óhæf fyrir félagsmenningu, koma seinna
til sögunnar. En að breyta hugarfari og
andlegu ásigkomulagi fólksins í andlegu
fúablettunum, er erfiðasta viðfangsefnið,
sem nú blasir við dugandi mönnum, sem
upp eru að vaxa. Og það verk þarf að
vinna.
Crlíman.
„Hrörnar þöll,
sús stendur þorpi á
ldýrat henni börkur né barr.“
Nú er islenska glíman að verða olnboga-
barn þjóðarinnar. Nú er hún hrakyrt af
mörgum og fáir leggja henni liðsyrði.
Láta margir gildlega gegn henni og vinna
henni það ógagn er þeir mega. Reyna
þeir að koma þeirri flugu í munn fávís-
um mönnum, að hún sé hættuleikur og
litt fallin til gamans, því stór meiðsl geti
hlotist af. Þar að auki sé hún Ijót og
leiðinleg íþrótt.
Þeir menn, sem slíkt mæla, þekkja lítið
til glímunnar, og sýnist svo að ekki þyrfti
að saka, þótt menn þessir vildu gerast
henni gustillir. En það verður jafnan svo,
að íleiri trúa lasti en lofi. Hvaðan þess-
ar óvinsældir eru runnar, veit eg ekki
gerla, en rekja má víst sum sporin að dyr-
um glímumannannanna sjálfra. Þeir hafa
fáir borið þá virðingu fyrir íþróttinni,
sem hún á skilið.
Nú eru aldrei kappglímur háðar af því
að engir fást til að glíma. Nú eru gli'mu-
félög að leggjast niður af því að enginn
vill læra að glíma. Nú talar fólkið um
íslensku glímuna eins og úrelt gaman.
Svona er nú komið fyrir þjóðlegustu og
fegurstu íþrótt vorri. Tómlæti Islendinga
ríður ekki við einteyming.
Það lítur helst út fyrir, að glíman ætli
að leggjast niður með öllu‘. Er slíkt all-
mikil skömm fyrir íslendinga, að týna
þannig íþrótt, sem heíir verið þjóðariþrótt
þeirra frá landnámstíð og aðrar þjóðir hafa
ekki þekt til skamms tíma. En nú eru
ýmsar þjóðir farnar að iðka þessa íþrótt,

og engan skyldi undra, þótt Mörlandinn
yrði eftirbátur þeirra í sinni eigin íþrótt
áður én langt um líður.
En hvað þarf að gera til þess að firra
þjóðina þeirri skömm, að glata þessari
íþrótt og láta aðrar þjóðir verða sér snjall-
ari í henni? Hvað þarf að gera til þess,
að glímunni verði skipað á þann bekk, er
henni ber?
Það á að kcmia glíntu
í öllum kariiaskóluni.