Skinfaxi - 01.12.1916, Blaðsíða 3

'SKINFAXI
þú móðir kær, er mig þú lagSir rótt
í mjúka hvílu, baðst mig ár og síð,
ab breyta eftir bobum frelsarans,
að biSja oft viS lága jötu hans.
Eg veit þú biSur líka nú í nótt
og nafniS Jesú líður vörum frá.
Þú fyrir börnum þínum biður hljótt
og beygir kné þín snjóvgu leiði hjá
míns látna föður. Ljúft og kært mér er,
að lifa i anda slika stund með þér.
Nú liður yfir hafið hugur þinn
til hans, sem máske einn á verði biður.
Hann þráir mjúka móðurfaðminn sinn
og mælir lágt, — svo varla heyrist:
' Friður.
Það líður þar frá sálu sérbvers manns
til sala himins, föður Iausnarans.
Af votum hvörmum hrynja höfug tár
og hjartnæm bæn til Drottins liður rótt:
„Ó, faðir, send þú henni hros um brár,
ó, besta móðir, góða jólanótt!“
Svo hugsar ’ann um heimalandið bjarta —
og horfir út í dauöamyrkrið svarla.
Eg einnig hljóður kem i kvöld til þín
og hvísla: Elsku mamma, góða nótt!
Eg kyssi þreyttu augun; ofurhljótt
eg aftur fer — og gleði hjartans dvin,
sem hugann áðan helgri fylti þrá.
Því löngun mín og von er visið strá,
er vindur lemur, skekur til og frá.
Nú sérhver von er brostin; brautin mín
er breðaklungur. Líður svipafjöld
um sorgarvegi; samt er eg í kvöld
í anda heima, hugsar æ til þin.
131
En úti friðarstjarnan skæra skin
og skrýdd er hvítu feðrastorðin mín.
Nú barnið týnda biður guðs um frið,
að hrosi altaf náðin hans þér við!
1916.
Axel Thorsteinsson.
íhald og íramsókn.
I.
En sá tvo menn „skjóta i mark“. Ann-
ar var stórhuga framsóknarmaður, hinn
var hægfara íhaldsmaður, sem hafði mikla
lífsreynslu aö baki og vonbrigði. Þeir
skutu af boga. Ihaldsmaðurinn leit í odd-
inn á örinni og sagði: „Mér sýnist þessi
ör muni kljúfa skotspóninn, ef um of er
fylgt eftir skeytinu“, og ör hans komst að
eins þrjá fjórðu leiðarinnar, þá féll hún
máttlaus niður. — Framsóknarmaðurinn
mælti: „Hadta verður á það, hvort spónn-
inn klofnar eða ekki. Eg mun ekki draga
af kröftunum“. Hann skaut y fir markið.
„Svona látið þið þessir unggæðingar“, sagði
hinn ihaldssami og hristi höfuðið. „Þarna
eyddir þú mikilli orku lil einkis“. „Þar
skjátlast þér“, sagði hinn. „Nú veit
ég, að ég á yfir þeirri orku að ráða,
sem þarf, til þess að skjóta í markið.
Eg veit, meira að segja, að ég næ til
þess með ör minni, þó það verði flutt
lengra burtu. Þá leggur þú bogann á hak
þér og snýr heimleiðis, en ég mun enn
freista“.
II.
Eg hefi hlustað á nokkura hina íhaldssanv
ari menn um þessar umleitanir, sem koma
fram í Rétti. Þeir viðurkenna að kenn.
ingarnar séu að mörgu leyti góðar og heil-