Skinfaxi - 01.01.1924, Blaðsíða 5

SIvINFAXl
5
þjóðarinnar, þrátt fyrir ónóga kenslu-
krafta og ófullkomin skilyrði. Frá þeim
hafa árlega dreifst út um landiö leið-
andi menn, sem flestir hafa lent í
flokki ungmennafclaga eða íþróttafé-
laga og átt einna drýgstan þátt i starf-
semi þeirra. Með vaxandi lýðmentun,
fleiri og fullkomnari sveitaslcólum und-
ir leiðslu starfhæfra manna, yröu íþrótt-
irnar almenningseign og gætu komið
að þjóðlegum notum.
pað mun ætið verða erfiðara að sam-
eina holt íþróttanám við skóla í kaup-
stöðum, eða borgum, þar sem fólks-
fjöldinn er mestur. par er svo margt
annaSð, sem heimtar æskuna á sill vald
og glepur henni sýn. Flest það, sem er
þjóðunum hollast og nauðsynlegast set-
ur höft á einhverjar eðlisþrár einstak-
linganna, og svo er með- íþróttirnar.
J?ess vegna vill svo oft farast fyrir að
lúrða um þær tímaleyfar, sem þeim
eru ætlaðar. En það er hlufverk allra
skóla að glæða áhuga nemendanna fyr-
ir líkamsmentun og kenna þeim að
skilja gildi hennar.
J?ess verður að krefjast, að leikfimi
sé gcrð að skyldunámsgrein, a. m. k.
i öllum skólum, sem styrk fá af al-
mannafé, því hún er lykill að öllum
öðrum íþróttum, vörn gegn veikindum
og meðal við líkamslýtum. J’að er ilt
til Jæss að vita, a’ð í Reykjavík skuli
vera starfræktir skólar ár eftir ár, án
þess að ætla leikfimi eina einustu ld.st.
af námstímanum. T. d. má nefna Sjó-
mannaskólann, Verslunarskólann, Sam-
vinnuskólann og Iðnskólann. J?að væri
stórt spor stigið i áttina lil umbóta, ef
öllum skólum yrði gert. að skyldu, að
ætla leikfiminni a. m. k. 2—3 kenslu-
sl. á viku. Jafnframt þyrftu þeir auð-
vitað að fá riflegri styrk frá þvi opin-
hera. En hvað er sjálfsagðara en það?
Engir ættu að vera framstigidli í at-
gerfismálum þjóðarinnar, en einmitt
leiðtogarnir. peim hlýtur að skiljast,
að slíkt má ekki „nema um of við nögl
sér.“
Ymsir munu segja, að óþarfi sé að
hafa leikfimiskenslu við skóla i Reykja-
vík, vegna þess að alhr liafi tækifæri til
áð ganga í íþróttafélög og leikfimis-
flokka þeirra. J?ar til er því a5 svara, að
reynslan hefir sýnt, að þau tækifæri eru
ckki notuð nema að litlu leyti. Orsök-
in er auðvitað aðallega sú, að áhuginn
er ekki nógu almennur og svo hefir það
aukakostnað í för méð sér.
Sjerstaka áhcrslu verður að leggja á
leikfimis- og íþrótlakenslu við kennara-
skólann, því hver cinasti barnakennari
á að vera fær um að kenna leikfimi og
leiðbeina í ýmsum fleiri íþróttum. Skil-
yrðin til leikfimiskenslu fyrir barna-
kennara eru að vísu lítt viðunandi og
jafnvel óviðunandi, s. s. viY farkenslu
í sunium sveitum, en vanræksla kenn-
ara og fræðslunefnda hefir líka verið
langt um þarfir fram í þeim efnum.
Mest ríður á að æfa íþróttir strax
á bernskuárunum. J?á er proslcaskeiðið
örasl og líkaminn móttækilegastur fyr-
ir breytilegar hreyfingar. Öll hörn verða
að fá að leika sér og gefa lífsfjöri sínu
útrás. íþróttirnar geta tekið nokkurn
hluta leiktímans, þvi vcl má haga æf-
ingum svo, að þær verða barnanna bestu
leikir. Enginn kennari og enginn skóli
má liggja á liði sínu i þarfir íþróttanna.
A þeim hornsteini byggir þjóðin mest.
Námskeið. Golt og nauðsynlegt er
að halda íþróttanámskeið þar sem
mögulegt er að koma J?ví við, og völ er
á hæfum kennurum. Víða hafa ung-
mennafélögin haldið sundnámskeið ein-
hvern hluta vorsins og hafa J^au gefist
vel. Ætlu þau sist af öllu a’S lcggjast
niður, ]>vi sundið er hollasta og sjálf-
sagðasta íþróttin og auk ]?ess gefst jafn-
framt tækifæri til ýmsra annara iþrótta-
iðkana.