Skinfaxi - 01.08.1924, Page 1

ax\
8. BLAÐ
REYKJAYÍK, ÁGÚST 1924.
XV. ÁR
Til Austmanna á samb þing
í U.M.F.I.
Heiðruðu norrænu frændur og aðrir
félagar! Tilefni 'þess, að það fellur í
minn hlut að segja nokkur orð hér i
kveld er það, að eg hefi hlotið þann
heiður að skipa forsæti Sambandsþings
U. M. F. f.
pegar böi’n eru glöð, geta þau venju-
lega um tilefnið; vil eg fara að dæmi
þeirra. — f fyrsta lagi er mér það gleði-
efni, að vera nú þátttakandi í voryi’kju-
starfi „Vormanna fslands" með bestu
mönnum þeirra, og þannig hlynna að
vorgréxðri þessa þjóðlífs. Prófessor Sig.
Nordal sagði í minnisræðu Jóns Sig-
urðssonar í dag, að það fegursta í ísl.
þjóðlífi væi’i trúin á vorið. Hann sagði
líka, að vorkuldarnir væru það bitrasta,
sem við þektum. Kemur mér ósjálfrátt
í hug kvæði Jónasar Hallgrímssonar
um fuglinn, sem var „frosinn niður við
mosa,“ bundinn þeim dróma, „sem að
frostnóttin fyrsta festi með væng á
gesti‘\ Drengurinn lagðist niður og
„lagði lítinn munn á væng þunnan,“ og
þíddi frost-böndin, svo litli fuglinn gat
flogið; en hann sat eftir sárglaður og'
með tárum. — pað eru tíðir vorkuldar
á þessum tímum, sem tefja fyrir vor-
gróðri þjóðlífsins, og það koma frost-
nætur, sem helfjötra andlega flugvængi
íslenkra ungmenna, sem faðir ljósanna
hafði gefið þeim til þess að lyfta sér
á í hæðirnar til hans.
Starf U. M. F. í. er fyrst og fremst
það, að vernda lífsafl hinna ungu, og
ekkert þekki eg sælla en það, ef takast
mætti að losa vorgróður islensks þjóð-
lífs lir frostviðjum manndóms- og
menningarleysis, tísku og tildurs sam-
tíðarinnar. — Takist það ekki, þá er
starfið ónýtt og við köfnum undir því
nafni, sem veglegast gat valist okkur:
„Vormenn íslands“. — Nei, bjartsýnn
vil eg vera, og trúa á mátt hins góða,
og gleði mín er því óblandin að vera í
þessum hóp, þrátt fyrir biturleik vor-
kuldanna, því eg finn og sé sólargeisla
menningarinnar skína gegnum kólguna.
Annað efni gleði minnar er það, að
hér gefst mér lcostur þess, áð kynnast
og fagna nokkrum ungmennafélögum
frá móðurlandi íslands, Noregi, sem
hér á landi eru gestir Héraðssambands
Kjalarnesþings. Finn eg ástæðu til að
þakka því sambandi, fyrir að hafa boð-
ið þeim út liingað. — „pað er sem sjái
cg móður móður minnar,“ sagði Matth.
Jochumssonar, er liann leit Noreg. Ef til
vill liafa gestirnir alið svipaðar skyld-
leikahugsanir, er þeir nú í fyrsta sinn
æfinnar litu þetta land, og hugsað á þá
leið: pað er sem sjái eg d ó 11 u r móð-
ur minnar. Ef til vill liafa þeir þá liugs-
að um arfinn, sem dóttirin tók lijá móð-
ur sinni og hvernig hún varðveitli hann.
pegar eg minnist á arfinn, finn eg, að