Skinfaxi - 01.08.1924, Blaðsíða 2

58
SKINFAXI
eg kem að efni, sem er of víðtækt til
þess, að geta hreyft því í stuttri tölu, en
eg finn líka, að þar er helgidómur, sem
aldrei á að snerta öðruvísi en með lotn-
ingu. Norrænar bókmentir eru ómót-
mælanlegt lifsnæringarefni andlegu lífi
beggja þjóðanna, íslendinga og Norð-
manna, og flestir eru það, sem bergja
á lífslindum þess Mímisbrunns.
]>ó ekki sé tækifæri að tala um þann
arf, verð eg hér að nefna annan, og það
er ungmennafél.-hreyfingin. Hún er
komin lu’ngað frá Noregi.
Ungmennasamband íslands, sem nú
er 18 ára unglingur, má líka Iita aust-
ur yfir hafið til móður sinnar. Eg vona
að hann sýni Norðmönnunum að hann
sé mannvænlegur unglingur, er sæki
djarft upp og fram á leið, og beri á sér
aðals-svip fornnorrænnar og íslenski’-
ar menningar. — Tímarnir verða að
leiða það í ljós, hve mikið vér eigum
hér Norðmönnum að þakka.
príðja gleðiefni mitt er það, áð svo
skyldi vilja til, að þessi fyrsti samfund-
ur norskra og íslenskra ungmennafé-
laga varð 17. júní, á afmælisdegi Jóns
Sigurðssonar, þess manns, er þjóðinni
hafði verið „s ó m i, sverð og
s k j ö 1 d u r.“ — Eg vona, að það spái
einhverju góðu. —
þegar eg í morgun sá noi-ska og ís-
lenska fánann blakta saman, mintu lit-
irnir og' gerðin mig á skyldleika þjóð-
anna. — Lifirnir eru þeir sömu og gerð-
in hin sama, en litunum er eklci eins
raðað. — pað munu vera sömu litir og
gerðir í báðum þjóðernunum, en öðru-
visi raðað, vegna mismunandi staðhátta
og lifskjara þjóðanna, sem ef til vill
kemur skýrast i Ijós i málinu og ýms-
um verksháttum, sem breytst hafa frá
því háðar þjóðirnar töluðu sörnu tungu
og liöfðu sömu siði. — Rauði krossinn
i flaggi voru, — tákn kærleikans, —
bi’yddur hvítum röndum, sem tákna
sakleysið, á bláum gi’unni hróðernisins
skal æ verða hcilagt tákn í-æktar og við-
gangs þess besta, sem lil er í íslensku
þjóðerni.
Eg er sannfæi’ður um þýðingu og
gildi samfunda ísl. og noi’skra ungm.-
félaga, tii heilla l'yrir híxðar þjóðix’nar,
'þótt eg viti að við, sem erura yngri, höf-
um nxai’gfalt meira að læra.
Enda eg svo orð min með þein’i ósk,
að beimsóknin megi verða gestunum
norsku gleðirik og ógleymanleg, — að
þrátt fyrir vorkulda hið ytra, finni þeir
voryl andans liið innra lxjá „Vormönn-
um íslamls". og að heimsókn þeii’ra
megi verða upphaf til mikillar og lieilla-
í’íkrar samvinnu méð norskum og is-
lenskxun ungmennafélögum. Undir þá
ósk vil eg sérstaklega biðja fulltrúa
Sambandsþingsins að taka með því að
standa upp, — um leið og þingið heils-
ar gestunum. — Og jafnframt óska eg
að síðustu, að samvinna frændþjóð-
anna, Norðmanna og íslendinga, verði
sem mest og blessunarríkust á kom-
andi tíma. — Undir þá ósk bið eg alla
að taka, með því að standa xipp.
Bj. Guðmundsson.
Allsherjarmót í. S. í. 1924.
það hófst hér á íþróttavellinxuxi i
Rvík, forsetadaginn, 17. júní, og endaði
22. s. m. Keppendur voru 94 á leik-
skránni, frá átta félögum; en auk þeimx
voru fimleikamenn, hoðhlaupanxenn og
reipdráttsmenn. Mótið var sett af for-
seta í. S. I. en síðan lxófst fimleikakepni
á milli Glíixiufélagsins Ármann og
íþi’óttafélags Reykjavíkur. Var 8 manna
sveit fi’á livoru félagi. Úrslit þessarar
fimleikákepni ui-ðu þau, að I. R. vann
með 230 stigunx; Ármann fékk 142%
stig. Hlaxtl I. R. því fimleikabikar þami