Skinfaxi - 01.08.1924, Síða 7

SRINFAXI
63
og starfsþol, sem enginn góður dreng-
ur telur eftir að láta í té, sjálfum sér,
samtíð sinni og framtíðinni til ómetan-
legs gagns.
pegar svo þjóðarþroskinn er kominn
á það stig, að hver og einn er þess al-
biiinn að leggja skerf sinna möguleika
i sölurnar fyrir almenn velferðarmál,
þá getum við vænst þess að ræktun auk-
ist í stórum stíl.
Ungdómurinn sjálfur fær þroska til
þess að fara með fræðslumál sín og
gerir það á heilbrigðum grundvelli, sem
hvervetna kemur fram í þessari mynd,
að uppala æskuna þannig, að hún og
hennar þekking verði eitt, sem kemur
fram í göfugu starfi, sem beint er i þá
átt, að vinna Islandi gagn, sem er af-
leiðing þess, að þekkingin — uppeldið
—• tengir einstaklinginn hlóðböndum
við æltjörðina.
En það er ættjarðarást, sem kemur
rækt í land og þjóð.
Ungmennafélagshrcyfingin hefir þeg-
ar hafið það starf, sem hugsjónir mín-
ar, í þessu greinarkorni, liggja til, og
þau nota til þess ýmsar leiðir. Leiðir,
sem allar eiga það sameiginlégt, að efla
þroska, samstarf og dug æskunnar. En
það miðar til öflugrar ættjarðarræktar.
Að þessu athuguðu vænti eg, að
mönnum geti skilist, hver nauðsyn það
er, að hver einasli maður leggi ung-
mennafélögunum liðsyrði. Styðji að
efling 'þcirra og gæfu.
peirra, sem það gera, mun verða
minst í framtíðinni scm manna, er heri
ræktarhug til lands sins og þjóðar.
Ingim. Tr. Magnússon.
Hvaða framtíð á þetta land?
Lífsmöguleikar. Um nokkurt árabil
liafa augu hérlendra manna verið að
opnast fyrir því, að ísland er auðugt
land, en jafnframt kemur það í ljós, að
fé og' þekkingu vantar til þess að hægt
sé að hagnýta íbúum landsins auðinn.
J?ó hefir nokkuð orðið ágengt síðuslu
áratugina, einkum í því, að ná úr haf-
djúpinu nokkru af þeim feikna auði,
sem það geymir.
Besl verður okkur Ijóst, hve mikið
auðmagn hafsins er, þegar við atliug-
um, hvc mikill floli útlendra gufuskipa
sækir veiði hingað upp að ströndum
landsins. Sá floti er svostórogkostarsvo
mikið fé, að við getum verið vissir um,
að hann er ekki búinn út og sendur
þangað, sem fjárvon er litil. J?að er því
engum vafa bundið, að mikill auður er
fólginn í hafinu kringum Island. I því
sambandi má minna á hvalveiðar Norð-
manna áður, og síldveiðar þeirra nú, og
svo fiskiveiðar Breta hér við land.
Landbúnaður verður hér altaf frem-
ur tckjurýr atvinnuvegur, og þó að
menn læri að tryggja hústofn sinn fyr-
ir fóðurskorti, J?á er ekki við því að bú-
ast, að peningatekjur þaðan verði meiri
en svo, að svari til þess, er árlega þarf
til viðhalds og' örlítilla uinbóta. Með
þeim byrðum scm nú hvíla á, þarf lang-
an aldur til þess að safna þar nægu
veltufé, en fjársöfnun er ein undirstaða
þess, sem nú er kallað menningarlíf.
J?ar sem fé er fyrir hendi, er hægt að
láta framkvæma alt liugsanlegt. Byggja
skóla, vegi, brýr, verksmiðjur, járn-
brautir, skip o. fl. Án auðsöfnunar get-
ur engin þjóð lifað blómlegu menning-
arlífi.
Tvent er aðalundirstaða auðsins, það
cr fyrst og fremst framleiðslan sjálf, og
svo breyting hennar i nytsamar vörur
og — nothæfa hluti. Breyting fram-
leiðslunnar er kölluð iðnaður. Til iðn-
aðar þarf afl, og hagnaður af iðnrekstri
verður því meiri, sem rekstursaflið er
ódýrara og þekking þcirra sem vinna
er meiri. Ötæmandi aflsuppsprettur eru