Skinfaxi - 01.10.1924, Síða 5

SKINFAXI
77
Hugleiðing.
Á síðari árurn, einkum síðan Island
varð fullvalda ríki, hafa ekki svo fáir
Danir ferðast til íslands, annaðhvort lil
að dvelja þar eilt sumar eða lengur, eða
sem stutta skemtiferð til að kynnast
landinu og þjóðinni.
Eg hefi haft tækifæri til að tala við
marga af þessum gestum okkar, enn-
fremur hlustað á fyrirlestra og lesið
dagblaðagreinar um ísland, og mér til
mikillar ánægju hefi eg fengið að heyra
einróma lof um ísland og íslendinga.
Eins og vænta má eru þeir fyrst og
fremst hrifnir af náttúrunni. Hún er
ekki aðeins fegurri og stórkostlegri en
víðast hvar annarstaðar, heldur einnig
töfrandi og áhrifamikil. Hún hefir eilt-
hvað það við sig, sem hvergi finst ann-
arstaðar, og Iiver, sem einu sinni hefir
litið ísland, gleymir því aldrei aflur. En
náítúran er hörð, full af mótstæðum,
„með undarlegt samhland af frosti og
funa, fjöllum og sléttum og hraunum
og sjá“. En samræmið er ekki roíið.
pjóðin er í aðdáanlegu samræmi við
landið, gestrisin, harðfeng og fram-
gjörn.
þrált fyrir örðuga tíma, eru þó fram-
farirnar meiri cn nokkru sinni áður og
þess verður ekki langt að biða, að is-
lendingar standa jafnfætis öðrum þjóð-
um, að svo miklu leyti sem náttúran
leyfir það.
Á þessa leið hljóðar í stuttu máli dóm-
ur danskra gesta um okkur og landið
okkar. Óneitanlega er sá dómur vægari
en sá er við kveðum upp yfir okkur
sjálfir, en vera má að hér sannist gamli
málshátturinn: „Glögt er gests augað.“
Ef til vill metum við okkar framfarir
of lágt, þegar við herum þær saman
við aðrar þjóðir, og eitt er vist, að í
slíkum samanburði er margs að gæta.
S K 1 N F A X 1
Ctgefandi: Samb. Ungmennafél. íslands
12 blöð á ári. Verð 3 krónur. Gjalddagi
fyrir 1. júli.
Ritsjórn, afgreiSsla og innheimta: Skin-
faxi Rcykjavík Póstliólf 516.
Eg þykist vita að það séu margir, sem
nú líta svart á framtíðina. Fjárhags-
kr öggurnar kreppa víða að og hver hef-
ir nóg að hugsa um sig og sitt daglega
brauð. Allar hugsanir um bjarta frain-
tíð og framfarir eru æfinlýraborgir,
sem heyra skáldunum til. pað er ef til
vill nokkur vorkunn þótt hugsanirnar
geti orðið á þessa leið, þvi altaf eru það
hinar daglegu þarfir, sem harðast knýja
á. En á hinn bóginn held eg, að í þeim
kringumstæðum sé mörgum hætt við
að verða svartsýnir, telja sér trú um,
að þeir séu olbogabörn veraldarinnar,
af forlögunum niður-settir norður við
lieimsslcautsbaug, langt frá umheimin-
um, sem oft í ræðum og ritum fær svo
í'agran og heillandi blæ. peim finst alt
svo litilsvert og leiðinlegt heima, nátt-
úran, landið, þjóðin leggi óyfirstigan-
legar hindranir í veginn, sem þýðing-
arlaust sé að eyða kröftum sínum í að
yfirbuga. En önnur lönd: „par rísa
bjartar hallir, sem ei hrynja og hreim-
ur sælur fyllir bogagöng.“ En þegar til
útlandsins kemur, hrynja hallirnar. par
er reyndar margt fallegt að sjá, en líka
margt að forðast, og flestir munu kom-
ast að þeirri niðurstöðu, að þegar alls
er gætt er þó liest að vera heima. Sá
hugsunarháttur, að alt sé betra annar-
staðar en heima, er skaðlegur, og hef-
ir oftast ekki við neitt að slyðjast, og
margoft hefir það reynst svo, að þeim
sem fara útí heiminn, til að leita gæf-
unnar, fer eins og barninu, sem reynir
að höndla sólargeislana. Eins og reynsl-