Skinfaxi - 01.10.1924, Qupperneq 6

78
SKINFAXI
an smámsaman kennir barninu að all-
ar þess tilraunir eru þýðingarlausar,
eins snýr hinn leitandi maður lieim
aftur fullviss um að nú sé hamingjuna
hvergi að finna nema heima.
En scm hetur fer, eru það heldur
ekki allir, sem líta svart á framtíðina.
J?að eru margir, sem sjá fram úr dimm-
unni, sem vita, að altaf kemur skin eftir
skúr, og að erfiðu tímarnir eru hesti
kennarinn. „Ef þú vex, þá vex eg lílca“
sagði þ’ór þegar hann óð ána. petta á
að vera kjörorð íslensks æskulýðs. En
jafnframt verður það að vera ljóst, að
það er ekki nóg að einstakir menn sjái
hvað gera þarf og leggi hönd á plóg-
inn, það þurfa allir að gera
þ a ð. pað er gott að eiga góða leið-
toga, scm benda hvert eigi að stefna,
og hvernig léttast verði komist að mark-
inu, en ef þjóðin ekki gerir sér far um
að skilja þá, setur á þá alla ábyrgðina
og vill sjálf standa utan við og horfa á,
þá er dómurinn þegar uppkveðinn. Góð-
ur herforingi er gagnslaus án hermanna.
pegar eg fyrir nokkrum dögum fékk
bréf frá ritstjóra þessa blaðs, þar sem
hann ineðal annars mintist á mikið at-
vinnuleysi í Reykjavík, lét eg hugann
sem snöggvast líða heim, og hvað sá
cg? Fossana, mýrarnar, sandana, óunnu
afurðirnar. Alt bíðurþessaðmannshönd-
in komi, beisli fossana, rækti mýrarn-
ar, græði sandana, setji á stofn verk-
smiðjur til að vinna íslenskar afurðir.
Er ekki nóg verkefni? Og þó er atvinnu-
leysi.
Eg vona að ungmennafélögum finnist
eg ekki vera kominn út fyrir þeirra
starfs- og hugsunarsvið og þessvegna
vil eg í þessu sambandi leyfa mér að
fara nokkrum orðum um íslenska iðn-
aðinn.
Eftir því, sem mér er kunnugt, eru
þær fáu íslensku verksmiðjur, sem nú
starfa, lítið þektar, og því síður að það
sé sókst eftir afurðum þeirra, af þvi að
þær eru islenskar. )?vert á móti. Margir,
sem beinlínis heldur vilja kaupa það
sem er danskt, af því að það er „fínna“.
Með þessum hugsunarhætti blómgast
islenskur iðnaður aldrei. Og það eru
ef lil vill margir, sem vildu spyrja:
„Hvaða þýðingu hefir það.“ )?ótt þær
lirávörur, sem eru framleiddar í landinu
sjálfu, séu hvorki miklar né margbreytt-
ar, mætti þó vinna úr þeim margar
fleiri nauðsynjar en gert er. Einnig gæti
það haft mikla þýðingu að kaupa inn
hrávörur, sem við ekki getum framleitt,
og vinna þær. Með því verðum við
minna háðir hinum stóra heimsmark-
aði, sem oft veldur þungum búsifjum.
Við það minkar innflulningur á nauð-
synjavörum og atvinnuleysið, en pening-
arnir haldast inni í landinu. petta er
alstaðar viðurkent sem eitthvert besta
meðalið til að gera hverja þjóð fjár-
hagslega sjálfstæða. Og því ekki að
kaupa íslenskar vörur i stað útlendra,
sem oftast eru bæði óvandaðri og dýr-
ari? Er ekki betra að styrkja innlend-
an iðnað en úllendan?
í flestum menningarlöndum álfunn-
ar eru stofnuð félög, sem vinna að þessu
máli og cr varið fleiri þús. eða milj.
kr. árlega í að útbreiða þekkingu um
innlendar verksmiðjuafurðir og hvetja
fólk til að kaupa þær. Hugsanlegt er
að það sama geti náðst án fjelaga, ef
allir leggjast á eitt; en markið á að
vera: islenskar vöáur handa
Islendingu m.
Kaupmannahöfn.
Guðmundur Jónsson
stud. agric.
frá Torfalæk.