Skinfaxi - 01.11.1928, Blaðsíða 13

SKINFAXI
109
íólkið mjög fastheldið við gamla siði, og talar elstu
málýskuna, sem til er í Svíþjóð.
Bæði karlar og konur klæðast þar þjóðbúningum
sínum að jafnaði, og hefir hver sókn sinn þjóðbúning,
eru þeir allir dálitið frábrugðnir hver öðrum. Sniðið á
kvenbúningnum er Iikt og á upphlut, en litirnin eru
skærari. Pilsið er oftast blátt eða svart, oft með ísaum-
uðum borða að neðan, skyrtan hvíl, bolurinn rauður,
grænn eða blár, skórnir svartir og sokkarnir oftast svartir,
bláir eða rauðir. Á herðunum er rauð- græn- og blá-
rósóttur klútur. Húfurnar eru mjög mismunadi að lit og
lögun. Ýmist há topphúfa, „kjusa“ eða eins og hnýttur
klútur.
Karlmannabúningurinn er svipaður í öllum sóknum;
gular buxur, rautt vesti með gyltum hnöppum, hvít
skyrta og svartir sokkar og skór. Útivið í kulda hafa
karlar svartan jakka. siðan, aðskorinn i mitti og svart-
an hatt.
Heimilisiðnaður er mikill og góður í dölunum og
smiðir eru þar margir ágætir. Var það áður álitið, að
sá væri ekkf fær um að giíta sig, sern ekki gæti smíð-
að fyrir sig húsklukkuna.
Flöhnörg skáld og listamenri hafa dalirnir átt. Af
listamönnum tnun málarinn Zorn vera þektastur, eru
það „etsningar" hans, sem sérstavlega eru frægar. En
af skáldunum mætti nefna Karl Erik Forslund, með sin-
ar hrifandi náttúrulýsingar. Erik Karlfeldt, sem er víð-
sýnn og kjarnyrtur „lyriker11, en í gegnum þetta við-
sýna og tilþrifamikla skáld gæist þó dalabóndinn, fast-
ur ákveðinn og trygglynður. Karlfeldt telja sviar sitt
besta skáld, af þeim sem nú eru uppi. Og heyrt hefi ég
bókinentafræðing halda því fram, að skáldskaparljós
hans inuni lýsa skærar, en samtiðamanna hans i
Európu.
Mest hafa þó dalakarlarnir verið lofaðir fyrir hreysti
sina og kjark, þá er þeir hafa þurft að vernda eða
vinna frelsi sitt og lands sins. Minnisstæðast mun vera