Skinfaxi - 01.12.1928, Blaðsíða 5

SKINFAXI
117
meö fjörkippum sínum. En hristingur, skrölt og hávaði
lestarinnar, deyfir mann og sljófgar.
Við komum að fremstu járnbrautastöðinni í da'.num,
Alvdalur, seinnihluta dags. Morgunínn eftir gengum við
uppá fjall eitt, sem þar er nálægt. Þaðan höfðum við
ágætt útsýni yfir allan dalinn, sem er fagur yfir að
líta. Eru lágar skógivaxnar hæðir á báða vegu. Niður-
eftir miðjum dalnum liðast Eystri-Dalalven, vatnsmikil og
straumþung. í vestur yfir skógivaxnar hæðirnar gnæfa
snæfiþakin fjöliin á landamærum Svíþjóðar og Noregs.
Frá járnbrautastöðinni lögðum við af stað gangandi
með bakpoka okkar um hádegi. Þegar við höfðum
gengið 3 eða 4 tíma vorum við orðnir svangir, og þyrst-
ir, því að heitt var um daginn. Komum við þar að litlu
koti, sem var rétt við veginn og börðum að dyrum. Eng-
inn opnaði, en við heyrðurn skurk með potta og hringi
inni, svo að við opnuðum og gengum inn. Við eldstóna
sat kerling á hækjum sínum og var að baka kökur í
eidinum. Spyrjum við kerlingu, hvort hún geti selt
okkur mjólk að drekka. Nei, það gat hún ekki, því
að hún var ekki búin að mjólka. Báðum við þá
um kaffi. Nei, það var það sama, hún hafi engan
tíma til þess að hita kaffi, því að hún var að baka.
Ekki reis kerling upp eða sneri sér við, meðan hún tal-
aði við okkur. Við héldum við svo búið þaðan og kom-
um að fátæktu sveitaþorpi. Báðum við þar urn kaffi, á
bænum, sem næstur var, en þar fékst ekkert kaffi. Við
hittum tvær konur og visuðu þær okkur á næsta bæ, við
fórum þangað, en þar gátum við ekkert kaffi fengið, því
að kvenfólkið var ekki lieima. Á þriðja bænum fór allt
á sömu leið. Snerum við því aftur að bænum, sem við
komum fyrst að og tjáðum konunum hvernig gengið
hafði, og spurðum þær aftur, hvort það væri ómögulegt
að láta okkur hafa f kaffibolla. Eftir að þær höfðu rætt
saman 10—15 mínútur, og við ámálgað það við þær
að láta okkur hafa kaffi, lofuðu þær því, og buðu okkur
inn. Bærinn var mjög lítill, aðeins eldhúsið, I því voru