Skinfaxi - 01.07.1955, Blaðsíða 16

SKlNFAXl
64
Ræklunin í Hellisgerðii hefur hins vegar alltaf verið
aukin jafnt og þétt, enda garðurinn nú um helmingi
stærri en hann var í upphafi, og J>ví hefur fjárhag-
urinn jafnan verið þröngur. En þótt oft hafi verið
þröngt í húi, hafa Magnamenn aldrei látið hugfall-
ast, heldur hert róðurinn, ef átaka Jmrfti við.
Garðvörðurinn.
Vorið 1924, Jiegar ræktunin var hafin í Hellisgerði,
var Ingvar Gunnarsson kennari ráðinn garðvörður.
Hann gekk i Magna á fyrsta starfsárii lelagsins og var
í undirhúningsnefndinni að stofnun Hellisgerðis, á-
samt Guðmundi Einarssyni og Davíð Kristjánssyni.
Höfðu J>eir Ingvar og Davíð stutt mál Guðmundar
kröftuglega, er hann hreyfði skrúðgarðshugmyndinni
fyrst. Ingvar Gunnarsson liefur æ siðan verið allt í
senn: umsjónarmaður Hellisgerðis, garðyrkjumaður
og ræktunarráðunautur. Síðasla áratuginn hefur hann
notið góðrar aðstoðar Sigvalda Jóhannssonar garð-
yrkjumanns. Er hann hinn hezti Magnamaður.
Um það er engum hlöðum að flelta, að J>að var
gæfa Hellisgerðis i öndv.erðu, að Ingvar Gunnarsson
tók að sér ræktunarstarfið. Ilann var að vísu ekki
lærður garðyrkjumaður. En hann hafði J>að til að hera,
sem notadrýgst verður í slíkum efnum: hugsjóna-
eld og óbilandi trú á störf sín. Gekk hann strax að
starfi með vissu þess. sem veit sig vera að vinna fyrir
framtiðina. Ilann lét sig það engu skipta, J>ótl sumir
væru vantrúaðir á „stubbana" lians, fyrstu trjásprot-
aua, sem hann selti niður. Hann sá J>á fyrir sér verða
að stórum trjám. Hann lél J>að ekki á sig fá, J>ótt víða
væri grunnt á grjóti í landi. því, er hann fékk lil rækt-
unar. Hann lét flytja að mold og dýpkaði þannig jarð-
veginn. Ekki féllust honum hendur, J>ótt ekkert vatn
væri, í Gerðinu fyrstu árin. Hann þáði með J>ökkum
boð grannkonunnar að laka vatn úr eldliúskrana