Skinfaxi - 01.07.1955, Blaðsíða 41

SKINFAXI
89
Alveg eins og það væri sjálfsagt að drekka kaffi,
áður ,en rætt yrði nökkuð um leið upp á Glámu.
Við þekkjumst boðið. Ég kann nú sjaldan lcaffi að
neita, og nú er tekið að halla á dag og þá þiggur
Ólafur kaffi. Honum þykir soðið vatn bezt á morgn-
ana, en kaffi á kvöldin.
— Veðrið? Auðvitað er sjálfsagt að ræða um það.
— Ja, hann segir nú hann væti í Breiðafirði, og þá
er ég aldrei öruggur, segir bóndi..
Þessi „hann“, sem nú er svo mjög farinn að bland-
ast inn í veðurtal fólksins, í viðbót við hinn gamla
„hann“, ,er maðurinn, sem þylur veðurfregnirnar í úl-
varpið, eða „Jón í veðrinu“, eins og flestir kalla þá
persónu.
Svo göngum við í bæinn, fáum kaffi og pönnukök-
ur, ræðum við bónda og húsfreyju, og unum okkur
hið bezta. Það er ávallt gaman að ræða við gestrisið
sveitafólk, — og ekkcrt liggur á. Þetta er hvort sem
er síðasta dagleiðin.
En kaffidrykkjan fær ])ó sinn ,enda, eins og allt ann-
að i heimi liér. Við kveðjum liúsfreyju og þökkum
kaffið. Bóndi fylgir okkur út á túnið.
— Liklega fáið þið nú ekki. þoku, segir bóndi um
leið og hann kveður okkur, — og lítur upp i loftið.
Mér finnst kenna efa í rómnum, ])ótl orðin falli svona.
Þegar við höfum kvatt bónda með mestu virktum,
leggjum við gunnreifir og hýrir af kaffinu fram tún-
ið og upp dalinn.
Gott skap er salt ferðar.
Loksins ,er þá komin sú stund, að við liöldum i átt-
ina upp á Glámu, sem á mörgum kortum er merkt
jökull, en er þó ekki jökull.
Leiðin liggur upp mjóan og allbrattan dal, sem
heilir Húsadalur. Eftir dalnum rennur á, sem vegna