Skinfaxi - 01.07.1955, Blaðsíða 42
90
SKINFAXI
hallans skoppar ofl stall af stalli og myndar marga
fallega fossa. Hér ern gil og skorningar og margs
konar gróður, svo segja má með sanni, að hér sé lit-
auðugt land. Og yfirleitt má scgja ]mð sama um all-
flesta dali, sem hníga að ísafjarðardjúpi. Þeir eru
gróðursælir og hlýlegir, og þar má víða finna hina
indælustu angan úr jörðu.
Svo löbhum við þarna upp með ánni, annar með
Ijakpokann, hinn með myndavélina, háðir í sólskins-
skapi. Skapið er eitt af því, sem ferðamaðurinn verður
að gæta að. Slæmt skap á ferðalögum er líkast salt-
lausum haframjölsgraut. Og hezt er að þurfa ekki að
„setja upp“ gott skap, því að það verður aldrei eins
haldgott og varanlegt og hið eðlilcga góða skap, sem
gerir manni kleift að standast allar þrekraunir ferða-
laganna.
Og alltaf hallar á fótinn. En við Ólafur erum minn-
ugir orða skáldsins, sem segir, að „sá, sem hræðist
fjallið og einlægt aftur snýr, fær aldrei leyst þá gátu,
Iivað hinum megin býr.“ Þess vegna örkum við áfram
með þann fasta ásetning í huga að klífa fjallið — og
sjá, hvað hinuni megin býr. Við liöfum kortið ávalll
uppi, þvi að það er okkar leiðarljós á þessari ferð.
Svona höldum við áfram Icngi, og eigum ekkert
skylt við konu Lots, því að við ætlum ekki að líta aft-
urur fyrr en við komum upp á næstu hæð, en þ.egar
þangað er komið, tekur við önnur liæð, og jiaðan
hlýtur að vera enn hetra útsýni. Það er kapp göngu-
mannsins, sem komið er yfir okkur. En þar kemur
þó, að við setjumst og horfum yfir farinn veg. Útsýn
ið er stórkostlegt. Firðirnir eru að visu horfnir vegna
hárra fjallanna, en þó glittir i Djúpið milli þeirra,
lygnt eins og stöðuvatn. Lengra i fjarskanum liggur
Snæfjallaströndin með sin tigulegu fjöll og sitt góða
sauðfé. Inn í hana skerst Kaldalónið, sem er viðbrugð-
ið fyrir sérkennileik og fegurð. — En bíðum við.