Skinfaxi - 01.11.1955, Blaðsíða 8

104
SKINFAXI
hlutverk ungmennafélaganna að styðja menningar-
legan þroska hvers byggðarlags með eins fjölbreyti-
legri félagsstarfsemi og kostur er. Sakar jafnvel ekki,
þótt nokkurt kapp verði milli byggða um starf og
árangur. Slíkur metnaður er lieilbrigður og lcnýr á
kraftana. Montnir Þingeyingar, laundrjúgir Eyfirð-
ingai og umslattarmiklir Skagfirðingar mega gjarna
leiða bér saman hesta sína.
Einn ,er sá kostur nútímatækni, sem auðveldlega
getur snúizt í galla, ef ekki er vel að gætt. í útvarpi
getur einn maður skemmt allri þjóðinni, einn talað
og allii hinir hlustað. Slíkt er gott og blessað að vissu
marki, einkum ef vitur maður talar, og það er gáf-
aðs manns auðkenni að kunna v,el að lilusta, ef eitt-
hvað er að heyra. En ef utvarpið með tímanum gerir
oss að eins konar dauðum móttökuvélum, óvirkum
og hálf-sljóum áheyrendum, sem alltaf láta aðra
skemmta sér og skammta sér andlegt fæði í stað þess
að skapa sér sjálfir skemmtan sína og sálarfæðu, fer
ávinningurinn að verða liæpinn. Það er eitt hlutverk
ungmennafélaganna að varna því, að svo fari. Þau
eiga að sjá svo um með félagsstarfi sínu, að fólkið
sjáHt fullnægi, að einhverju leyti að minnsta kosti,
andlegum þörfum sínum. Á þann hátt getur Iielzt
varðveitzt sá ilmgróður alþýðumenningar, sem vera
mun dýrastur hróður þessarar fámennu þjóðar.
Ræktun átthagatrijggðar.
Og að lokum þetta. Ungmennafélögin eiga umfram
aHt að rækta átthagatryggð. Tryggðin, þetta auð-
kenni djúprar lundar, er jafnframt einn meginþátt-
ur hverrar djúpstæðrar menningar. Hún er handið,
sem hindur við fortíðina, varðveitir samhengið. Og
átthagatryggðin er undirrót ættjarðarástarinnar. Mér
hugnar ekki, hversu auðveldlega, að því er virðist,
°g jafnvel gálauslega Islendingar spretta á átthaga-