Skinfaxi - 01.11.1955, Blaðsíða 29

SKINFAXI
125
— Dýrafjörður, sting ég upp á.
— Já, Dýrafjörður, segir Ólafur með vissu þess í
rómnum, er veit.
Við sitjum hér ofan við botn Lambadals, sem er
innsti dalur í Dýrafirði.
Og nú er um tvennt að velja.
Annað er það, að stefna í skarðið, inn í þokuna aft-
ur, og út háfjöllin ofan við Önundarfjörð, en þangað
ætlum við. Hitt er að halda niður í hotninn og fá
þokulausa ferð út dalbotnana, slá sér síðan þaðan yf-
ir í Önundarfjörð. — Við kjósum þann kostinn.
Dalirnir vinda upp á sig.
Dalirnir á Vestfjörðum láta sér ekki nægja in,eð
einn botn. Þeir hafa flestir þetta tvo, þrjá og allt upp
i fjóra endakrika, sem allir vinda svo upp á sig i end-
ann. Það er því ekki fljótlegt að ferðast um dalhotna
fyrir vestan. Enda fáum við Ólafur að finna það i
þetta sinn, þegar þokan hyrgir alla útsýn.
Fyrst göngum við yfir alla botna Lambadals, yfir
allhátt fjall, sem Tindafjall nefnist, og þá komum við
í heljarmikinn dal, sem heitir Hjarðardalur. — Og
Hjarðardalur er engin undantekning frá hinum vest-
firzku dölunum. Ilann hefur eina fjóra krika í end-
anum.
Það er um óttuskeiðið, sem við löbbum eftir Iljarð-
ardalnum. Þokan byltist á hrúnum fjallanna, ár og
lækir suða i fönnum og urðum, og það glittir drauga-
lega i Dýrafjörð í húmi þokunnar. — Þarna móar
fyrir Þingeyri fyrir handan.
Nú hefur Ólafur tekið við af kortinu með að vísa
veginn. Ilonum sýnist ráðlegast að fara upp úr vest-
asta krika dalsins. Þar er upp brattan skafl að fara,
upp í þokuna.