Skinfaxi - 01.04.1965, Blaðsíða 31

Af þessum dæmum má augljóst verða,
hversu miklir möguleikar eru á því að
skora mark upp úr hornspyrnum. Það ræð-
ur úrslitum að hafa fullkomið vald yfir
framkvæmdinni, og að samvinna leikmanna
takist.
Hornspyrnur koma fyrir í hverjum leik,
og þess vegna verður að æfa þær. Fyrst
verður að ávinna hornskyttunum mikið ör-
yggi njeð þrotlausum séræfingum. Síðan
kemur skólun samleiksins í áhlaupinu.
Samkvæmt minni reynzlu eru hinir
sneiddu, löngu hornknettir, sem nálgast
jörðu við markstöngina, sem er fjær, þeir
hættulegustu, vegna þess að margir mark-
verðir misreikna slíka knetti og missa þá
yfir sig. í Kaiserslauten-liðinu notaði „Ott-
es" sér þetta út í æsar. Hann stóð alltaf
í nokkurri fjarlægð frá markinu til þess að
geta hlaupið að og skallað knöttinn af full-
um krafti þegar hann lækkaði á þessum
stað. Allir vita, að með tilhlaupi stekkur
maður hærra en úr kyrrstöðu.
í landsliðinu 1954 höfðum við þrjá á-
líka snjalla skalla-sérfræðinga, Ottmar, Max
Morlock og Hans Scháfer, sem allir sér-
hæfðu sig í að skalla á mark eftir horn-
spyrnusendingu.
Svo er hægt að koma á óvart með því
að framkvæma hornspyrnurnar á sem
breytilcgastan hátt, hafa þær ýmist langar
eða stuttar eða útfæra þær á einhvern ann-
an máta og notfæra sér um leið hæfileika
hinna ýmsu sóknarmanna. Allavega er sá
tími liðinn, þegar talið var sjálfsagt að
spyrna knettinum úr horni beint á víta-
spyrnupunktinn. Sá sem sér ekki nema
þann möguleika, ber ekki skyn á þýðingu
þess að koma á óvart í keppni. Hver sá,
sem hinsvegar snýr'sér með alvöru að horn-
spyrnunni, mun að Iokum læra að færa sér
í nyt hinar mismunandi útfærslur hennar,
og beita þá hverju sinni þeirri leikaðferð
sem bezt hæfir eigin liði og líklegust er til
að koma andstæðingunum í opna skjöldu.
Að verjast hornspyrnu
Til að verjast hornspyrnu, staðsetjum við
bakverðina hvorn við sitt horn marksins.
Bakvörðurinn, sem er nær spyrnuhorn-
inu, tekur sér ekki stöðu fyrir aftan mark-
stöngina, þannig að hann verði fyrst að
hlaupa framhjá stönginni, ef spyrnan verð-
ur stutt, heldur stendur hann beint fyrir
framan stöngina, um það bil hálft skref frá
henni í áttina að miðju vallarins. Aftari
bakvörðvirinn stendur á marklínunni við hitt
horn marksins. Markvörðurinn stendur í
þeim þriðjungi marksins, sem fjærst er
spyrnuhorninu, eitt skref frá marklínu í
átt að vallarmiðju. Hinir varnarleikmennirn-
ir staðsetjasig þannig, að þeir geti vel fylgzt
með andstæðingunum og knettinum, svo
að þeir geti sem fyrst náð til knattarins.
Framverðirnir mega ekki gleyma að koma
til varnar og hindra það að útherjar and-
stæðingaliðsins geti gripið inn í fram-
vindu leiksins á óvæntan hátt.
Þá Iátum við þessu lokið um hornspyrn-
una. Hún er mér alltaf sérstaklega hug-
stæð, vegna þess að ég veit, hversu mikil
tækifæri hún hefur í för með sér, ef mað-
ur einbeitir sér að henni í hugsun og í leik.
SKINFAXI
31