Alþýðublaðið - 16.11.1922, Page 1

Alþýðublaðið
Oeflð át af Alþýðaðokkiuua
1922
Fiantudagiaa 16. nóvember
265. tölublað
Yfirfærsium hætt
Verðhœkkun fyrirsjáanleg.
Kaup má ekki lækka.
Þíð er dú komið á dUginn, að
bankarnir geti ekki lengur full*
n«gt þö'fum rnanna hér fy ir yfir-
fserilu. Orsökla til þeis er ekki
höfð < hstmæli, ea geta roá þess
til, að þsð st*fi af .verzlunaiólsg-
inu' með fiskinn.
Það er kunnugt, að rojög roikið
„óiag” hefir verið i sölu fsienzks
fisks f útlöndum íslenzkur fiskur
hefir verið iátinn f umboðssölu á
Spíni samtfmis sem aðrar þjóðir
hafa seit sinn fi*k. Þar af ieiðandi
faefir mikla m<nna k>pp verið lagt
á að koma islenzkum fiski út þar.
Og 'fyrir skömmu var talið, sð
óseldur vserí hér fiikur fyrir 18
milljónir któna.
Þsgar nú eigendur fiskains gátu
ekki beðið lengur með fé sltt,
má gera ráð fyrir, uð þeir hafi
reklð á eítir sölunni. Við það hefir
vitanlega akapast of mikið fram
boð, avo að verðið hefir fallið,
og það svo mjög, að eigendurnir
mnnu hafa fengið um 25% minna
fyiir fiskinn en þeir þóttust þurfa.
Nú mun fiskeigendunum hafa
þótt aúrt f broti. Þdr hafa þózt
þurfa að vjnna þetta upp. Ráð
þeirra mun þá hafa orðið það að
halda andvirði fiskiina frá höck'
mnum og vetzla sjilfir með gj ld-
eyrlnn. Ga það gildír þið, að
þeir geta selt httnn með nsgum
ágóða tii þess að vinna upp þið,
sem þtir telja sig hafa tspið
Brnkaruir hsetta að geta yfirfært.
Þelr, sem á útlendu fé þurfa að
halda, verða að kaupa þ ð okur-
verði hjá einstaklingum íslenzkir
peníngar falla < verði.
Þetta má geta sér til að sé or-
sökln tii þessara nýju yfirfærslu-
vandræða, en afleið risin er viss.
Verðfall islenskra peninga hefir
óhjákvæmilega < för með sér verð
hcekkun á öllum útlendum varn-
ingi, enda er þcgar fatið að sjá
merki hennar og mtn þó betur
siðar. \
Eu úr þvf að svona er komið,
þ i íiggur f augum uppi, að kaup
má ekki lœkka minstu vitund Að
iækka kaupið sarotfmis þvf, sem
verð á öllu h!ýtur að hækka, get-
ur ekki með neina móti orðið til
annsrs en þess, að fjöldi manna,
sem enn bjargast, verður að fara
á vonarvöl.
Þess vegna verða ailar stéttir
þeirra manna, er taka kaup fyrir
vlnnu sina, að taka fastlega hönd-
um saman og verjast þvf af alefli,
að kaup verði lækkað Mittur
samtakanna erhiðeina.sem lærreist
rösd við þvf, eins og lika hann er
híð eina, sem getnr bjálpað mönn
um til þess að fá kaupið hækkað,
ef þesi geiiit þörf. sem vei má
búast við, ef dýrtiðin magnast.
/
jjankastjórafargan.
Eins og kunnugt er gerði Jón
Magnúcson fldii ára samning við
Eggert Ciaessen með 40 þútund kr.
lágmarkilaunum, avo að nú, þegar
landntjórnin á að skipa 2 af banka
stjórum íslandsbsnka, þykja vand'
kvæði á að láta Claessen fjúka
vegna þeasa samnings óg skaða
bóta hans vegna. H tt mun varla
eins kunnugt, sð Tofte hefir nú,
er hasn átti að láta af vöidum,
fiaksð upp simnlng við sig af
hálfu bankani, sr giidi i1/* ár
áfram frá nýári, og kref&t því 100
þús. kr, skað&bóta eí hann eigi
að fara. Bjatni fri Vogi kvað
vlija vdta þessar litlu sk'ðabætur.
Ea sagt er, iö þar sem ekki sé
hægt að yfirfæra fyrir Tofte þess-
ar 100 þás, kr. þá muni hann
krefjast að halda embættinu, þang-
að til yfiriærsia fæst. Ekkert hefir
enn heyrst um að Hmnes Thor-
atelnsion geri steaðibótakröfur, en 1
sjáifsagt koma þær iíka upp úr
kafinu. Bankastjórarnir sem skilja
við bankann með nm 5 rnillj. kr.
tapi láta sér svo sem ekki nægja
ágóðihlata undanfarinna íra, nokk-
ur hundruð þúiund krónur af
papplrságóSanuai, heldur bæta við
200—300 kr. þúsund skaðabótum,
e( þeir eigi að fara.
Bylting.
Eftir jfack London.
Fyrirleitur, haldlnn i marz 1905.
---- (Ni.)
Vitanlega er þetta að eins satt
um mikinn meiti hiuta amerfska
ritstjóranna Það myndi vera sama
sem að ganga of harðiega að
mannkyninu að aegja, að það væri
satt um þá aila. Það myndi ekki
heldur vera satt, þvi að hér og
hvar hittist ritstjóri, sem sér skýrt,
— og fyjir aitt leyti er hE&n
venjuiega hræddur viðjfað segja,
hvað hann hyggur, þar eð maginn
er aflljöðorin, sem hann lætur
stjórnast af. Hvað áhrærir vísindi
og félsgsiegt gildi byltingarian-
ar, er algengur ritstjóri manns-
aidur eða um það á eftir stað-
reyndunum. Hann er andlega latur,
viðurkennir ekki neinarstaðreýndir,
sem eru ekki viðurkendar af meiii
hlutanum, og er hreykinn áf fhalds-
semi ainni. Hann er að cðlisfari
bjartsýnismaður, hocigðar íyrir að
h&ida, að það, sem á að véra, sé
lika Byltingamaðurinn er fyrir
löngu uppgefinn Á þessu og held-
ur ekki, að það, sem á að vera,
sé, heidur hltt, að það, sem er,
t