Alþýðublaðið - 17.11.1922, Page 2
Odýrustu og beztu olíurnar eru:
Hvltasunna. Mjölnir.
Gasolía.
Benzín, BP. No. 1 á tunnum og dunkum.
BiðjiO ®tfð nm olfn á stáltnnnnm, sem er Brelii-
nst, sfimest og rýrnar ekkl rið geymslnnn.
Landsverzlunin.
Leikféláq ReylcJaylkuy.
Ágústa piltagull.
Leikið laugardag 18. þ. m. kl. 8 e. m.
Aðgöngumiðar seldir föstúd. frá kl. 4—7 og laugar-
dag kl. 10—1 og eftir kl. 2. '
meon fari að hugsa eitthvað likt
þvi, sem á er minst í upphafi
þessarar greinar. Það er sannar-
lega engin furða, þótt rnetn haldi,
að þetta verklag sé viðhaft f ein
hveijum ákveðnum titgangi. En
hver er þá sá tilgangnr?
Ef athuguð er koiningin ( vatns-
nefndina, aést það, aö í hana er
kosið eins og f þ«r nefodi'í sem
meirl hlota baejarstjórnsr er annast
nm, fjirhagsnefnd og iasteigna-
aelhð. Það er þvi langliklegast.
að meiri hlotinn hafi hugsað sem
svo, að best væri að hafa full
komin ráð yfir þeirri neind, en
það gat ekki verið nein áitæða
til þess nema þvf að eins, að
eitthvað mikið væri fyiir hann
undir vatnsnefnd komið. Það er
þvi bersýnilegt, að afráðið befir
verlð að taka vatnsveitumálið upp,
áður en koslð var I neíndimar á
siðast liðnum vetii. Úr þvi aðsvo
hefir verlð, hefði mátt búast við
þvi, að undirbúniogi verksins hefði
verið flýtt, ef ekki hefði átt að
nota máiið öðruvísi en til fram
kvæmda, og hefði þá verið leik
andi hægt að byrja á verkinu,
þegar er annatima sumarsins lauk.
Ea tii hvers er þetta dregið?
Það er alkunnugt, að þegar
mlkið atvlnnuleysi er, þá hafa
menn tilhneigingu til þess að bjóð
ast til þess að lækka kauplð f
von um að fá þá heidur eitthvað
að gera. Enn fremur er það kunn-
ngt, að atvinnurekendum er nú
töluvert kappsmál að fá kaup til
að lækka. Nú er ifklegt, að ef
vinna við vatnsveituna hefði haf-
ist f h&ust, þá heiði minni neyð
krept að mönnum og þeir, þvf
verið ófúsari til kauplækkunar.
Fyrlr atvinnurekendur gat þvf
verið nokkuð undir því komið, að
verkið drægiat úr hömlu, þvf að
þá var ekki venlaust nro, að verka
menn bilaði þrek tii að standast
móti kauplækkun, og vildu vinna
hana til að fá vinnu, þó kaupið
væri of Iftið. Og þegar enn er
athugað, að meiri hiuti bæjar-
stjóinar styðst við atvinnurekend-
ur og 1 vatnsnefnd er maður, sem
st&ðið hefir f brorJdi atvinnurek-
endafélagsins, Þórður Bjarnason
kaupmaður, þí vlrðist engln fjar-
atæða að hugsa sér, að óhægt
hefði getað verið fyrir hana að
ganga á móti atvinnurekendum
með þvl að stofna til atvinnu, sem
gæti gert aiiar kauplækkunarvonir
þeirra að eagu.
Nei; þvi verður trsnðla neitað,
að það lítur iliilega út fyrir, að
vatnsveitumáiið sé dregið á lang
inn til þess, að atvinnoleysið kreppi
svo að mönnum, að þeir neyðist
til kauplækkunar. Liklegt er þó
hitt — og það væri að skömra
inei til skárra íyrir meiri hlutann
f bæjarstjórn —, að hér sé ein
skærum ódugnaði um afl kenna.
þforðmenii og Graenlanð.
Norðmenn ganga á land á
Grœnlandi og reisa
þar þráðlansa
loftskeyta-
stöð.
Þegar Daair köstuðu eign sinni
á alt Grænland 1921 og færðu
einokunina og hafnbannið yfir alt
Norðaustar Græniand, vildu Norð
menn ekki viðurkenna rétt Dana
til að Ioka þessari strönd, og þeg-
ar Dauir vildu ekki beygja af,
neitbðu Norðmeen að viðurkenna
eignarrétt Dana tii þessa lends
Slðan hefir staðið atöðug deila
í norskum biöðum um þetta.
Norsku blöðin hafa undantekning-
arlaust öll sera eitt aeitað
þvf, að Danir ættu nokkurn hiut
I Græniandi, en vitsniega hefir
kurteisin hjá þeim verið á mis<
munandi stigi.
Dönsku blöðin hafa tekið þessu
með stillingu, meðan árangurs-
hujjr samningatilraunir bafa fsrið
á milii norsku og dönsku stjórn*
anns. Nú fyrst eftir að Norðmena
hsfa sett norska rfkisitoínun á
land á Grænkndi fyrirvaralaust
og leyfislaust, hais þau farið að
lumska.
Þannig skrifa Nationaltidénde
15 okt.:
.Af frásöga Grænlandsfarans
kapt. Thostrups til þessa blaðs
kom það í ijós, að Norðmena
hefðn án nokkurra umsvifa teklð
sér yfirráð yfir dönskum eignum
á eynni Jan Mayen fyrir austan
Grænland og að norskir veiðimenn
hefðu sett þar upp þráðlausa stöð.
Vér vöktum þá þegar atbygli á
því, að Austurriki hsfði áður af-
salað sér þessari ey til Danmerk-
ur, og þótt þessi damki eignar-
réttur hafi ef til vill ekki verið
opinberlega viðurkendur, hefir
Dsnmörk þó að mlnsta kosti unn-
ið héfð á eynni.
Þá í fyrstu var hægt að trúa
þvi, að þetta væri einstakt tilfelli,
sprottið af þörf norskra veiði-
manna til að hafa samband við
nmheiminn. En landgöngu Norð-
manna og valdsyfirköst á Jan Mty*