Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1944, Blaðsíða 39
Xngvar Guðjónsson
útgerðarmaður
minningarorð.
Ingvar Guðjónsson útgerðarmaður andaðist á
Landspítalanum 18 dögum eftir uppskurð er gerð-
ur var á honum. Andlát hans bar að 8. des. 194".
Þrem dögum áður én hann andaðist, var ég st.add
ur hjá honum á spítalanum og þá virtist okkur
báðum sem góð von væri um bata, en á skammri
stundu skipast-um margt og svo fór að þessu sinni.
Hinn 14. desember var hann kvaddur af ættt-
ingjum og vinum, við minningarathöfn i Dóm-
kirkjunni í Reykjavík. Jarðneskur líkami hnns
var fluttur „utan“ eldinum til varðveizlu.
l lann var fæddur að Vatnshorni í Húnavatns-
sýslu 17. jvxlí 1888. Foreldrar hans lifðu við fá-
tækt og var svo þröngt í búi hjá þeim að sögn
kunnugra, að þau urðu að láta drenginn sinn frá
sér, strax á fyrsta ári. Dvaldist hann á 14 bæjurn
fvrstu 14 ár æfinnar, og lofar það eigi góðu um
meðferðina á bernskuárunum. Hann þoldi þetta
samt, og varð honum snemma ijóst, að eigi dygði
þannig að berast sem strá fyrir straumi, heldúr
setja sér rnark til að keppa að, og það gjörð:
hann. Hann stundaði sjómennsku frá 14 ára aldri
til 30 aldurs, fyrst á opnum skipurn og síðar á
mótorskipum og gufuskipum, fékst hann og við
önnur störf í milli þess sem hann stundaði sjóinn.
Snemma kom í ljós að í honurn bjó skápfesta
og ákveðni og eigi vai' það hans ætlun að rnissa
marksins, sem og eigi varð. Hann setti markið
hátt og náði því þótt stundum blési á móti.
Árið 1911 lauk hann smáskipaprófí á Isafirði,
1915 lauk hann farmannaprófi við stýrimanna-
skólann í Reykjavík. var hann síðan skipstjóri á
ýmsum fiskiskipum og safnaðist snemma svo fé.
af hagsýni og dugnaði, að hann gat farið að taka
þátt í útgerð, með öðrum fyrst í stað en síðar
einnig sjálfstætt. Varð hann á skömmum tíma svo
stórvirkur útgerðar- og síldarsöltunarmaðui' að
tatítt er með Islendingiun og nægir það til þess
að sýna hvað í manninunr bjó, þótt veganestið
væri af skornum skamti, að því er mentun við-
víkur á bernskuárunum, en því rneir tókst honum
að afla sér menntunar er ástæður og tími veittu
honurn tækifæri.
Þótt hann strax í bernsku yrði að fara úr föð-
urgarði, áður en hann gat farið að standa við
hné móður sinnar, þá sýndi hann ávalt eftir að
hann komst á legg, að hann var góður og um-
kyggjusamur sonur, er alt. vildi fyrii' þreytta og
fátæka foreldra gjöra, og sérstaklega sýndi hann
það í stórum stíþ eftir að hann var orðinn vel
fjáður. Er mér sagt af bræði'um hans, að það
hafi verið aðdáunarvert, hve góður hann var for-
eldrunum og greiddi götu þeirra á alla lund þar
til þau létust.
Það hefði verið synd, ef svo dugandi og
merkur maður hefði eigi eignast börn. Hann gift-
ist en hjónabandinu var slitið fyrir nokkuð löngu.
Börnum sínum, sem eru hvert öðru mannvænlegra
reyndist hann ástríkur og umhyggjusamur faðir,
mentaði þau og styrkti á margann veg sem eru
komin af barnsaldri og hinum sem yngri eru,
sýndi hann ástúð sína fram á síðustu stundu æf-
innar, veit ég að hann hafði sérstaka gleði af því
að hugsa um þau.
Hann var eins og sjá má af framansögðu, eng-
inn meðalmaður heldur langt fyrir ofan. Hann
unni ættjörð sinni og sýndi hann það á margan
hátt. Meðal annars kom það fram í því að hann
gjörðist stórvirkur ræktunarmaður. Keypti hann
jörðina Kaupang í Eyjafirði og vann hann þar
ásamt bróður sínum Árna, er stjórnar búinu,
mjög að umbótum og fegrun landsins. Hann breitti
mörgum frostsollnum móum og mýrum í fagurt
.xkurland. Og því er það að hin ræktanlega jörð
á íslandi grætur horfinn vin. Allt framt.ak við
sjóinn harmar og á mikils að missa þar sem hann
leið. Hann var stórbrotinn maður, skapmikill og
ákveðinn og markvist var starf lians. Allir sem
þektu hann bezt vissu hve tryggur vinur hann
var vinum sínum.
Börnin hans, ættingjar hans og vinir hans,
iiarma missi hans fyrir aldur fram, en minning
lians mun lengi við líði. Þ-xd að orstír deir aldrei
þeim er sér góðan getur.
Á. S.
VtKINGUR
30