Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1950, Blaðsíða 13

Vélskipiö llekla fánum skreytt.
komu hinar ljúffengu máltíðir, sem allir hlökk-
uðu svo mjög til. Mun voru þær betri en sams
konar máltíðir á veitingahúsum höfuðstaðar-
ins. Þennan góða og ljúffenga mat áttu menn
fyrst og fremst að þakka hinum ágæta bryta
Heklu, herra Sigurði Guðbjartssyni, og þeim
snjöllu „kokkum“, sem hann bjuggu til. Það
eru menn, sem kunna sitt verk. Frámmistöðu-
fólk skipsins starfaði frá morgni til kvölds.
Var öll frammistaða þess lipur og snyrtileg,
svo jafnan var ánægjulegt að koma í hina vist-
legu sali og farþegaklefana. Menn kvörtuðu að
vísu yfir að klefarnir væru nokkuð þröngir.
Við sögðum bara, að skipið okkar yrði að bera
sig. Svo féll það tal niður.
Og Hekla geistist áfram. Við stóðum frammi
í stafni og skoðuðum boðaföllin undan kinnung-
unum. Okkur varð litið til stjórnpallsins. Þar
sást nýtt andlit og mjög gyllt og virðuleg ein-
kennishúfa í stjórnpallsglugganum. Hver var
það? Skipstjórinn, herra Ásgeir Sigurðsson.
Um hann má segja skrumlaust, að hann prýðir
flest það, sem prýða má sjómann og skipherra.
Fríður og festulegur, viðmótsþýður við alla og
hjálpsamur við farþega í bezta lagi. Honum
og hinni ágætu skipshöfn hans eigum við það
að þakka, að við getum verið örugg á sjónum,
jafnt í stormi sem stillu. Það er hann, sem
hefur æðsta vald um borð á þessu fríða skipi,
en einnig mesta ábyrgð. Er ávallt hressandi að
sjá menn, sem slíkum vanda eru vaxnir. Og
fyrir þá, sem sjaldan koma á sjó, er það.mikið
ánægjuefni að sjá í verki þá ágætu menntun,
sem skólar sjómannastéttarinnar íslenzku hafa
veitt henni og þjóð okkar. Og það því fremur,
þegar þess er gætt, að fyrir tæpurn mannsaldri
síðan áttum við enga slíka menntun og vorum
algerlega upp á aðrar þjóðir komnir í þeim
efnum.
Hekla nálgaðist nú Skotland. St. Kilda blasti
við, eyðieyja nokkuð langt fyrir vestan Hebr
eseyjar. Þar minnti margt á Vestmannaeyjar:
Vindkviður, björg og fuglagarg (fýll og súla).
Hekla þaut fram hjá og í áttina til Clydefjarð-
arins. Með morgninum var hún við mynni hans.
Og nú var sigit inn fjörðinn milli skógivaxinna
hæða og þorpa á báðar hliðar. Alltaf þrengdist
fjörðurinn. Nú blöstu við hinar miklu skipa-
smíðastöðvar, þær mestu í heimi, orkuver og
verksmiðjur beggja megin fjarðarins. Þar var
nóg að starfa. Gömul skip rifin, ný smíðuð og
önnur í viðgerð. Nú kom Clydefljótið kolmó-
rautt með ótal skipum. Glasgowborg blasti við.
Lagðist Hekla þar við Drottningarbryggjuna.
Annað þótti ekki viðeigandi, þegar „eldfjalla-
drottningu" norðursins bar að garði. Og vel
sómdi hún sér innan um öll stóru skipin. Tal-
andi tákn norrænnar menningar og snilli. Það
var uppi fótur og fit um borð. Skozku farþeg-
arnir gengu í land, glaðir og reifir yfir ánægju-
legri sjóferð á hinu góða skipi okkar. Með þeim
var líka ánægjulegt að ferðast. Það var prútt
og yfirlætislaust fólk.
*
í Glasgow voru allar búðir fullar af vörum,
en engir lúxusbílar. Og mun var þar hægara
að komast um göturnar í milljónaborginni en
hér í Reykjavík. Við sátum í skemmtigarði
borgarinnar með öðx-um stýrimanni, herra Dag-
bjarti Bjai-nasyni, og borðuðum vínber og per-
ur eins og við gátum í okkur látið. Kostaði sú
vara sáralítið boi’ið saman við vei’ðlag hér
heima. Er skemmtigai’ðurinn hæðóttui’, pi'ýdd-
ur fögrum laufguðum trjám í sumaiylnum. Við
hlið hans er háskólinn, virðuleg bygging. Var
hann stofnaður um miðbik fimmtándu aldai',
og því eldri en elztu háskólar Norðui'landa
(Hafnarháskóli og háskólinn í Uppsölum). Þá
var mjög skemmtilegt að aka yfir landið milli
Glasgow og Edinboi’gar. Vegii'nir rennisléttir,
— ég hugsaði til vegamxa okkar, þegar verst
-lætur, — þoi'p við þoi'p og akui' við akui', rnest
V I K I N G U R
93