Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1950, Blaðsíða 22

einnig vera góð togmið. Þá sagði Þórður Guð-
mundi frá einhverju bezta fiskimiði Banda-
ríkjamanna, vestanvert við Djúpið, alveg úti
í kanti. En þau tormerki kvað hann á,- að þarna
væri sennilega frekar slæmur botn, mikill
straumur og illviðrasamt.
Það dróst til 1915 að Guðmundur reyndi
þetta mið, og þegar hann reyndi það, aflaði
hann raunar vel, en ekki reyndi hann þar aftur
fyrr en 1921 á hinum nýja og glæsilega togara
„Þórólfi“ Kveldúlfs. En þá hitti hann strax á
mokafla, og síðan hefur Halinn verið eitthvert
auðugasta og aflasælasta fiskimið togaraflot-
ans. Er það Ijóst af frásögn Guðmundar, hversu
mikils hann metur minni Þórðar og glögg-
skyggni.
Þórður var meir í siglingum en títt var um
íslenzka skútumenn. Var hann með Markúsi
Bjarnasyni á kútter „Margréti", þegar Mai-kús
sigldi hann til Spánar, svo sem frá er sagt í
fyrsta hefti Sjómannsins 1939 \og frægt er
orðið. En 1910 réðst hann stýrimaður hjá Árna
I-Iannessyni á norskan galeas, „Línu“ að nafni,
sem strandað hafði við Borgarnes en var náð
út lítt skemmdum. Þetta mikla skip hafði verið
skírt upp og nefndist nú „Áróra“, og var mein-
ingin að sigla því til Noregs með brotajárn en
taka aftur timbur. Gekk ferðin sæmiíega til
Fredriksstad, en á heimleiðinni hlutu þeir and-
byr mikinn og urðu að fleygja talsverðu af
dekkfarminum útbyrðis. Verra var þó, að þeir
misstu mann í Noregi og urðu ekki nema fjórir
eftir til heimferðar, og þar við bættist að skip-
stjóri tók sótt í hafi og lá lengi í koju. Voru
þeir fimm vikur frá Fredrikstad til Reykja-
víkur, þar af tvær vikur frá því að þeir sáu
land við Meðalland. Frá þessari ferð hefur
Þórður sagt í Sjómanninum, jólablaðinu 1939.
Þórði er svo lýst, að hann var meðalmaður
á hæð, nokkuð þéttvaxinn, ljós yfirlitum og
snemma þunnhærður. Prúðmannlegur var hann
og næsta hlédrægur í landi en öruggur til allra
athafna og aðsópsmaður á sjó. Hann var stór-
vel gefinn maður, skýr og skilmerkilegur, enda
leyndi sér ekki sjómannsbragurinn við nánari
kynningu. Hann var mjög svipaður Stephani
G. að öllu yfirbragði og kappsamur eins og
hann til allra starfa.
B. G.
Ungir sjómenn
Sjómennirnir ungu og luöan.
Sumarið 1947 vann ég sem oftar við lönd-
unina í síldarverksmiðjunni á Raufarhöfn,
skemmtilegasta kauptúni á Islandi. Þegar maður
var nýkominn á morgunvaktina; sá maður
venjulega litla, græna trillu skríða greitt út
höfnina, ef gott var veður. Skipverjar voru þrír,
Önundur Kristjánsson, skipstjóri, 14 ára, Einar
Indriðason, vélstjóri, 13 ára og Sigurður Sig-
urðsson. 15 ára, háseti.
Að aflíðandi degi komu þeir að landi, oft með
hlaðinn bát. Þetta var þriðja sumarvertíðin, sem
þeir þremenningar stunduðu sjóinn saman.
Einn dag drógu þeir að sér athygli þorpsbúa
í óvenju ríku mæli. Þá höfðu þeir veitt eina hina
stærstu lúðu, sem menn höfðu séð þar um slóðir.
Þeir höfðu verið á skaki skammt undan landi,
og allt í einu var tekið heldur rösklega í færi
vélstjórans, Einars Indriðasonar. Hann byrjaði
að draga, en drátturinn sóttist heldur seint.
Þegar hann hafði dregið nokkra faðma, varð
hann að gefa út færið aftur, þangað til heldur
létti á. Þá halaði hann aftur inn nokkra faðma,
og þannig koll af kolli, þangað til veiðin kom
loksins í ljós utan við borðstokkinn: Hátt í
þriggja álna löng lúða og eftir því breið og þykk.
Nú var eftir vandinn meiri: Að innbyrða
þetta ferlíki. Vísast var, að það snéri sig af
króknum og ífærunni, ef reynt væri að innbyrða
það lifandi. Því var að vinna á skepnunni með
einhverjum ráðum fyrst. Og þeim varð ekki
skotaskuld úr því. Þeir höfðu með sér hagla-
V í K l N □ u R
132