Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1950, Blaðsíða 16

ski var þetta líka íerðin þegar skipið brotnaði í
spón á blindskeri í Kóralhafinu og áhöfnin
komst við illan leik uppá eyju eina þar sem
íbúarnir gerðu sér ekki nýtízkulegri hugmyndir
Hilarius.
um hvíta kynstofninn en að hann væri allur
einsog hann legði sig sjóræningjar og annað
þesskonar miður eftirsóknarvert fólk með rýting
í hverri ermi. Svo mikið er víst, að sitt af hverju
óhversdagslegt gerðist í þessari ferð, — enda
varla við öðru að búast af skipi er hafði sjó-
mann frá íslandi innanborðs.
I bandarískri borg, þar sem skipið hafði eitt
sinn viðkomu — mig minnir það væri Char-
leston í Suður-Karólínu — létu þeir félagarnir
taka af sér nokkrar myndir til minningar um
samveruna. Gestgjafi okkar léði mér mynd af
Hilaríusi, og birti ég hana með þessari grein.
Væri fróðlegt að vita hvort einhver lesandinn
gæti ekki gefið nánari upplýsingar um þennan
víðförla landa okkar. Já, hver veit nema hann
verði sjálfur til að gera það?
* * ' *
Húsmóðirin á heimilinu var allmörgum árum
yngri bónda sínum, Ijóshærð og góðleg á svip
og fámál, og þegar við vöknuðum á morgnana
heyrðist hún raula fyrir munni sér útí eld-
húsinu. Það voru viðfelldin lög, hæg og hljóðlát
einsog dyggðir manneðlisins, höfðu ekkert á-
kveðið upphaf, og ekki heldur neinn ákveðinn
endi, frekaren dyggðir manneðlisins, sams-
konar tempruð og ívið angurvær lög einsog
hin eilífa rödd konunnar heyrðist oft raula í
kvikmyndinni um Dittu mannsbarn eftir
Andersen-Nexö.
Hún hafði skapað þetta heimili á sama hátt
og öll sönn listaverk eru sköpuð. Hún hafði
skapað það úr efniviði hjarta síns. I hverjum
krók og kima þess skynjaði maður fórnfýsi,
umhyggjusemi og þolinmæði, hið sanna kven-
eðli í allri sinni hljóðlátu dýrð, hjartalag höf-
undarins. Þó maður hefði komið hingað ókunn-
ugur inn þegar enginn var heima, hefði maður
getað sagt sér með fullri vissu, hverskonar
manneskja húsmóðirin væri.
Og hvernig gat slík kona verið manni sínum
annað en hin fullkomna eiginkona? — Þegar
hann þurfti að fara frammí vinnustofuna til
að sauma seglin á þau skip sem nú ristu öldur
heimshafanna án hans, þá var konan við hlið
mannsins síns, studdi hinn brotna líkama hans
yfir þröskuldinn, hjálpaði honum í stólinn,
setti púða við bakið og hlúði að honum á annan
hátt, lét lítið að sér kveða í orðum en þeim
mun meira í verkum, — og þannig var hún
í allri sinni umgengni við hann. Hann hafði
að vísu haldið velli fyrir höfuðskepnunum. En
það mátti ekki miklu muna að hann félli síðan.
Hún hafði reist hann við í fallinu. Hún hafði
fullkomnað sigurinn.
Hann hafði komið heim úr stríði sínu með
stífan hægri fót, brákaða mjaðmargrind og
aðeins hálfa vinstri hendi. Samt var hann ham-
ingjusamur maður.
* ik *
Enn er þó eftir að tala um helzta skart þessa
heimilis, uppsprettulind allrar gleði þess, inn-
tak allra fegurstu drauma þess, dæturnar
Hanne og Else.
Hanne var 8 ára, Else 5.
Sum börn eru framhleypin um of. önnur
eru hlédræg um of. Hjá enn öðrum hefur hins-
vegar tekizt að varðveita það jafnvægi í hegðun,
þann hreina upprunaleik í eðli mannsins, það
tilgerðarlausa sakleysi sem er aðalsmerki fyrsta
216
V í K I N G U R