Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1950, Blaðsíða 17

æviskeiðsins og veldur því að börn eru yfirleitt
miklu viðkunnanlegra fólk en fullorðnir. Þess-
konar börnum er hvergi ofaukið, þau kunna
sig hvar sem er, ef allir væru einsog bau þyrfti
aldrei að gefa út stórar lærdómsbækur um
mannasiði, því að þeirra siðir eru hinir einu
sönnu mannasiðir. þeirra kurteisi hin eina
sanna kurteisi, falslaus, einlæg og óþvinguð.
—Hegðun þeirra á ekkert skylt við framhleypni
né hlédrægni, né nokkra slíka eiginleika, sem
koma yfir einstaklinginn í fvlgd með árunum,
og eru settir í samband við það fvrirbæri lífsins,
sem í daglegu tali kallast broski, en reynist þó
alltof oft ekki annað en skemmd á persónuleikan-
um. Hegðun beirra er áreynslulaus fullkomnun
á framkvæmd þess virðulega hlutverks að vera
fólk.
Ég hef aldrei vitað börn sem væru .iafn fús
til að hlauoa í sendifevðir fvrir mömmu sína
einsog bessar svstur. Hún burfti aldrei nema
minnast á að nú vantaði svkur eða hveitipund
eða eitthvað annað til heimilisins, og þær voru
óðara boðnar og búnar að hlaupa út til kaup-
mannsins á horninu og sækia\það. Flestum
börnum eru sendiferðir kvalræði. Fyrir Hanne
og Else virtust hær vera leikur. Og eins var bað
ef mamma burfti á hiálp að haida við heimilis-
störfin, dæturnar komu þá alltaf óbeðnar að
létta undir með henni. Og þá hevrði maður
þr.iár konur raula fyrir munni sér hlióðlátu
lögin útí eldhúsinu.
Á kvöldin sátum við saman í stofunni. Faðir
hússins sagði gestunum sögur af hnattsiglingum
fyrri ára. móðir hússins saumaði nvtt áklæði
á púða. dætur hússins léku sér á miðiu gólfi
með brúður sínar.
Þá var bað ven.ia að gamla s.ióhetian hætti
skyndlega frásögn sinni. sneri sér að dætrunum
og spurði með glettniblöndnu föðurstolti hvort
..de smaa damer" vildu nú ekki dansa ofur-
lítið fyrir gestina, áðuren þær færu að sofa.
,,De smaa damer“ stóðu á fætur, lögðu brúð-
urnar til hliðar, hneigðu sig brosandi fyrir
áhorfendum og hófu síðan dansinn með beim
barnslega yndisbokka sem aldrei lét sig vanta
í framkomu þeirra, rælar, marzúrkar og menú-
ettar, — en sá, sem hér var kominn í höfn eftir
endurteknar siglingar umhverfis hnöttinn, söng
undir glatt og f jörlega og sló taktinn með heilu
hendinni.
Þvínæst sagði mamma, að nú væri kominn
háttatími fyrir suma. Dæturnar létu lokið dans-
inum, hneigðu sig aftur í þakklætisskyni fyrir
lófatak og önnur fagnaðarlæti áhorfenda, kysstu
þá síðan á kinnina alla fjóra, fyrst mömmu og
pabba, síðan gestina frá íslandi, „god nat, sov
godt“, — og hurfu að svo búnu inn til sín að
hátta og sofa.
;* * *
Meðal allra bióða væri eflaust hægt að komast
í kynni við f jölskyldur, sem á sama hátt og bessi
hafa fundið kjarna lífshamingiunnar, hljóð-
láta gleði hins fullkomna heimilislífs. Þó var
ýmislegt í fari þessarar f.iölskyldu sem áreiðan-
lega væri hvergi hægt að kynnast nema á þeim
sérstaka parti heimsins þar sem hún átti heima,
þeim vinalega litla parti heimsins, sem heitir
Danmörk. Því að bað sem maður skvn.iaði fyrst
og fremst á þessu heimili var h.iartsláttur dönsku
þjóðarinnar. Gistivinir okkar voru albjóðlegir í
alúð sinni og gestrisni, en þó staðbundnir í
formi þeirrar alúðar oe: gestrisni, danskir um-
fram allt: Mannsbarnið hittir maður útum
allan heim. En h.iarta þess er margbreytilegt
einsog litirnir í ljósi sólarinnar og fánum þjóð-
anna.
Jafnvel húsið. sem fjölskylda þessi b.jó í, og
umhverfi bess, bar hinn sama svip og hún, svip
sem orkaði á mann danskur umfram allt. —
Þetta var eitt af fjórum húsum sem umluktu
lítinn steinlagðan garð og gengið inní hann
utanfrá götunni gegnum port. Innst í garðinum
var linditré og undir því bekkur sem bauð af
sér einkennilega rómantískan þokka, svo manni
fannst að einmitt hér hefði H. C. Andersen
kosið að sitja og sem.ia ævintýri. Grein-
ar trésins teygðu sig uppeftir húsi gamla
seglasaumarans, og það sat , í þeim lítill fugl
og söng frá morgni til kvölds. Þegar glugginn
var opnaður, heyrðist manni fuglinn vera
kominn inní stofuna til að leika við dætur húss-
ins. Þær kölluðu hann „Lille glade Peter“. Hann
var gamall vinur þeirra.
* * *
Eftir sex daga var störfum þingsins í Árósum
lokið, — og við hjónin kvöddum þessa ógleym-
anlegu f jölskyldu, innilega þakldát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að halda hátíðlega páska í
hjarta dönsku þjóðarinnar.
£tnœlki
Nýi þorpslæknirinn var í heimsókn hjá kaupmannin-
um. Meðan hann stóð úti á miðju gólfi og talaði við
kaupmanninn, heyrði hann tvær eldri frúr tala um útlit
sitt.
— Ekki er hann nú sérlega laglegur, segir önnur.
— Nei, víst er um það, segir hin.
Læknirinn sneri sér skyndilega við og segir:
— Satt er það, en aftur á móti heyrir hann vel.
Frúrnar stóðu á fætur og gengu inn í næsta herbergi.
V í K I N G U R
217