Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1950, Blaðsíða 22

flutningar yfir Norðursjó. Nokkur vöruflutn-
ingaskip, en aldrei framar suður að miðbaug.
0g svo lendir hann inni í Eystrasalti, og situr
þar. Hann siglir til þýzkra, rússneskra og
finnskra hafna. Og loks kemur Norðurlands-
ströndin. Þér verðið að gæta yðar, skipstjóri,
segja þeir, annars neyðumst við til að segja
yður upp. Það líður misseri, og samningurinn
er brátt á enda, en áður en þar að kemur hafa
þeir neyðzt til að segja skipstjóranum upp. Og
árið eftir fær hann enn minna skip. Örlítið
flutningaskip, sem flytur mjólk til borgarinnar.
Skipstjóri og æðstráðandi er J. G. Botnhamar.
I fyrra veiktist hann enn, svo að minnstu mun-
aði, að hann sigldi litlum dráttarbát á land upp.
Og útgerðarmennirnir sögðu, að þetta mætti
skipstjóri með fortíð J. G. Botnhamars ekki
gera. Þá gekk hann á land og út á þjóðveginn,
burt frá hafinu. Hann gekk nokkrar mílur og
kom hingað, og það var undarlegt að hafa svo
víðáttumikið land til að standa á. Og hann gekk
gegnum bæinn og bar skipstjóratitil sinn. Menn
voru alúðlegir við hann og báru dálitla virðingu
fyrir honum, þrátt fyrir allt. Ef til vill hafa
þeir haldið, að hann ætti peninga — já, ef til
vill halda þeir það enn í dag, þar sem hann
situr hálfsofandi og lætur Dúfuna flytja sig
yfir að ígulskeri. Þegar vélstjórinn gefur merk-
ið með eimpípunni, rankar hann ofurlítið við
sér, opnar augun eins mikið og hann getur —
það er ekki mikið — og gefur skipanir sínar
fyrir siðasakir: Hægt áfram, aftur á bak, hægt
áfram, og svo leggur báturinn að landi.
Hann heyrir í draggarganinu og fiðlunni ofan
frá danspallinum, og fótastappið á þilfarinu og
uppi á bryggjunni. Og hann finnur bátinn
rugga, þegar herra Júbelíus stígur á land. í
þessari höfn á hann að liggja og taka inn farm
af tómleika. Hann á að liggja hér í tíu mínútur,
og hann þarf ekki einu sinni að líta á klukk-
una. Halda síðan aftur á sæ út, heilan kílómeter
inn til bæjarins, og taka farþega og vörur.
Vörurnar eru límonaðikassar og brauðkörfur.
Einstöku brennivínsflösku er líka smyglað með.
Á það að vera einn lítill? segja þeir við skip-
stjóra og æðstráðanda. Og svo fær hann sér
einn, þótt útgerðarmennirnir hafi sagt, að hann
megi ekki drekka.
Herra Júbelíus stendur uppi á bryggjunni
og horfir niður á hann. ístran á honum hangir
út yfir bryggjubrúnina, og göngustafurinn hans
er eins og mælikvarði. Með honum mælir hann
reglusemi og sómatilfinningu þeirra, sem stíga
á land á ígulskeri. Hann mælir skipstjórann,
og skipstjórinn kemst ekki einu sinni upp í hálfa
alin. Skipstjórinn skeytir sem sé ekki um að
líta upp, þegar yrt er á hann. Hann svarar ekki
einu sinni.
„Þetta gengur ekki lengur, Botnhamar. Það
er sama sagan á hverjum laugardegi. Einstöku
laugardaga, endrum og sinnum, gætuð þér þó
reynt að halda yður ófullum. Þótt ekki væri
nema svo, að þér stæðuð á fótunum“.
Og Júbelíus stendur á stuttum, digrum fót-
unum og horfir niður á skipstjórann, sem situr
á sykurkassanum og skeytir ekki einu sinni um
að svara, þegar yrt er á hann.
„Heyrið þér ekki einu sinni, maður?“
„Jú“, segir skipstjórinn dræmt.
Og svo lítur hann upp. í sjóinn með hann,
hugsar hann. Það er sjúkdómurinn, sem er að
ná tökum á honum. Skipin á land og mennirnir
í sjóinn. 1 sjóinn með hann, hugsar hann.
Hann rís upp af sykurkassanum. Hann er
stöðugur á fótunum, það er engin hætta á öðru.
Og nú stendur hann uppi á bryggjunni og horf-
ir á ístruna á herra Júbelíusi. 1 sjóinn með
hann.
Hann ýtir svolítið við honum. Hann virðist
ekkert taka á, en herra Júbelíus pompar í vatn-
ið. Hann rekur upp öskur, eins og hann sé að
drukkna, þó að allir viti, að þarna er ekki nema
einn metri í botn. En skvampið er gífurlegt.
Það, sem síðan skeður, kemur skipstjóra og
æðstráðanda ekki við. Hann hefur ekki frekari
afskipti af málinu. Vélstjórinn hjálpar herra
Júbelíusi aftur upp á bryggjuna, og herra Júbel-
íus lætur Kristján fiska göngustafinn upp úr
vatninu. Það gerir Kristján með glöðu geði. Svo
segir herra Júbelíus sitt af hverju, sem skip-
stjórinn skilur ekki, og gengur nokkur skref í
áttina til hans. En hann snertir ekki skipstjór-
ann, það þorir hann ekki. Skipstjórinn snýr
baki við þeim öllum og horfir út á vatnið. Herra
Júbelíus stígur aftur um borð í Dúfuna. Hann
ætlar heim til þess að hafa fataskipti og tala
við lögregluna. Og vélstjórinn á að stýra Dúf-
unni í þessari mikilvægu för. Þegar báturinn
leggur frá landi, stendur skipstjóri og æðstráð-
andi enn á bryggjunni, og nú er auðvitað kom-
inn hópur unglinga kringum hann. Þeir horfa
á hann með forvitni, og kannske líka með dá-
lítilli lotningu. Einhver segir eitthvað, en hann
skeytir ekki um að hlusta. Hann stendur þar
bara og horfir út yfir litla stöðuvatnið.
Nú er því að minnsta kosti lokið, hugsar
hann. Nú er öllu lokið. Og hann er rólegur,
nærri því glaður.
Þarna koma bræður hafsins róandi. Þeir hafa
andbyr og geta ekki slagað. En nú skal verða
slagað, ef þeir fá skipstjóra og æðstráðanda um
borð. Þeir sjá, að hann bíður eftir þeim. Þeir
254
V í K I N G U R