Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Page 29

sökkvum við á fimm mínútum. Og farðu nú
aftur á, sonur sæll, og taktu til starfa. Þú mátt
trúa því, að annaðhvort drögum við þetta skip
til Port Royal, eða við fylg.ium því f.iandans til“.
Dagur rann, og skipstjórinn reiknaði dæmi
í huganum. Sker.iagarðurinn var aðeins sjö míl-
ur í burtu, gerði hann ráð fyrir, og ekki leit út
fyrir, að storminum ætlaði að linna fyrst um
sinn. Það var því lítil von um, að skipin mundu
komast af. Hann óskaði, að farþegamir á Tamp-
ico gætu gert sér fulla grein fyrir því, svo að
þeim mætti auðnast að strengja sem veglegust
fjárhagsleg heit í tilefni hættunnar — ef þeim
gæfist þá nokkurn tíma tækifæri til að efna þau.
En betta yrði nú útkliáð innan hálfrar ann-
arrar klukkustundar, og Morgan var feginn því.
Raunverulega voru bað ekki margar klukku-
stundir, sem hann hafði staðið á stjórnpalli
Parac/uays, en honum fannst bað óralangur tími.
Æðisgenginn stormurinn hafði lamið hann, svo
að hann var eitt mar frá hvirfli til ilja. Hann
var allur helaumur, og vindurinn hafði tætt
bunnar baðmullarflíkumar utan af honum,
líverja af annarri, þangað til hann stóð alls-
nakinn við stýrið.
Aftur virtist Tampico ætla að draga þá niður
í djúpið. Dráttartaugin kipnti stefninu á Para-
guav tvö áttastrik á bakborða, og fiallhá bylgja
skall skáhallt á kinnungnum. Skipið lagðist
breytulega undir hana, og hver maður um borð
hélt. að nú væri það að sökkva. Þó hristi það
sig hægt upp úr sjónum, en í þetta sinn voru
báðir bakborðsbátarnir farnir, og gildir davíð-
arnir undnir eins og vírspottar. Auk þess var
reykháfurinn horfinn, kubbaður af vélarskýl-
inu eins og vaxkerti.
Annar stýrimaður skjögraði enn upp á brúna,
með blóðið fossandi úr d.iúpum skurði á vang-
anum. „Skipstjóri", æpti hann. „Þú myrðir okk-
ur alla með því að halda þessu áfram. Þessi
síðasta bylgja skolaði einum hásetanum enn út-
byrðis, og við gátum ekkert hjálpað honum“.
„Við höldum áfram, sonur sæll“, öskraði skip-
stjórinn til baka. „Og eftir fimm mínútur muntu
þakka mér fyrir. Hann hefur blásið svo ákaft,
að hann hlýtur að fara að gefast upp. Hlauptu
nú niður aftur og gáðu að því, að dráttartaugin
slitni ekki“.
Enn skall ein vindhviða yfir þá, sem sleit
bylgjurnar bokstaflega sundur og feykti hlut-
um þeirra í loft upp, og minnstu munaði, að
hún hrekti skipstjórann frá stýrinu. Svo sljákk-
aði í veðrinu, og áður en þeir voru búnir að
spýta saltvatninu úr munninum, var komið
blæjalogn. Öldurnar voru ískyggilega háar, en
enginn vindblær ýfði þær. Hvirfilbylurinn var
farinn framhjá, til þess að gera spellvirki sín
annars staðar. Hættan var liðin hjá, nærri því
eins snögglega og hún hafði skollið yfir þá.
Morgan skipstjóri sleppti stýrinu, klæddi sig
og tók sextunginn. Fimmtán mínútum síðar,
er hann hafði gefið hásetanum stefnuna, leit
hann með velþóknun yfir það, sem eftir var af
skipinu hans, og síðan á náföla farþegana, sem
störðu á það af lyftingunni á Tampico. „Eg
verð einhvern veginn að ná tali af þessum fugl-
um, áður en við komum til Kingston“, sagði
hann við Llewellen.
Sennilega hefur það verið í þessu skyni, sem
Parapuay stanzaði daginn eftir, til þess að vél-
stjórinn gæti dvttað svolítið að vélinni, eins og
það var látið heita. 0g þar eð sýnt var, að
viðgerðin mundi taka sex eða s.iö klukkustund-
ir, þótti Morgan skipstjóra tilhlýðilegt að nota
tímann til kui'teisisheimsóknar. Honum var róið
yfir að Tampico, af þrem óhreinum og tötra-
legum hásetum í eina björgunarbátnum, sem
eftir var á skipinu. og þar var honum tekið með
kostum og kynjum, tárum og fagnaðarlátum.
Það var einmitt verið að hringja til hádegis-
verðar. og hann var leiddur tíl sætis við hægri
hönd Vaughans skipstióra, nálægt enda mið-
borðsins. Isinn glamraði í kampavínsglösunum,
og Vaughan skipstióri reis á fætur og mælti
nokkur vel valin orð um afrek Morgans. Síðan
var skál hans drukkin með miklum húrrahróp-
um, og Morgan skipstjóri reis upp til þess að
svara.
Hann var enginn ræðumaður, en þetta var
örlagastund í lífi h'ans og hann lét ekki sitt
eftir liggja. Hann hafði barizt fyrir peningum,
lagt líf sitt og skip í hættu fyrir peninga, og
nú ætlaði hann að tryggja sér borgunina. Hann
grunaði, að Vaughan hefði re.vnt að gera sem
minnst úr hættunni, til þess að gera ekki far-
þegana órólega. sEn hann kærði sig kollóttan
um sálarró þeirra. Hinsvegar var honum annt
um subbulega konu og nokkur úfin og óhrein
börn í sóðalegum hafnarbæ í Wales, og þeirra
vegna tók hann til máls. Hann gortaði ekki af
sjálfum sér, heldur talaði aðeins um háskann,
sem vofað hafði yfir Tampico. En það var líka
umræðuefni, þar sem hann gat notað hin sterk-
ustu lýsingarorð, sem hann kunni. Hann talaði
ekki lengi, en þegar líann settist, voru farþeg-
arnir fölir af skelfingu við tilhugsunina um,
hve naumlega þeir höfðu sloppið úr greipum
dauðans; og kurteisi maðurinn í glæsilega ein-
kennisbúningnum, sem sat við hlið hans, réð
sér varla fyrir niðurbældri reiði, meðan hann
hlustaði á hann. Það var allt satt, sem hann
sagði, dagsatt, en hin óskráðu siðalögmál skip-
V í K I N G U R
2B7