Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Side 45

Öftast héldu þessir markaðsprangarar því fram, að
þeir væru sjálfir eitt til tvö hundruð ára gamlir og
festu upp á staur vottorð frá kirkjunni, þar sem þeir
höfðu verið skírðir, þessu til sönnunar. Almenningur
vitkaðist ekki hót, og þó mönnum fyndist þeir hafa
verið gabbaðir af einum, festu þeir strax trúnað á
þann næsta. Menn höfðu yndi af að hugsa sem svo:
Hvers vegna skyldi maður ekki geta orðið hundrað
ára eða meir? Það fannst engum neitt ótrúlegt við
það, að hægt væri með einhverjum ráðum að lengja
lífið stórum. Úr því biblían skýrði frá Methúsalem,
sem varð 965 ára, var það næg sönnun þess, að óþarfi
væri að deyja 70 til 80 ára gamall.
Ein aðalástæðan fyrir því, að menn trúðu á slíka
lífdrykki, voru frásagnir um óvenju gamalt fólk.
Latneski sagnritarinn Sueton segir frá því, að í tíð
Títusar keisara hafi iifað 3 manneskjur í Róm 140
ára, og 6 120 ára. Attila Húnakonungur, sem kallaði
sig „svipu guðs“, og uppi var á 5. öld, varð 124 ára.
Englendingur nokkur, fæddur árið 1483 og dáinn 1651
varð eftir því 168 ára og iifði stjórnartíðir tíu kon-
unga, og árið 1666 segir þýzki læknirinn Christian
Mentzellius frá því, að þegar hann hafi fylgt kjör-
furstanum í Brandenburg til Clewe, hafi hann hitt þar
öldung, 120 ára, sem sýndi sig fyrir peninga. Ennþá
furðulegri er frásögn þýzka læknisins Hufeland. Hann
segir frá öldung, sem hann hafi hitt í Pfalz og varð
120 ára, er hann dó, fjórum árum síðar. Árið 1787,
þegar Hufeland talaði við hann, og hann var 116
ára, hafði hann misst allar tennurnar, en skyndilega
uxu átta nýjar tennur í munni hans. Þessar átta tennur
duttu að vísu úr honum eftir 6 mánuði, en átta aðrar
uxu í þeirra stað og urðu til frambúðar. Þessar sagnir
eru reyndar ekki svo ótrúlegar, því að á vorum dögum
eru dæmi þess, að fólk hafi í raun og veru orðið mikið
yfir hundrað ára. Um 1870 var uppi maður í Líflandi,
sem raunverulega var 168 ára og hafði verið í orust-
unni við Poltava, og franskur liðsforingi, Saxin, sem
var tekinn til fanga af Rússum við Bereziwa árið 1813,
dó ekki fyrr en 1916, yfir 126 ára gamall, í borginni
Saratow, þar sem hann hafði setzt að sem kennari.
Það er einnig sannanlegt, að Norðmaðurinn Christian
Drakenberg, sem dó í Aarhus árið 1772, varð 146 ára.
Þegar samtíðarmenn þessa eldgamla fólks sáu aldur
þess, hlutu þeir að festa trúnað á, að það hefði ef til
vill þekkt einhver dularfull meðul til að lengja lífið,
og þegar gamla fólkið var spurt um það, má vera, að
það hafi stundum látið drýgindalega og sett á sig
leyndardómsfullan svip, sem auðvitað varð til að styrkja
trú hinna.
. i. 4a
Nú eru menn hættir að trúa á „æskulindina og „líf-
drykkinn", að minnsta kosti í þeirri mynd, sem menn
hugsuðu sér fyrrum. En hinsvegar hefur maðurinn
ekki gefið upp vonina um, að ráð kunni að finnast til
að legja lífið allverulega, og menn lesa af ákafa frá-
sagnir um þessi efni. Þegar nemandi Pasteurs, Rússinn
dr. Metchnikoff, fann fyrir nokkrum áratugum blóð-
vatn gegn makrophagos, hvítu blóðkornunum, sem talin
eru orsaka eyðileggingu líkamsvefjanna smátt og smátt
— en reyndar blóðvatn, sem einungis verkaði á kánínur
og marsvín — nefndi hann það natneska nafninu:
„Serum antileucocytaire", en öllum almenningi fannst
Þig hinztu kveðju Icveö ég hér
minn kæri frændi og vinur.
Mér fellur þungt aö fallinn er
hinn frjálsi, sterki hlynur.
En eftir vakir minning manns,
sem mikla víösýn átti
og batt sitt traust viö bjargráö hans
sem blessun gefa mátti.
Af alhug vil ég þakka þér
allt þitt, í kynningunni,
öll gullin, sem aö gafstu mér
til geymslu í minningunni.
Þín glaöa lund, þín góöa sál,
þitt göfga, hreina hjarta,
þín gjörhygli á menn og mál
og mannkærleikann bjarta.
Nú siglir þú meö segl viö hún
aö sjómanns stoltum vanda
og lífsins, dagsins bjarta brún
þér birtir sýn til landa.
Því fáir áttu fegri gnoö
þá féll þeim stundarslagiö,
jafn hreinan skjöld, jafn hvíta voö
í hinzta feröalagiö. M. A.
þetta nafn allt of erfitt og tilkomulítið og nefndi það
„Blóðvatn gegn ellinni“. Það var gamla, dulda vonin,
sem kom hér aftur í ljós.
Þegar Ponce de Leon lagði af stað fyrir fjórum
öldum til að finna æskulindina, fann hann hana að
vísu ekki, en hann fann hið fagra Florida. Þegar gull-
gerðarmaðurinn Böttiger leitaði að lífdrykknum, fann
hann samsetningu postulínsins. Eitthvað finnst ætíð,
þegar leitað er. Og þó tæplega sé hægt að gera ráð
fyrir, að meðal finnist við dauðanum, er ekki ólíklegt,
að ýmis ráð finnist til að legja lífið. „Lífdrykkinn“
finnum við ekki fremur en þeir gömlu.
V I K I N G U R
3D3