Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1951, Blaðsíða 14

Bréf
til ritstjóra SjómannabEaðsins Víkingur
Varðskipinu „Ægi“ um áramótin 1950—1951.
Herra ritstjóri Gils Guðmundsson!
Komdu sæll og blessaður. Ég óska þér árs
og friðar. Frá mér og mínu starfi er yfirleitt
allt tíðindalaust. Dagar, vikur, mánuðir og ár
líða og hverfa í aldanna skaut. Samt skiptir
það miklu, hvernig degi hverjum er varið, því
að ónotuð stund kemur aldrei aftur í þessari
jarðvist. Misnotkun á tíma og hvers konar van-
ræksla hefnir sín grimmilega fyrr eða síðar og
heftir þroskabraut manna. Samúð, hófsemi, góð-
viid, umburðarlyndi og kærleikur lyfta mönn-
um ofar því lága og gefa lífinu varanlegt gildi.
Svo er nú það! Hver ratar hinn gullna veginn ?
„Dæmið ekki, svo þér verðið ekki dæmdir".
Þá er það Víkingurinn, blað sjómannasam-
takanna. Það er alla jafna nærtækt, að gera
kröfur á aðra, að þessi eða hinn eigi að gera
hlutinn. Menn segja, að ritstjórinn og ritnefnd-
in eigi að sjá um efni og útgáfu blaðsins. Til
þess séu þeir aðilar ráðnir og skipaðir. Þetta
er rétt, það sem það nær. Það er ekki mjög
örðugt, að safna efni víðs vegar að í blaðið, en
það er ekki eins auðvelt að afla nógu mikils
af lifandi efni, sem fræðir, göfgar og bætir
hag þeirra sjómannasamtaka, sem hér eiga hlut
að máli. Til þess að blaðið geti alltaf haft nóg
af slíku efni, verða sjómennirnir sjálfir að
skrifa í blaðið. Allir þeir, sem standa að Vík-
ingnum, eru sérmenntaðir í fögum sínum. Marg-
ir af þeim hafa ágætan tíma til skrifta, enda
gætu þeir í sameiningu gert Víkinginn mjög
f jölbreyttan að efni og læsilegasta blaðið. Marg-
ir þessir menn eru ágætir málamenn og geta
því þýtt fjölda greina úr þeim blöðum og tíma-
ritum, sem þeir kaupa á ferðum sínum víðs
vegar í hafnarbæjum. Aðrir eða sömu menn-
irnir gætu skrifað greinar um dægurmálin (ekki
stjórnmál), velferðarmál stétta sinna og ann-
að, er varðar hag samtakanna og þjóðarinnar
í heild. Þá eru það sérmál stéttanna, sem of
lítið gætir í Víkingnum. Breytingarnar og fram-
farirnar á öllum sviðum sjómennsku og sigl-
inga eru svo geysihraðfara, að það er nauðsyn-
legt að fróðir menn, sem vel fylgjast með, hver
í sinni grein, skýri jafnóðum frá helztu nýj-
ungum, til gagns og ánægju fyrir marga, sem
ekki eiga þess kost að fylgjast með þessu á
annan hátt. En til þess að það geti orðið, verða
sem allra flestir að leggja hönd á plóginn. Já,
félagar góðir. Nú sný ég máli mínu beint til
ykkar, íslenzkir sjómenn: margir ykkar verða
að bætast í rithöfundahópinn á þessu ári, til
þess að styrkja blaðið ykkar, sem fyrst og
fremst á að verða skrifað af ykkur og stend-
ur og fellur með stuðningi ykkar. Það þýðir
ekki fyrir ykkur, herrar mínir, að skammast
út í blaðið og finna að því, meðan þið látið það
vera ykkur óviðkomandi og viljið ekki rétta því
örfandi hönd. Munið, að Sjómannablaðið Vík-
ingur stendur með sóma, ef sjómenn almennt
skrifa í hann, en veslast fyrr eða síðar upp að
öðrum kosti. Enginn þarf að draga sig í hlé,
þótt hann sé ekki vanur að semja greinar. Aðal-
atriðið er að hafa eitthvað að segja og skýra
mál sitt blátt áfram og með einföldum orðum.
Ritstjórinn lagfærir mállýti ef einhver eru. Við
erum engir prófessorar eða langskólamenn,
nema þá í skóla lífsins. Hann er nú stundum
strembinn og fullkomlega þess verður, að vera
tekinn til greina, þegar um menntun er rætt.
Þess vegna er bezt að skrifa hiklaust eins og
andinn blæs manni í brjóst hverju sinni og um
þau hugðarefni, sem bezt láta manni, ef þau
gætu orðið manni sjálfum og öðrum til gagns
og gamans. Ég t. d. sendi hér til birtingar dá-
lítið plagg um stjörnuheiminn. Alstirndur him-
inn er eitt af því dásamlegasta, sem ég sé. Það
má segja, að það sé að fara aftan að siðunum
að ég, vélstjórinn, sé að grufla í stjörnunum.
Það væri þó nokkru nær, að það kæmi frá skip-
stjórnarmanni. En þetta er svipað og þegar
Sigurður Gíslason skipstjóri er að skrifa um
vélfræði í Víkinginn. Þannig eru mennirnir,
hugðarefni þeirra eru margvísleg og liggja líka
fyrir utan verkahring hvers og eins, enda lifir
maðurinn ekki á einu saman brauði. Ég hef
14
VÍ KIN □ U R