Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1951, Blaðsíða 19

Það er dásamlegt að lifa
Smásaga eftir James Hanley
Tveir öldungar sátu á græna bekknum í skemmti-
garðinum og lutu höfðum saman. Öðruhverju kinkuðu
þeir kolli eins og tvö einkennileg blómstur bærðust fyrir
vindblæ.
Undir bekknum, þar sem þeir sátu, var grasið dökk-
grænt og gróskumikið. Sólgeislafióðið var svo sterkt,
að augu þeirra leituðu til jarðar vegna ofmagns birt-
unnar. Augun, sem séð höfðu svo margt af undrum
hinna sjö hafa, voru nú orðin veik og döpur gamal-
mennaaugu, sem þoldu ekki lengur hina bitru sólarbirtu.
En þarna sátu nú þessir tveir öldungar og ræddu um
liðna tíma. Öðruhverju slitnaði þó hinn eiginlegi sam-
talsþráður af innskotum, sem snertu líðandi stund.
„Hvar er Harry? Undarlegt, að Harry skuli ekki vera
kominn ennþá“.
Félagi þess, er talaði, kinkaði kolli samþykkjandi,
líkt og hann vildi segja: „Já, víst er það undarlegt“.
En svo sló hann saman höndunum eins og óþolinmóður
krakki, sem vill heyra endirinn á sögunni:
„Það gildir einu, hann getur komið hingað á hverri
stundu, hér eftir“.
„En hvað Harry snertir", sagði hinn. „Hefur þú nokk-
urntíma hitt nokkurn mann, sem er jafn fær í allan sjó
og hann? Allir, sem þekkja Harry, eru vanir að segja:
„Það sló aldrei út í fyrir Harry“.
„Einkennilegt að hann skuli ekki liafa látið sjá sig
ennþá. Hann, sem er þó vanur að sitja hér á bekknum
hvert eitt og eilífasta síðdegi. Kannske kerlingin hans
hafi nú látið hann fara að þvo diskana". Og öldung-
arnir tveir hlógu með tannlausum munnunum. Hinn
eldri, sem slefaði dálítið, þegar hann hló, kiknaði í sæt-
inu af hlátrinum.
„Allt í lagi með Harry, hann getur komið á hverri
stundu. En haltu áfram að segja söguna. Hvað varstu
annars að segja um Garrity?“
„Hann er dauður“, svaraði liinn öldungurinn, sem hét
Simon.
„Nei, það getur ekki verið satt. Slíkur maður, nei alls
ekki. Fjórum sinnum sigldi ég með honum fyrir Kap
Horn. Hann var afbragðs maður. Nei, þessu trúi ég
ekki. Sá maður var ekki dauðalegur".
„Og þó er þetta dagsatt. Jack Stout sagði mér að hann
hefði dáið í New York“.
Báðir þögðu nú stundarkorn. Síðan hreytti hinn eldri,
sem hét Larry Devine, út úr sér:
„Þú ert óhræsi, og ekkert annað. Hér situr þú og
masar um mann rétt eins og hann væri bráðlifandi, en
svo segir þú þegar minnst varir: Hann er dauður. Jack
Stout sagði mér það. Þetta er ósvífni. Ég er sannarlega
hissa á þér Símon. Jæja, hann er þá dauður. Vesa-
lings Garrity gamli. Ég hélt, að hann myndi aldrei leysa
festar til þeirrar ferðar. Aldrei. Ég hef séð marga príma
karla um æfina, en hann . . . Ó, skapari minn og herra“.
Gamli maðurinn lagði slíka áherzlu á orðið hann, sem
væri hann að nefna Guð föður almáttugan. „Hann
dauður. Nei, því trúi ég aldrei. Hvaðan hefur Stout líka
fengið þessar fréttir? En þú hefur nú samt hryggt mig
mikið Símon. Aldrei bjóst ég við því, að ég mundi frétta
að hann væri stunginn af. Ég man eftir honum þegar
hann vai smástrákur og öllum hans uppáfinningum á
þeim árum. Guð veri sál hans náðugur".
Gamli maðurinn var augsýnilega hrærður af fréttun-
um. Hann krækti mögrum höndunum saman framan
við hnén og reri hægt fram í gráðið með fjarhuga blik
í augunum. Litlu síðar sagði hann:
„Já. Þannig gengur það hér í heimi. Hver og einn fær
sinn tíma útmældan, og allt sem lifir og hrærist skal
þessa götuna ganga".
„Jæja, eins og ég var að segja, þegar þú truflaðir
mig, þá lágum við við festar í Port Said sunnudags-
morgun nokkurn. Það var fagur morgunn og sólin
brenndi og sveið eins og venjulega á þeim slóðum, því
máttu trúa. Við þoldum tæplega að ganga á járnþiljum
skipsins. Hitinn var svo mikili, að enginn gat sofið í
hásetaklefanum. Ég svaf hjá Garrity uppi á þiljum.
Þar hafði hann útbúið þá merkilegustu hengirekkju,
sem nokkurn tíma hefur séð dagsins ljós. Já, sá náungi
hafði lág á að búa þægilega um sig hvar sem hann var.
En þennan bjarta sunnudagsmorgun hafði hann fengið
flugu í höfuðið, og eginn jarðneskur máttur hefði verið
þess umkominn að berja hana úr kollinum á honum, ekki
einu sinni með hamri og meitli. Já, svona var Garrity.
Og hann var ekki lambið að leika sér við, þegar hann
var í illu skapi. Og reyndar eru allir írlendingar sama
tóbakið, og þú skiiur það vel, hvað ég er að fara. Og auk
þess hefur þú sjálfur siglt með honum".
„Já-, en ekki í þessari ferð, skilurðu", sagði hinn.
„En haltu bara áfram. Nú þegar hann er dauður getum
við heiðrað minningu hans með því að segja frá því,
sem hann gerði meðan hann var lifandi. Ég gæti trúað,
að það sem þú ætlar nú að segja frá, sé sagan um föt
skipstjórans. Ef svo er, þá hef ég heyrt hana áður,
svo þú gerir þér óþarfa ómak með því að segja mér
hana, gámli minn“. Hann glotti og dró ódýrt úr upp
úr vestisvasanum. Úrið hékk í skóreim, og meðan gamli
maðurinn hélt því á milli titrandi fingranna og athug-
aði skífuna, virtist hann fullkomlega hafa gleymt fé-
laga sínum. Hugur hans snerist um Harry. Tíminn leið,
VIKINGUR
19