Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1951, Blaðsíða 16

nr. 2 — þá, sem ég hafði komið með, og samið
við þá um, að ekki yrði leitað í.
Þegar Wentock opnaði töskuna, leit hann til
mín og glotti mikinn. Hann leit auðsjáanlega á
þetta sem mikil slóttugheit, og það var mér
ekki nægur styrkur í trúnni á drengskap mann-
anna, að Ewiss leið áberandi illa.
Ég var svo gramur, að ég hefði getað ljóstað
upp um þá við yfirmenn þeirra, fyrir að þiggja
mútur, því nú var alveg orðið augljóst, að þeir
hefðu ekki minnst á það við hann, að við hefð-
um komið okkur saman um að skipta á töskun-
um.
Ég sá hvernig þeir litu á málin. Þeir voru
í raun og veru ekki mútuþægir, en ef fólk var
nógu heimskt til að bjóða þeim mútur, þáðu
þeir þær — sem gjöf; það var verst fyrir þann
sem bauð, en ágætt fyrir tollþjónana að fá slíka
„þóknun“. Ég geri í’áð fyrir, að enginn geti láð
mér, þótt ég væri gramur.
Rannsókn Wentocks á töskunni var hreinasta
opinberun. Ég mótmælti einu sinni og sagðist
myndi krefjast nýrrar tösku, því eftir því sem
Wentock leitaði lengur og betur án þess að finna
nokkuð, var helzt að sjá, að hann ætlaði að
tæta töskuna í smáagnir, svo viss var hann um,
að hann hefði mig í hendi sér.
Að lokum varð hann að gefast upp, og lýsa
töskuna saklausa að öllu tollskyldu, eins og hún
auðvitað var, því eins og ég sagði honum á eft-
ir, hafði mig grunað, að þeir myndu reynast
svikulir, og því forðast að láta nokkuð tollskylt
í töskuna í þetta sinn. Ég sagði þeim, að þetta
hefði átt að vera eins konar reynsluför.
Jafnskjótt og yfirmaðurinn var farinn út, lét
ég þá fá það óþvegið.
„Af öllum svikulum mannhundum eruð þið
tveir þeir vesælustu, sem skríða ofanjarðar!
Þið takið við peningum mínum með annarri
hendinni, en reynið að koma mér í bölvun með
hinni. Hvernig væri að skila aftur því, sem ég
borgaði ykkur!“
Wentock hló glaðhlakkalega að þessu, eins og
þetta væri sérlega blá fyndni, en ég sá, að Ewiss
fór enn meir hjá sér en áður.
„Hlunnindi okkar, skipstjóri“, sagði Wentock.
„Okkur er oft boðinn kvöldverðarbiti, og við
hittum fólk, sem er áfjátt í að rétta að okkur
smáskildinga að gjöf. Og við segjum ekki nei,
er það, Ewiss? Við erum báðir kvæntir menn
og höfum fyrir ómegð að sjá, og þegar ég minn-
ist þess, hversu innilega þér spurðuð um krakk-
ana okkar, skipstjóri, þá ættuð þér að minnast
okkar aftur, skipstjóri, ef þér eigið gamalt seðla-
rusl, sem þér eruð hættur að nota. Og mikið
vorum við hrifnir af kvöldverðunum, sem þér
52
buðuð okkur til. Þér getið gert það aftur skip-
stjóri, hvenær sem er. Við erum alltaf reiðu-
búnir. Ef þér hafið ánægju af félagsskap okkar,
kvörtum við ekki. Jæja, hvernig myndi standa
á hjá yður í kvöld. Við eigum báðir frí og — “.
„Farið í glóandi helvíti!“ sagði ég, „og haldið
ykkur þar. Þið eruð tvö svikasvín, eins og allir
ykkar líkar, og þið hefðuð getað komio mér á
kaldan klaka, hefði ég ekki farið gætilega. Fáið
mér töskurnar og hafið skömm fyrir! Það er
sagt, að maður skyldi aldrei treysta lögreglu-
manni, jafnvel þó hann væri manns eigin bróð-
ir. Hann myndi stinga manni inn við fyrsta
tækifæri í von um að hækka í tign. Og ég geri
ráð fyrir, að þið séuð samskonar vanmeta-
skepnur“.
Og að svo mæltu þreif ég töskurnar og arkaði
út; Wentock hélt opinni hurðinni fyrir mig. En
Ewiss var eins skömmustulegur og aumur og
frekast varð á kosið.
„Hvernig stendur á hjá yður í kvöld, herra
minn?“ kallaði Wentock á eftir mér.
„Farið til fjandans!“ svaraði ég.
Og svo fór ég upp í strætisvagn og hélt upp
í borgina, allhugsandi.
19. ágúst — enn sí'öar.
Það vill svo til, að ég hef boðið náungunum
— báðum, til kvöldverðar á ný, því ég er ekki
einn af þeim, sem taka ósigrunum þegjandi og
hljóðalaust.
Ég skrifaði til Wentock í tollstofuna:
Kæri hr. Wentock!
Ég hef hugsaö máliö ofurlítiö og hef kom-
izt aö þeirri niöurstööu, aö elcki hafi allt
veriö sagt á síöasta fundi olckar, sem hægt
heföi veriö að segja. Ég ber engan óvildar-
hug til yðar fyrir þessa nokkuð svo grófu
gamansemi, sem þér sýnduð mér.
Mér hefur komiö í hug, aö ef til vill væri
enn hægt aö ráöa málinu til lykta, sem væru
nær mínu skapi, og ég get fullvissaö yöur
og félaga yöar um, aö þiö munuö hagnast
á þvi, án þess að ykkar strangheiðarlegu
tilfinningum veröi á noklcurn hátt misboðiö.
Viljiö þiö hitta mig á sama veitingahús-
inu í kvöld á venjulegum tíma, og ég skal
skýra máliö fyrir ykkur til fulls, því ég
sigli á morgun og verö aö Icoma ráðagerð
minni í framkvæmd áöur.
Muniö, aö ég ber engan kala til ykkar.
Lítiö á þetta sem vinsannlegt viöskiptatilboð.
Yðar einlægur,
G. Gault.
V I K I N □ U R