Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1951, Blaðsíða 23

eins og sumlr kölluðu það. Ég var þar oft — jú, jú!
— Já, þó hann væri friðsemdarmaður og mesta snyrti-
menni, verð ég nú að játa það, að hann var of mein-
laus. Ég man eftir því, að hann sagði mér einu sinni,
að hann væri ekki gefinn fyrir slagsmál, og að í stað
þess að berja menn, þá tryði hann meira á það, að
jafna allt með góðu. Ó, já. Honum þótti óvenjulega,
já, fjarskalega vænt um konuna sína. — En loksins
varð það einu sinni — eftir það að hún hafði verið
óforskömmuð við hann, gert hann að athlægi — í knæp-
unni — að það fauk í hann og hann talaði við hana
með einurð!
„Hvað?“ segir frú Dixon — og ætlaði varla að trúa
sínum eigin augum.
„Mundu við hvern þú ert að tala“, segir hann — já —
það sagði hann.
„Hvernig þorir þú að tala þannig við mig!“ — æpti
frú Dixon og varð blóðrauð af illsku.
„Hvað meinarðu með því? Ég tala svona við þig, af
því að þú virðist gleyma því, hver er húsbóndinn hérna“,
segir þá Dixon, með skjálfandi rödd, illur, já! bara
illur.
„Hús-b-ó-n-d-inn?“ segir hún — og það blossaði upp
úr henni. „Ég-ég skal nú bráðum sýna þér það, hver
er húsbóndinn hérna. Farðu út úr veitingastofunni
minni! Ég vil ekki hafa þig hér! Heyrirðu það! Farðu
út!
En Dixon sneri sér bara við og fór að afgreiða við-
skiptamann.
„Heyrðirðu ekki hvað ég sagði“, segir frú Dixon —
og stappar fætinum í gólfið. „Farðu út — út segi ég!
Út úr minni krá. Hérna Charlie".
„Halló“, segir þá frændi hennar, sem hafði staðið og
hlustað á — og hlegið að. —
„Taktu „húsbóndann" og láttu hann inn í dagstofu“
— segir frú Dixon — „og slepptu honum ekki þaðan
út fyrr en hann hefur beðið mig fyrirgefningar".
„Svona“ — segir Charlie — um leið og hann brettir
upp skyrtuermarnar. „Inn með þig! Þú heyrðir hvað
hún sagði“. Og nú greip hann í George Dixon, sem
hafði snúið sér við til þess að gefa til baka af hálfri
krónu — og svo hratt hann honum, sparkandi og með
barsmíð inn í dagstofuna. Nú! en Dixon hafði nú reynd-
ar gefið honum svona — ja — „einn lítinn" fyrir
brjóstið — en höggið var svo vitleysislega lítið — hann
var alltaf svo prúður — já, þetta var ekkert högg.
En fyrir þetta litla högg fékk hann svo vel útilátið
„prúff" á hnakkann, að það var lán að höfuðið fór
ekki af aumingja Dixon — og náttúrlega féll hann í
rot. En þegar hann komst til meðvitundar aftur, þá
var hurðin fram í veitingastofuna lokuð og frændi frú
Dixons, Burge gamli, sem hafði sofið í hægindastóln-
um, fór að finna að því við Dixon, að hann hefði vakið
sig upp úr fasta svefni.
Frú Dixon kom inn og byrjaði að hella úr skálum
reiði sinnar yfir mann sinn. Hann svaraði:
„Ég hef verið prúður og þolað þér margt. En þú ert
óánægð. Þú hefðir átt að giftast manni, sem hefði barið
þig og farið illa með þig, þá hefðir þú verið sæl. En
ég elska kyrrlátt og friðsamt líf, en þér virðist ekki
geðjast að því*.
„Ætl-ætlarðu að bi-biðja hann frænda minn og mig
fyrirgefningar", segir hún og stappar enn niður í gólfið
með fætinum.
„Nei!“ segir Dixon. „Ég ætla ekki að biðja fyrir-
gefningar, og ég er hissa á þér, að fara fram á slíkt“.
„Jæja, en út úr þessu herbergi ferð þú ekki, fyrr
en þú gerir það“, segir kona hans.
„Það særir mig ekki“, segir Dixon. „Mér væri ómögu-
legt að líta framan í nokkurn mann, eftir að mér hefur
verið hrundið út úr minni eigin stofu“.
Nú! og þarna létu þau hann dúsa það sem eftir var
dagsins. Og þegar háttatími var kominn, sýndi Dixon
sama þrályndið. Og frú Dixon, sem ekki lét „rnúkka"
sig, kom niður með eitthvað af rúmfatnaði og bjó um
hann á dívaninum.
Ja, sko! Sjáið þið nú til, piltar! Haldið þið nú ekki,
að einhver eiginmaður mundi hafa kallað á lögregluna
fyrir minni sakir? Jú, ójú! En í stað þess að gera það,
hegðaði Dixon sér eins og fjórtán ára drengur. Hann
strauk og fór til sjós. Ja, ha, ha, ah-a! Þarna sjáið þið
uppeldi! Ha? En bíðið þið nú við. —
Um morguninn var hann horfinn og hliðardymar
voru bara lokaðar með klinkunni.
Hann hafði skilið eftir bréf til konunnar sinnar á
borðinu, og sagt henni í því, hvað hann hafði gert.
Það, bréfið, var hlýtt, en stutt, og það endaði á því, að
biðja hana að gæta þess, að frændur hennar æti hana
ekki út á húsgang. Og hún fékk annað bréf tveim dög-
um seinna. í því stóð, að hann hefði ráðið sig á skip
t— amerískt barkskip, sem héti „Sjófuglinn", og ætlaði
til Kaliforníu, og að á því ferðalagi mundi skipið verða
heilt ár, eð þar um kring.
„Hann hefur gott af því“, segir gamli Burge, þegar
frú Dixon var búin að lesa bréfið fyrir þau. „Það er
hart líf, lífið á sjónum, og hann lærir á því að meta
heimili sitt, að meta það að verðleikum, þegar hann
kemur aftur. Hann veit ekki — finnur ekki — hvenær
honum líður vel. Þetta heimili er þó eins notalegt og
þægilegt eins og frekast verður á kosið".
Það var undarlegt hversu litlum breytingum burtför
Dixons olli í „Bláa ljóninu". Það virtist enginn sakna
hans mikið, og allt gekk eins og áður en hann fór. Frú
Dixon var sómasamleg við flesta viðskiptamennina, og
ættingjar hennar áttu mjög góða daga. Gamli Burge
fitnaði svo mikið, að bara það að sjá stiga var meira en
'nóg fyrir hann, hann var búinn að fá viðbjóð á slíku,
og Charlie og Bob höguðu sér eins og þeir ættu þetta
allt saman. Ekkert fréttist af Dixon í hér um bil átta
mánuði, en svo fékk frú Dixon bréf frá honum. í þvi
sagði hann, að hann væri nú kominn á annað skip. —
Á „Sjófuglinum" hefði hann átt þá daga, að sig hryllti
við að hugsa til þess, skrifaði hann. Hann sagði, að
mennirnir þar um borð hefðu verið svo illir og dóna-
legir — að verra gæti víst ekki verið til, að yfirmenn-
irnir hefðu verið allra verstir, og að varla hefði hann
lifað þann dag, að einhver hefði ekki barið sig. Hann
hefði t. d. verið sleginn með handspaða, — og það hefði
annar stýrimaðurinn gert — og eftir það hefði hann
orðið að liggja í rúminu í heila viku, og að svo hefði
þriðji stýrimaðurinn leikið sig á svipaðan hátt. — Hann
sagði, að nú væri hann kominn á skipið „Rochester
Castle", sem ætti að fara til Sydney og hann vonaði,

VÍKINGUR
59