Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1951, Blaðsíða 29

RTINNI
undir nafninu Káinn. í vísum þessum skiptist á glettni
og alvara.
Sjálfslýsing.
Oviljandi aldrei laug,
oft viö Bakkus riðinn,
af flestum, sem að fælast spaug
fremur illa liðinn.
★
Ort um barn, sem Káinn tók ástfóstri við:
Síðan fyrst ég sá þig hér
sólskin þarf ég .minna,
gegnum lífið lýsir mér
Ijósið augna þinna.
★
Neðan við bréf til kaupmanns, sem oft var skáldinu
hjálplegur, þegar því lá á:
Og ef þú hefur eitthvað vott,
að ending þess ég hið
að hjálpa mér um heilan pott
og hafa það bæði sterkt og gott —
því líf mitt liggur við.
★
Já.
Já, íslenzkir viljum við vera
á Vesturheims iðgrænu sléttum,
og hver annars byrðar bera,
við bróðurhönd hver öðrum réttum,
og eins þótt það kunni að kosta
lcjaftshögg og barsmíð á stundum,
með þjóðemisrembing og rosta
menn rífast og skammast á fundum.
★
Beðinn að yrkja.
pegar fátt ég fémætt hef
í fórum mínum,
úr sálarfylgsnwm gull ég gref
og gef það svínum.
★
Guðmundur Finnbogason landsbókavörður ferðaðist
um íslendingabyggðirnar í Vesturheimi og flutti þar
erindi. Aður en hann fór heim til íslands, bað Káinn
hann fýrir þessa kveðju:
V í K I N □ U R
Biðja skal þig síðasta sinn:
Svani og bláum fjöllum,
hóli, bala, hálsi og kinn
heilsaðu frá mér öllum.
★
öfugmælavísa.
Aldrei brenni- bragða ég -vín,
né bragi nenni’ að tóna,
fellt hefur ennþá ást til mín
engin kvenpersóna.
★
Það er þó satt.
Margan svanna’ ég mætan sá,
mér sem ann að vonum,
yndi fann ég oftast hjá
annarra manna konum.
★
Fjórði júlí er þjóðhátíðardagur Bandaríkjanna og er
þá oft glatt á hjalla. Þessari vísu kastaði Káinn ein-
hverju sinni fram við kunningja sinn:
I fyrra, fjórða júlí
svo fullur varstu hér,
að allir aðrir sýndust
ófullir hjá þér.
★
Að loknum lestri „Dægradvalar", sjálfsævisögu Bene-
dikts Gröndals. Samanber mannlýsingar hans:
Öllum dónum öðrum meir
úti á Fróni kváðu,
bannsett flónin báðir tveir,
Bjarni og Jónas hétu þeir.
★
Gamla tungan.
Gaman er að gleðja fólk
á gömlu tungu Braga,
hún hefur verið móðurmjólk
mín um lifsins daga.
★
Hughreysting.
Þyngir auður ekki dreng,
þótt yfir hauður svífi.
Móti daíuða glaður geng
frá gleðisnauðu lífi.
★
Pétur litli kemur inn og segir við mömmu sína: —
Ef ég klifraði upp á fjósþakið og dytti niður, hvort
væri betra, mamma, að ég rifi buxurnar mínar eða ég
fótbrotnaði?
Móðirin: — Það er auðvitað miklu verra að þú fót-
brotnaðir.
Pétur: — Jæja, það er gott! Ég reif bara buxurnar
mínar en meiddi mig ekkert í fótunum.
65
L