Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Síða 9

Síðasta sjóferðin
d m.b. Þormóði ramma
Kl. 5 aðfaranótt 26. nóvember 1950 var skips-
höfnin á m.b. Þormóði ramma „ræst“ í sjóferð.
Veðrið var ágætt og spáin sæmileg fyrir Norð-
urland, hægviðri fram á kvöldið, en hvass norð-
austan út af Vestfjörðum. Fóru því allir á sjó
héðan frá Siglufirði. Farið var í rúman klukku-
tíma frá Siglufirði í NV. Kl. 8,30, er búið var
að leggja línuna, var vindur ennþá hægui’, en
kvika. Fara þá skipverjar niður, til að fá sér
bita, en þar sem áliðið var orðið, var ekki búizt
við, að lengi yrði legið yfir. En kl. rúmlega 9
kallar skipstjóri, að bezt sé að fara að draga,
og fóru skipverjar þá þegar á þilfar. En þá var
veður orðið æði breytt og veðurútlit hið versta,
dimm kafaldsél komin og haugasjór. Línan var
nú dregin eins fljótt og hægt var, og gekk ágæt-
lega að draga til kl. 12, en þá fór línan að fara
í sundur, enda gömul, og veður og sjólag orðið
mun verra. Kl. 3 var búið að draga alla línuna.
Var nú allt gert vel sjóklárt, og gengið frá öllu
eins örugglega og frekast var unnt, m. a. allir
strengirnir teknir af hekkinu og látnir fram í •
fiskikassa. Síðan var vegmælir settur út og
haldið af stað í land.
Á landleiðinni voru þrír skipverjar í stýris-
húsi, þeir Kristján skipstjóri, Tómas vélstjóri
og Jón Sæmundsson háseti, en Halldór Péturs-
son var frammi í lúkar og lagði hann sig á
landleiðinni. Kominn var nú norðaustan storm-
ur og þreifandi bylur. Ferðin gekk allvel, og
fengum við á bátinn aðeins einn hnút, sem telj-
andi var. Kl. rúmlega 4,40 sáum við Sauðanes-
vitann, og virtist afstaða af honum vera góð.
Fórum við nú að hugsa um, að ekki væri löng
stund þar til við kæmumst í lygnan sjó. En
inn á fjörðinn áttum við samt ekki að komast
á Þormóði í þetta sinn.
Því, sem skeði á næsta augnabliki, er ekki
gott fyrir neinn að lýsa svo sem skyldi. Við
finnum hvar ægilegur brotsjór skellur ofan á
bakborðshornið, og erum í sama vetfangi allir
á kafi í sjó. Við heyrum, að vélin rásar, eins
og skrúfan missi sjó, en nokkru síðar hægir hún
á sér og stöðvast. Eins og allt var umhorfs, er
V í K I N G U R
báturinn hafði rétt sig, virtist allt benda til
þess, að hann hefði farið veltu. Eftir áfallið
var útlitið í stuttu máli þannig: Stýrishúsið
brotið, allt lauslegt farið af þilfari, lóðaflækjur
hangandi út af bátnum og uppi í reiða, vélin
stöðvuð og báturinn hálfur af sjó. Aðeins einn
strengur var fastur uppi í bómustag og náðum
við honum og notuðum í belginn, sem við létum
reka í land, eins og síðar segir. Þannig útlít-
andi var báturinn nokkuð langt frá landi, og
vissum við, að hann héldist ekki lengi á floti,
fengi hann á sig fleiri slíka sjóa. Gerðum við
þá það eina, sem við gátum gert, komum upp
fokkunni og hugðumst komast þannig sem næst
landi og vestar. Stýrið var í lagi, og stóð skip-
stjórinn við það og reyndi að halda bátnum sem
bezt undan veðri og sjó, því okkur rak nú all-
hratt að landi. Við vissum ekki með neinni vissu
hvernig landtakan yrði þarna, en útlitið var
mjög ljótt, eins og við síðar sáum betur, því
þarna er afar skerjótt, en við eygðum ekkert
fyrir hafróti og byl. Eftir þetta fengum við
ekki á bátinn neinn stórsjó, svo ekki bættist
neitt við í hann, þar til nokkru síðar, er hann
tók niðri. Voru þá sker fram af honum, út af
hliðinni og fyrir aftan hann. Hefði báturinn
lent á einhverjum af þessum skerjum, hefði
hann brotnað í spón og sokkið, en nú hlífðu
þau okkur fyrir stærstu sjóunum. Við vissum
það einnig, að sú staðreynd, að þannig tókst
til, var ekki okkar verk, heldur þess, sem öllu
stjórnar. Megum við vera og erum Guði þakk-
látir fyrir að okkur var bjargað. Síðar kom í
ljós, að þarna mátti engu muna. Þetta var ein-
asti staðurinn, þar sem hægt var að komast
svona nærri landi á þessum slóðum. Síðan rak
okkur vestur með landinu og allnærri landi.
Langar okkur nú til að segja, með nokkrum
orðum, frá veru okkar í bátnum eftir að hann
strandaði, aðstöðu til björgunar, björgun og
móttöku á Sauðanesi. Eftir að báturinn var
orðinn réttur aftur, fór Tómas vélstjóri ofan
í káetu og kallaði í talstöðina hvað komið hafði
fyrir, og að við óskuðum aðstoðar, ef hægt væri.
93