Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Blaðsíða 15

ánnars staðar, varla hæfir í ánnað en undir-
tyllustöður á síldarstöðvum. Ekki var nú hátt
á okkur risið þá.
Þó var þetta ár hert á landhelgislögunum.
Skyldu nú útlend skip draga nótina úr bátun-
um og hafa þá uppi í „davídum" er þau væru
í landhelgi. Þetta varð til þess að lítill gufu-
bátur frá sama útgerðarfélagi varð að hætta
við að fara á síld. Þótti of lítill til að hafa báta
uppi — og svo bjó hreppstjórinn á Raufarhöfn
í næsta húsi við söltunarstöðina.
Annars held ég þeim hefði verið óhætt að
hafa bátana aftan í. Aldrei sá ég íslenzkt '(eða
danskt) varðskip þær tvær vertíðir, er ég var
á síld með Norðmönnum. Hefðu þau þó stund-
um átt erindi við okkur. Það var oftast þari
í síldinni, sem við lönduðum á Raufarhöfn.
Hreppstjórinn mun hafa vandað um það. En
ekki gat hann aðhafst meira. Það eru sumsé
þaragrunn fyrir utan landhelgi líka.
Ekki voru Þistilfjarðarsíldarmiðin fjölsótt á
þessum árum. Eitt íslenzkt mótorskip sá ég
þar á lóðaveiðum. Á því skipi sagði mér skip-
stjórinn, að hann hefði séð skip, er hann hélt
strandað á Þistilfirði, enda sá hann, að þeir
hleyptu út gufu eins og eimpípan væri notuð til
neyðarkalla. Hélt hann því skipinu til hjálpar
eins hratt og vélin í hans skipi þoldi. Þegar nær
kom, sá hann, að þetta var Norðmaður að háfa
síld. Að heita mátti uppi í vararvéggjum út-
ræðis eins, er þama var.
Það vissu bæði guð og menn, að á þessum
árum fiskuðu Norðmenn meira af síld innan
landhelgi en utan.
í landi létu þeir eins og þeir væru heima
hjá sér. Lítt eða ekki var um þetta fengizt.
Islenzk síldveiðiskip voru fá. Alls staðar var
nóg síld fyrir alla. Margar aðrar ástæður lágu
til þess, að íslendingar bekktust ógjarna við
Norðmenn þá. E. t. v. fannst mönnum þeir ekki
eiga neina landhelgi. Var hún ekki dönsk? Og
átti að heita að vera varin af dönskum skipum.
Þegar skipstjórinn fór að búa sig til heim-
ferðar í lokin, sagði hann við mig eins og það
væri löngu fullráðið: „Þú verður með til Noregs,
Magnús“, og játti ég því.
Svo lögðum við upp í þá ferð um miðjan
september frá Seyðisfirði, að kvöldi dags í
hægjandi norðangarði, og var þó enn talsverð-
ur sjór. Skipstjórinn, sem einn kunni siglinga-
fræði, var vaktfrí. Allir aðrir stóðu tveggja
tíma vaktir, tveir og tveir í einu. Anton Lund
Nicolajsen frá Vega, vökufélagi minn, og ég
áttum vakt um miðnættið. Við stýrðum til skipt-
Höfrungur atekkur.
VIKINQUR
99