Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Síða 16

is, en sá, sem var laus, lét fara vel um sig á
stýrishúsbekknum og sagði hinum sögur. Nú
sagði Anton draugasögur frá heimahögum síh-
um, en ég hlustaði með áhuga og stýrði.
Allt í einu fannst mér dollan láta eitthvað
undarlega. Rétt eins og sleði rynni á svimandi
ferð niður hengiflug í mjallroki — og um leið
kvað við skerandi útburðarvæl, svo að nísti merg
og bein. Kom nokkurt fát á Anton, því engu
var líkara en draugurinn, sem hann var að
segja frá, væri kominn og hefði tekið orðið.
Ég var heldur minna sekur við drauginn og
fékk því Anton stýrið og fór út úr stýrishús-
inu að svipast eftir ef til vælsins kynnu að vera
eðlilegar orsakir. Stjórsjór hafði brotið fram
yfir skipið, sem allt var í kafi enda á milli.
Vælið kom úr meistaranum í vélarúminu. Þar
fossaði niður eins digur sjóbuna og efri hluti
vélarúmshurðarinnar leyfði, en um öll göt og
ventla gaus upp feigðarbleik gufa með glóðar-
lykt úr undirheimum. í þessu skreið einhver
vera í mannsmynd upp á bátapallinn, hvít og
voveifleg. Varð mér þá bylt við, tvisvar sinn-
um, en þó meira í seinna skiptið, þegar ég sá,
að þetta var skipstjórinn á nærklæðunum. Svo
ótrúlegt fannst mér, að hann væri kominn þama
lifandi upp úr ketukappanum, sem var í kafi.
Og víst var hann gustillur, þegar hann spurði
hvaða bjáni hefði verið við stýrið. Sagði ég
eins og satt var um það. „Hvernig stýrðirðu,
drengur?" „Það var nákvæmlega á strikinu“,
sagði ég. „Og ertu þá svo vitlaus, að þú vitir'
ekki, að það þarf að víkja fyrir báru?“ sagði
skipstjórinn og rak mig til að fara ofan á dekk,
að opna sjóportin á skansklæðningunni.
Þegar ég var búinn að því, fór dollan að
lyfta sér, og var þá hægt að halda áfram. Þegar
ég hafði haft fataskipti eftir kaffæringarnar
við sjóportin, hlýnaði mér strax vel, en þó eink-
anlega um hjartarætumar. Þetta gat varla tal-
ist aðgæzluveður, hvað þá að hrakfallasjóa ætti
að vera von. Ég tók þessa einstöku báru sem
móðurlega kveðju og áminningu frá fósturjörð-
inni, að ég anaði ekki athugalaust áfram út í
bláinn, hvernig sem á stæði í framtíðinni.
Svo gaf Maríuleiði og seinast logn og sól-
skin og þá komum við til Noregs.
Það er eins um löndin og mennina, að hvað
hefur sér til ágætis nokkuð. Engan veginn get-
ur landsýn við Noreg jafnast á við þá íslenzku.
Þar ber af heiðríkjan okkar, litirnir, fjallalín-
urnar og landsýnin.
Aftur á móti veit ég ekki til, að nokkrum
manni hafi enzt lýsingarorðin ef þeir þurftu
að segja frá yndislegri siglingu um norska
skerjabeltið í sólskini og sumarblíðu.
Tómlátur held ég að sá Islendingur megi kall-
ast, sem ekkert finnst um, er hann kemur til
Noregs í fyrsta sinn. Mér fannst mikið um.
Kom mér m. a. í hug kvæði Matthíasar,
Noregur:
Nú hef ég litið landið feðra minna,
það landið, sem mér hló á bernskudögum,
er sál min drakk af helgum hetjusögum
frá Háleg-g upp til Gríms ’ins loðinkinna.
Þá var ég talsvert yngri er ég las kvæðið
fyrsta sinn og varð hrifinn af, enn þykir mér
það jafn ágætt. Hitt er annað mál, að ég var
þá, þegar þetta gerðist, kominn á þá skoðun,
að ég, a. m. k. væri ekki af Norðmönnum kom-
inn og svo myndi um fleiri íslendinga.
Tókst mér eitt sinn síðar að sanna þessa skoð-
un mína svo rækilega fyrir norskum áheyrend-
um að ekki var óskað fleiri raka. En það er
allt önnur saga.
*
Við lögðumst um kvöld, í heimahöfn Alken,
Stavanger. Þegar búið var að flytja í land
skipstjórann og aðra kvænta menn, fór ég í
land með Anton vökufélaga mínum.
Ég beið úti meðan hann vék sér inn í hús
að vitja sendibréfa. Kom þá til mín maður
nokkur, að mér virtist úr alþýðustétt, en dá-
lítið hreifur af víni.
Hann bað mig um að lána sér 25 aura.
Ég sagði, sem satt var, að ég hefði ekki pen-
inga á mér, annars hefði þetta verið velkomið.
Hann færði sig þá niður í 15 aura og gaspraði
ýmislegt, en ég svaraði öllu í einlægni, eins
og sveitamaður. Síðast spurði hann hvaðan ég
væri, og þegar hann heyrði, að ég væri Islend-
ingur, sagði hann:
„Það er auðséð á þér, þú ert í „Svörtu hönd-
inni“.
1 því kom Anton að og heyrði til dónans, og
kvaðst skyldi gefa honum svarta hönd á and-
litið, ef hann færi ekki strax, og með risaskref-
um, þangað, sem hann ákvað. Lét sá aðkomni
samstundis að orðum hans.
Sagði Anton mér nú, að talsverður slæðingur
væri af þessum betliflækingum í norskum borg-
um, og skyldi ég hér eftir afgreiða þá eins og
hann hefði sýnt mér.
Hvorugur okkar skildi hvað róninn átti við
með svörtu höndinni, fyrr en daginn eftir, að
við lásum blöðin.
Þar var frá því skýrt, að niðursuðukóngin-
um Bjelland hafði verið sent hótunarbréf, og
skyldi hann hljóta verra af nema hann léti 5
þús. kr. á ákveðinn stað fyrir tiltekinn tíma.
IOO
VÍKIN G U R