Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Side 19

En það var eins og glænýtt, ekki einu sinni
lykt að því. Og móðir þess dauð fyrir fjórum
öldum. Hann sagði, að fluga hefði stungið sig.
Jæja, en nú er ég farinn að rugla inn í söguna.
Það hafði tekið okkur allan daginn að grafa í
leðjuna og ná þessum eggjum heilum, og við
vorum allir útataðir í andstyggilegri, svartri
leðju, svo það var von, að mér yrði gramt í
geði. Að því er ég bezt vissi, voru þetta einu
eggin, sem náðst höfðu alveg heil. Ég hef séð
þau, sem til eru á Náttúrugripasafninu í Lond-
on, þau eru öll brotin og límd saman og vantar
í þau. Mín voru ógölluð og ég ætlaði að blása
úr þeim“.
Maðurinn með örið tók út úr sér pípuna.
Hann tróð aftur í hana annars hugar.
„Hvemig fór um hin? Komust þér heim með
þau? Ég man ekki — “.
„Það er nú það skrítnasta við söguna. Ég
átti þrjú eftir. Glæný egg. Við settum þau í
bátinn og svo fór ég upp í tjaldið til að hita
kaffi og skildi báða heiðingjana eftir hjá bátn-
um. Ég var alveg grunlaus. En ég býst við, að
flugueitrið og barsmíðarnar hafi hleypt illu
blóði í annan þeirra — og hann svo talið hinn
á að fylgja sér“.
„Ég sat og reykti, sauð vatn á sprittlampa
og dáðist að litbrigðunum á fenjunum undir
sólarlagið. Og fimmtíu metrum að baki mér
voru þessir bölvaðir heiðingjar að brugga svik-
ráð sín. Ég heyrði skvamp, og þarna voru þeir
á fleytunni — það var varla hægt að kalla það
bát —og um tuttugu metra frá landi. Ég skildi
samstundis hverskyns var. Ég hafði ekki aðra
byssu en litla skammbyssu, og ég tók hana upp
úr vasanum um leið og ég hljóp niður í fjör-
una“. .
„Komið undir eins!“ sagði ég heldur höstugur.
„Þeir. böbbluðu eitthvað, og sá, sem braut
eggið, skældi sig. Ég skaut, en hæfði ekki. Þeir
hlógu. Ég skaut aftur, og nú hlógu þeir ekki,
annar stakkst á höfuðið fyrir borð. Svo tók ég
að hrópa á hinn að koma — það var sá, sem
eggið braut — en hann lagðist niður í bátinn
og anzaði ekki.
Ég var ekki vel staddur, get ég sagt ykk-
ur. Þama stóð ég í fjörunni og á allar hliðar
var flatt, svart fenið, nema fyrir framan mig
flatur sjórinn, það kólnaði eftir sólskinið, og
fleytuna rak til hafs. Ég bölvaði öllum söfn-
um og söfnurum heitt og innilega. Ég orgaði
Framh. á bls. 106.
Á túnfi8kaveiðum,
VÍKINGUR
103