Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Qupperneq 20
Aumingja Jónatan! Hann stendur víst í þeirri meiningu,
aö hann sé ennþá í sjóhernum!
*
Hangigetið.
Einu sinni bar svo til í móðuharðindunum, að kolniða-
myrkur gerði um hábjartan dag.. Fólkið á bæ einum
varð lafhrætt, eins og von var, og settist við bæn og
guðsorðalestur, því að það hélt, að dómsdagur væri kom-
inn. Þá er lesið hafði verið, tók fólkið eftir því, að karl
einn var ekki í baðstofunni. Var nú farið að svipast
eftir honum, og fannst hann þá fi-ammi í eldhúsi. Karl-
sauðurinn hafði sett upp pott og var farinn að sjóða
hangiket í mestu makindum. Fólkið sagði, að ósköp
væri á honum að vera að hugsa um mat, þegar svona
stæði á, en karl brást reiður við og svaraði, að það gæti
látið öllum illum látum fyrir sér, — „en ég held nú
fyrir mitt leyti“, sagði hann, „að nóg fari til helvítis,
þó að hangiketskreistan sú ama fari þangað ekki“.
*
Á átjándu öld ofanverðri bjó Jón Arinbjamarson á
Stóru-Giljá í Húnavatnssýslu. Hann var auðugur mjög.
Þegar hann frétti að Reynistaðarbræður hefðu orðið
úti (1780), sagði hann: „Ójá, maður“, — það var orð-
tal hans — „skaðinn var mikill að mönnum, en peninga-
tjónið, maður, það var óbætanlegt“.
*
Einu sinni var prestur að spyrja böm á kirkjugólfi,
og voru tvær systur á meðal þeirra, sem engu gátu
svarað. Foreldrar þeirra voru við, og þótti þeim það
leiðinlegt, hve stelpumar stóðu sig illa. Loksins þoldi
kerling ekki lengur mátið og sagði: „Þið getið ekkert
sagt prestinum, stelpur mínar. Alténd getið þið sagt
honum það, þegar Andskotinn rotaði hann Golíat með
sleggjuskaftinu". Þá sagði karl: „Lengi megið þið læra,
A FRÍV
stelpur mínar, þangað til þið verðið eins vel að ykkur
í heilagri ritningu og hún móðir ykkar“.
*
Sigurður bóndi var stundum nokkuð meinlegur í svör-
um. Einhverju sinni að loknum framboðsfundi, þegar
f jögur þingmannsefni höfðu leitt saman hesta sína, sagði
vinur Sigurðar:
— Hvemig lízt þér á þingmannsefnin okkar?
— Og svona, sagði Sigurður. Það er þó alltaf dálítil
huggun, að ekki kemst nema einn þeirra að.
*
Þórólfur Tálknfirðingur.
Þórólfur hét maður Jónsson. Hann bjó að Litla-
Bakka og Amarstapa í Tálknafirði. Þórólfur var hag-
mæltur og þótti ákvæðaskáld. Hann komst í kvennamál
svo mikið, að lífleysi lá við, enda var tekið mjög liart
á slikum sökum um þær mundir og farið beint eftir
Stóradómi. Þá er málið hafði verið tekið fyrir, sá einn
heimamanna Þórólfs hann reika einan úti eitt kvöld
og heyrði, að hann kvað vísu þessa fyrir munni sér með
miklum áhyggjusvip:
Þú, sem hefur gæzkugeö,
guö, til þinna vina,
í kulinu noröan komdu meö,
Kristur, Hollendina.
Um kvöldið rann á norðanbyr, og lagði hollenzk dugga
inn á fjörðinn. Þessa nótt hvarf Þórólfur, og höfðu
menn fyrir satt, að hann hefði komizt í dugguna, en
aðrir ætluðu, að hann hefði týnt sér.
Löngu seinna kom Þórólfur aftur út með Hollending-
um og dvaldi þrjú ár í Tálknafirði, áður en farið var
að hrófla að nýju við máli hans. Þá heyrðu menn, að
hann kvað enn:
Nýr norðangarður
neyöi Hollenzke,
hlérinn svo harður,
að haldist segl frá tré.
Varla fyrir voða
verði háran stór.
Eins og hrimhoðar
belji mestur sjór.
Ég bið rætist ósk min há.
Allt mótlæti kvelji þá,
þar til sæti á firði fá
fyrir oldujór.
Þá kom þegar drif mikið, og lögðu Hollendingar inn.
104
V I K I N □ U R