Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Síða 21

KTINNI
Þórólfur fór utan með þeim öðru siimi, og spurðist eigi
til hans síðan.
*
Hjónin hafa lent í harkalegri deilu.
Hann: — Ég segi þér það í hreinskilni, að það voru
peningarnir þínir en ekki þú, sem ég giftist. Það er
eins gott að þú vitir það, þó seint sé.
Hún: — Já, það var þó ástæða, en ég skil ekkert í
mér, að ég skyldi nokkru sinni lofast þér, því þar var
enginn skapaður hlutur til að gangast fyrir, hvorki pen-
ingar, vit né hæfileikar.
*
Jón gamli: — Alltaf kemur vatn fram í munninn á
mér, þegar ég heyri lesið í Bjarnabænum: „Allt það
sem vér þörfnumst til líknar, skjóls og svölunar vor-
um sálum“. Þá dettur mér ævinlega í hug blessað kaffið
og brennivínið.
*
Úr gömlum annál.
Anno 1653. Kom ókyrrleiki og plága af vondum anda
eður draugi í Trékyllisvík með því móti og oft á einum
degi og mest í kirkjunni, þá prédikað var; vissu menn
ei betur en hann hlypi ofan í kverkarnar á fólkinu, svo
að það fékk mikla ropa og síðan ofurfylli, en þá það
létti af, fann það ekkert á sér; fengu það þær kven-
persónur, sem óspilltar píkur voru.
Anno 1654. Brenndir þrír galdramenn í Trékyllisvík;
var þá bil á harmkvælum fólksins fram að jólum; kom
plágan á það aftur, öllu meir en áður.
*
Þjóðsaga um Passíusálmana.
Einu sinni kom Brynjólfur biskup Sveinsson að Saur-
bæ á Hvalfjarðarströnd, í vísitazíuferð. Þar var þá
séra Hallgrímur Pétursson. Þegar biskup reið í hlaðið,
stóð svo á, að koppur stóð í hlaðvarpanum. Sveinar
biskupanna voru gáskamiklir í þá daga, og sveinar
Brynjólfs ekki barnanna beztir, svo að þeir fóru að
velta koppnum aftur og fram, og hættu ekki fyrr en
þeir voru búnir að brjóta hann allan í sundur.
Svo vísiterar biskup nú, og er ekki annars getið en
hann hafi verið ánægður með prest í alla staði.
. Þegar Hallgrímur heyrði koppssöguna, þá fauk í hann
við sveina biskups, svo að hann yrkir brag um viður-
eign þeirra við koppinn, og nefndi Koppsbrag. Þar
lauk hann miklu lofsorði á hreysti biskupssveina, þar
sem þeir hefðu getað lagt eins mikinn kappa að velli
og koppurinn hefði verið, og þar fram eftir götunum.
— Þér hafiö víst ekki einhverja tusku, kæra fröken, sem
við getum notaö fyrir veifu?
*
Bragurinn flýgur út um allt Suðurland eins og fiski-
saga, og líður ekki á löngu áður en hann kemur fyrir
eyru biskupi. Honum þótti séra Hallgrímur hafa svívirt
sveina sína, svo að hann verður nú fokvondur við prest.
Hvorugur vildi verða fyrri til að leita um sættir, svo
að það hefst fullur fjandskapur með þeim.
Nú líður og bíður þangað til séra Hallgrímur yrkir
Passíusálma sína. Hann var svo fátækur, að hann hafði
engin ráð með að koma þeim á prent, svo að hann til-
einkar Ragnheiði dóttur biskups sálmana, og sendir
henni þá, þótt hann ætti nú reyndar eigi von á neinu
góðu frá föður hennar. Biskup komst á snoðir um, að
dóttir sín mundi hafa eitthvað undir höndum eftir séra
Hallgrím, og beitir hann nú öllum brögðum til að kom-
ast eftir, hvað það sé, en Ragnheiður fer svo laumu-
lega með sálmana, að honum verður ekkert ágengt
lengi vel.
Einu sinni var Ragnheiður að lesa í sálmunum í rúmi
sínu einn morgun. Þegar minnst að vonum varir, vindur
biskupi inn til hennar. Hann er heldur ófrýnilegur, með
svarta skotthúfu á höfðinu. Biskup spyr, hvað hún sé
að lesa, það sé þó víst ekki neitt mgl eftir hann Hall-
grím. Hún ætlar að skjóta sálmunum undan, en biskup
þrífur þá af henni. Svo sezt hann niður og fer að lesa
í þeim. Þegar hann er búinn að lesa svolitla stund, tek-
ur hann ofan húfuna og heldur svo áfram, þangað til
hann er búinn að lesa sálmana spjaldanna á milli. Að
því búnu fær hann dóttur sinni bókina og segir, að
óhætt sé henni að lesa þetta, þótt það sé eftir hann
Hallgrím.
Eftir þetta sættust þeir Hallgrímur og biskup heil-
um sáttum, og voru sálmarnir prentaðir að undirlagi
biskups.
*
— Er sonur yðar úr allri hættu?
— Nei, læknirinn á eftir að koma til hans nokkrum
sinnum ennþá.
V í K I N □ U R
105