Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Page 22

Framh. af bls. 103.
á negrasvínið að koma, þangað til ég var orð-
inn þegjandi hás.
Það var ekki um annað að gera en synda
á eftir honum og láta slag standa með hákarl-
ana. Ég opnaði vasahnífinn og hafði hann milli
tannanna og óð út í. Ég synti hraustlega, þó
mig tæki brátt að verkja í limina. Og ég komst
út að bátnum, en mér var hálfvegis um og ó
að skreiðast um borð. Ég vildi fyrst vita, hvað
náunganum liði. Hann virtist hnipra sig saman
í skutnum, því stefnið var hátt úr sjó. Ég synti
að stefninu og togaði það niður og bjóst við
að negrinn vaknaði. Svo fór ég að skreiðast
um borð með hnífinn í hendinni, reiðubúinn að
taka á móti fólinu. En hann bærði ekki á sér.
Ég settist niður og sat lengi, svo kallaði ég
til hans með nafni, en hann anzaði engu. Ég
var of þreyttur til að hætta á neitt og fara til
hans. Svo við bara sátum. Ég held mér hafi
sigið í brjóst öðru hvoru. Þegar dagaði sá ég,
að hann var dauður eins og súr síld og allur
úttútnaður og rauður. Eggin þrjú og beinin
lágu í miðjum bátnum, og vatnskútur og dálítið
af kaffi og kexi vafið innan í Argus frá Höfða-
borg við fæturna á honum, og sprittdós undir
honum. Það var engin ár, né neitt, sem hægt
var að nota sem slíkt, nema þá helzt spritt-
dósin, svo ég ákvað að láta reka þar til einhver
fyndi mig. Ég setti rétt yfir negranum, skellti
sökinni á eiturflugu eða eitthvert annað kvik-
indi og velti honum útbyrðis.
Síðan fékk ég mér vatnssopa og nokkrar kex-
kökur og leit í kringum mig. Madagaskar var
með öllu horfin og hvergi land að sjá. Þegar
sólin hækkaði á lofti, varð hitinn óþolandi, mér
fannst heilinn í mér vera að soðna. Svo kom
ég auga á Argusinn og lagðist flatur í bátinn
og breiddi blaðið ofan á mig. Það eru dásam-
leg plögg, þessi dagblöð! Ég hafði aldrei áður
lesið blað orði til orðs, en það er furðulegt,
hvað maður getur tekið til bragðs, þegar maður
er einmana. Ég held ég hafi lesið þennan bless-
aðan Argus tuttugu sinnum“.
,,Ég var á reki í tíu daga“, sagði maðurinn
með örið. „Það er ekki mikið að segja frá því.
Hver dagmnnn var öðrum líkur. Ég gáði ekki
umhverfis mig nema á morgnana og kvöldin
— hitinn var svo helvízkur á daginn. Á öðrum
degi braut ég eitt æpyomis-eggið, gerði smá gat
á breiðari endann og bragðaði á því,' og varð
feginn að það virtist vel ætt. Dálítið skrítið á
bragðið — ekki ólíkt andareggi. Það var dálítill
blettur, um sex þumlungar í þvermál, á rauð-
unni á einum stað, og blóðtrefjar og hvítar
agnir, sem mér fannst heldur skrítið, en þá
skildi ég ekki, hvað þetta táknaði, og ég var
ekki í skapi til að velta því fyrir mér. Eggið
entist mér í þrjá daga með kexi og ofurlitlu
vatni. Annað eggið opnaði ég á áttunda degi,
og það gerði mig smeikan".
Maðurinn með örið þagnaði. „Já“, sagði hann,
„ungað“.
„Ég veit þið trúið því varla. Ég gerði það,
af því ég horfði á það. Þama hafði eggið legið
á kafi í svartri, kaldri leðjunni, sennilega í
þrjár aldir. En það var ekki um að villast.
Þarna var fóstur með stóru höfði og hjartað
sló og himnur og taugar út um allt eggið. Þama
var ég að unga út eggjum hins stærsta af öll-
um útdauðum fuglum, í lítilli kænu úti á miðju
Indlandshafi. Ef Dawson gamli hefði vitað það!
Ég hafði sannarlega unnið fyrir fjögra ára
kaupi. Hvað finnst þér?
En hvað um það, ég varð að éta þennan
dýrmæta grip, upp til agna, áður en ég kom
auga á rifið, og sumir bitarnir voru hroðalega
ólystugir. Ég lét það þriðja eiga sig. Ég hélt
því upp að birtunni, en skurnið var of þykkt
til að ég gæti nokkuð ráðið í hvað væri að ger-
ast inni fyrir, og þó ég ímyndaði mér, að ég
heyrði æðaslátt, gat það hafa verið suðan fyrir
eyrunum á mér sjálfum".
„Svo kom hringrifið. Birtist um sólarupprás,
fast hjá mér. Mig rak beint á það, þar til ég
var um hálfa mílu frá ströndinni, en þá sner-
ist straumurinn og ég varð að róa eins og óður
maður með höndunum og skurnbrotum til að
komast þangað.
En ég komst þangað. Þetta var venjuleg
hringeyja um það fjórar mílur ummáls með
nokkrum trjám og lind á einum stað og lónið
fullt af páfagaukafiski. Ég fór með eggið í
land og lét það á góðan stað, þar sem sólar
naut bezt, ég vildi veita því sem bezta mögu-
leika. Ég dró kænuna á öruggan stað á landi
og fór að kanna staðinn. Það er furða hvað
hringeyjar eru leiðinlegar. Um leið og ég var
búinn að finna lindina, var ekkert meir að skoða.
Þegar ég var krakki, hélt ég að ekkert gæti
verið ævintýralegra en Robinson Krúsó fyrir-
tækið, en þessi staður var eins tilbreytingar-
laus og sálmabók. Ég svipaðist um eftir ein-
hverju ætilegu, en ég get sagt þér, að ég var
hundleiður áður en fyrsti dagurinn var liðinn.
Ég svaf undir bátnum, og eggið var vel geymt
í sandinum hærra uppi í fjörunni. Ég rankaði
við mér við það, að það var eins og hundrað
steinum væri kastað í bátinn í einu, svo kom
steypiflóð og þrumur. öldurnar komu brátt
æðandi, svo ég varð að forða mér. Svo varð
mér hugsað til bátsins, en hann var þá horf-
106
VIKINGUR