Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Page 23

inn. Nóttin var dimm eins og sót svo ekki sá
handa skil; ég fór að hugsa um eggið í öllum
þessum hamförum og þreifaði mig að því og
settist hjá því eins og félaga. Drottinn minn!
hvílk nótt!
óveðrið var liðið hjá um morguninn. Það var
ekki skýhnoðri á lofti þegar dagaði, en út um
alla fjöruna var spýtnarusl úr kænunni minni.
En þetta veitti mér nokkuð að starfa. Þar sem
tvö tré stóðu saman, hróflaði ég upp vindskjóli
úr brakinu. Og þennan dag kom unginn úr
egginu.
Ungi, lagsmaður, og ég lá með höfuðið á því
eins og kodda og steinsvaf. Ég heyrði högg og
settist upp, og þarna út um gat á egginu gægð-
ist brúnn haus og horfði á mig. „Drottinn minn
dýri!“ sagði ég, „þú ert sannarlega velkominn“,
og eftir smávegis fyrirhöfn komst hann út.
Hann var góðlátlegur, lítill náungi í fyrstu,
á stærð við hænu — mjög svo líkur öðrum ung-
um, bara stærri. Fiðrið á honum var skolbrúnt
í fyrstu, með gráum kleprum, sem fljótlega
duttu af, það mótaði varla fyrir fjöðrum, held-
ur einungis grófum dún. Ég get varla lýst því,
hversu feginn ég varð af að sjá hann. Ég get
sagt þér, að Robinson Krúsó gerir allt of lítið
II úr einmanaskap sínum. En þarna var athyglis-
verður félagi. Hann leit á mig, og gaut augunum
aftur undan sér eins og hæna, kvakaði og byrj-
aði strax að vappa, eins og það væri ekki orð
á því gerandi, þó hann fæddist þrjú hundruð
árum eftir tímann. „Gleður mig að sjá þig,
Frjádagur minn!“ sagði ég, því auðvitað hafði
ég ákveðið, að hann skyldi heita Frjádagur, ef
hann ungaðist út, þegar ég sá, að eggið í bátn-
um var orðið ungað. Ég hafði dálitlar áhyggjur
út af fæðu handa honum, svo ég gaf honum
strax dálítinn bita af hráum páfagaukafiski.
Hann gleypti hann í sig og opnaði ginið eftir
meiru. Ég varð feginn, því ef hann hefði verið
matvandur, eins og á stóð, hefði ég líklega
orðið að éta hann eftir allt saman.
Þú getur ekki ímyndað þér, hvað hann var
skemmtilegur, þessi æpyornisungi. Hann elti
mig alveg frá byrjun. Hann var vanur að
stan^a hjá mér og horfa á þegar ég fiskaði í
lóninu og fá sinn hluta af veiðinni. Og hann
var líka skynsamur.
Og hann óx. Maður sá hann næstum vaxa.
Og þar sem ég hef aldrei verið neinn samkvæm-
ismaður, var hæglát og vingjarnleg framkoma
hans alveg eftir mínu höfði. í næstum tvö ár
vorum við eins hamingjusamir og frekast var
unt á þessari eyju. Við sáum stöku sinnum segl,
en þau voru ætíð langt í burtu. Ég skemmti mér
við að skreyta eyjuna með því að búa til orðið
—igras'u
VÍKIN B U R
l brimgaröinum.
IB7