Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Qupperneq 24

Æpyomiseyja í afar stórum stöfum úr ígulker-
um og allavega skeljum. Og ég lá oft og horfði
á blessaðan fuglinn vappa um og stækka og
stækka, og hugsa mér hvernig ég gæti grætt á
því að sýna hann, ef ég kæmist einhvern tíma
burt. Þegar hann náði þroskaaldri varð hann
fallegri, með kamb og bláum sepa og brúsandi
stéli úr grænum fjöðrum. Og ég velti fyrir mér,
hvort Dawson hefði nokkurn rétt til að kret'j-
ast hans. 1 stormi og regni lágum við notalega
í skýlinu, sem ég hafði búið til úr bátnum, og
ég sagði honum lygasögur um kunningja mína
heima. Og þegar storminn lægði, gengum við
saman umhverfis eyna til að vita hvort nokkuð
hefði rekið. Þetta var unaðslegt líf. Ef ég hefði
bara haft dálítið af tóbaki, hefði það verið full-
komið.
Það var í lok annars ársins, að paradísin okk-
ar fór í hundana. Frjádagur var þá um fjórtán
feta hár upp í nef, með stóran, breiðan haus
og afarstóð brún augu með gulum hvormum;
þau voru samsýn, eins og í manni, en vissu
ekki í sitt í hvora áttina eins og í hænu. Hann
var fagurlega fiðraður, miklu skrautlegri en
strútur. Og svo fór hann að skaka að mér kamb-
inn og reigja sig og láta í ljós geðillsku ...
Svo kom að því, að fiskveiðin varð heldur
treg, og hann fór að vaka yfir mér, íbygginn
og undarlegur í hátt. Ég hélt hann hefði ef til
vill etið marglittur eða annan óþverra, en þetta
var einungis óánægja af hans hálfu. Ég var
svangur líka, svo þegar ég loks dró fisk, ætlaði
ég mér hann sjálfum. Við vorum báðir stirðir
í skapinu þann morgun. Hann greip fiskinn í
nefið, og ég sló hann í hausinn til að láta hann
sleppa honum. Og þá réðst hann á mig. Drott-
inn minn dýri! í
Hann gaf mér örið að tarna á andlitið. Svo
sparkaði hann í mig. Það var eins og hestur
væri að slá. Ég stóð upp og sá, að hann vav
ekki hættur, svo ég flúði í dauðans ofboði nieð
handleggina fyrir andlitinu. En hann var fljót-
ari á löngum leggjunum en nokkur hestur, og
hélt áfram að sparka og höggva nefinu eins
og exi í bakið á mér. Ég óð út í lónið, alveg
upp í háls. Hann stanzaði við sjávarmálið, því
honum var illa við að blotna í lappirnar, og
rak upp arg, ekki ósvipað páhana, en dimnira.
Hann hélt áfram að arka fram og aftur um
fjöruna. Ég skal viðurkenna, að mér fannst ég
heldur lítill karl þegar ég horfði á bölvaðan
fornaldarfuglinn reigja sig þarna. Og svo lag-
aði blóðið úr höfðinu á mér og andlitinu, og
skrokkurinn var allur blár og marinn.
Ég ákvað að synda yfir lónið og láta hann
eiga sig um stund, þangað til þetta jafnaði sig.
Ég klifraði upp í hæsta pálmatréð og hugsaði
um þetta allt. Ég held mér hafi aldrei sámað
neitt jafn mikið, hvorki fyrr né síðar. Það var
þetta hroðalega vanþakklæti skepnunnar. Ég
hafði verið honum meira en bróðir. Ég hafði
ungað honum út, alið hann upp. Stór, álappa-
legur, úreltur fugl! Og ég mannleg vera —
drottnari jarðarinnar og allt það.
Ég gerði mér von um eftir nokkra stund, að
hann væri sjálfur farinn að sjá hlutina í því
ljósi og sjá eftir hegðun sinni. Ég hugsaði, að
ef ég fengi nokkra góða fiska handa honum og
færði honum þá ósköp blátt áfram, myndi hann
ef til vill hegða sér skynsamlega. Það tók mig
nokk. ,n tíma að komast að raun um, hversu
ósáttfús og þverlyndur útdauður fugl getur ver-
ið. Svei því!
Ég ætla ekki að segja þér frá öllum þeim
ráðuin, sem ég reyndi til að sættast við fuglinn.
Ég get það blátt áfram ekki. Ég roðna ennþá
af skömm af að hugsa um alla þá snoppunga og
sneypu, sem þessi blövaður furðufugl galt mér.
Ég reyndi að beita valdi. Ég kastaði í hann
kóralkögglum úr öruggri f jarlægð, en hann bara
gleypti þá. Ég skaut opnum skeiðahnífnum mín-
um að honjím, en hann var of stór fyrir hann
að gleypa. Ég reyndi að svelta hann til hlýðni
og gaf honum engan fisk, en hann tók þá að
róta í fjörunni með útfallinu og tína orma og
tórði á því. Helminginn af tímanum stóð ég
uppi í háls í lóninu, og hinn helminginn uppi
í pálma. Sum trén voru varla nógu há, og hann
skemmti sér konunglega við fótleggina á mér.
Þetta varð óþolandi. Ég veit ekki, hvort þú
hefur reynt að sofa uppi í pálma. Ég þjáðist
af hroðalegustu martröð. Og hugsaðu þér
skömmina! Þarna var þessi útdauða skepna
arkandi um eyna mína eins og úrillur hertogi,
en ég fékk ekki að stíga fæti á landið. Ég grét
af þroytu og gremju. Ég sagði honum skýrt
og skorinort, að ég ætlaði ekki að láta útdautt
illfylgi elta mig um eyðioy. En hann glefsaði
bara í mig með nefinu. Stór og ljótur fugl,
ekkert nema fætur og háls!
Ég kæri mig ekki um að skýra frá, hversu
lengi þessu hélt áfram. Ég hefði drepið hann
fyrr, ef ég hefði getað.. En svo hugkvæmdist
mér loks bragð til að ráða niðurlögum hans.
Það var suður-amerísk aðferð. Ég batt saman
allar fiskilínurnar mínar ásamt þangþráðum
og fleiru og fékk sterkan spotta, um það tíu
metra langan, og batt kóralköggla á endana.
Ég var alllengi að þessu, því öðru hvoru varð
ég að flýja út í lónið eða upp í tré. Ég sveifl-
aði þessu hratt yfir höfði mér og slöngvaði því
að honum. í fyrstu atrennu mistókst mér, en
IOB
VÍKINQUH