Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Blaðsíða 25

í næsta skipti kom spottinn laglega á fótlegg-
ina á honum og vafðist um þá marga hringi.
Hann valt um. Ég kastaði utan úr lóninu, og
jafnskjótt og hann datt, hljóp ég til og tók að
sarga með hnífnum á hálsinum á honum...
Mér fellur illa að hugsa um þetta jafnvel íjú.
Mér leið eins og morðingja á meðan, þó reiður
væri. Þegar ég stóð yfir honum, sá honum blæða
út á hvítum sandinum og sá fallega, stóra fæt-
urna á honum og hálsinn engjast í dauðateygj-
unum ... Úff!
Eftir þennan sorgaratburð kom einveran jfir
mig eins og bölvun. Drottinn minn! Þú getur
ekki ímyndað þér, hversu ég saknaði þessa
fugls. Ég sat hjá líki hans og syrgði hann, og
það fór hrollur um mig af að horfa yfir eyði-
lega, þögla eyna. Ég rifjaði upp, hversu
skemmtilegur hann hafði verið, þegar hann var
nýskriðinn úr egginu, og óteljandi gamansöm
uppátæki, sem hann hafði haft í frammi, áður
en fjandinn hljóp í hann. Ég hugsaði, að hefði
ég aðeins sært hann, myndi ég hafa getað
hjúkrað honum og blíðkað hann. Ég hefði graf-
ið hann, ef ég hefði haft nokkur tæki til að
grafa í kóralklöppina. Mér fannst alveg eius.og
hann hefði verið mannlegur. En ég gat ekki
hugsað mér að éta hann, svo ég dró hann út í
lónið, og smáfiskarnir hreinsuðu utan af bein-
unum. Ég geymdi eklci einu sinni fjaðriraar.
Svo kom einn góðan veðurdag náungi siglandi
á skútu, til að gá hvort þetta hringrif væri enn-
þá ofansjávar.
Hann kom sannarlega ekki of snemma, því
ég var orðinn svo leiður, að ég var kominn á
fremsta hlunn með að drekkja mér.
Ég seldi beinin manni að nafni Winslow, og
hann sagðist hafa selt þau Havers gamla. Það
er að sjá, að Havers hafi ekki gert sér ljóst, að
þau voru óvenju stór, og það var ekki fyrr en
eftir dauða hans, að þau vöktu athygli. Þau voru
kölluð Æpyomis — hvað var það?“
Æpyornis vastus“, sagði ég.
„Það er skrítið, að kunningi minn minntist
einmitt á þetta við mig. Þegar þeir fundu
Æpyornis með lærlegg eins metra langan, héldu
þeir, að hann væri hámarkið og kölluðu hann
Æpyornis maximus. Svo kom einhver með
fjögra feta lærbein, og hann kölluðu þeir
Æpyornis Titan. Svo fannst vastus þinn, eftir
dauða Havers, og svo kom vastissimus í leit-
imar“.
„Winslow minntist á þetta“, sagði maðurinn
með örið. „Ef þeir finna stærri Æpyorna, held-
ur hann, að einhver af vísindamönnunum muni
fá heilablóðfall. En þetta var merkilegt — að
það skyldi gerast, var það ekki?“
V í K I N □ U R
Sextugur:
Björgvin Guðmundsson,
tónskáld
Hinn 26. apríl á sextugsafmæli Björgvin Guð-
mundsson tónskáld á Akureyri. Hann er sjó-
mönnum, sem öðrum Islendingum, að góðu
kunnur fyrir tónlist sína. Meðal annars hafa
birzt eftir hann lög við sjómannaljóð hér í
blaðinu.
Björgvin Guðmundsson er fæddur 26. apríl
1891, að Rjúpnafelli í Vopnafirði. Nítján ára
að aldri fluttist hann vestur um haf. Dvaldist
hann þar um 20 ára skeið. Kom snemma í ljós,
að hann hafði óvenjulega listgáfu, einkum á tón-
listarsviði. Fyrir atbt'ina íslendinga í Vestur-
heimi var Björgvin stvrktur til náms við tón-
listarháskólann í Lundúnum, og lauk hann þar
námi á tiltölulega sköimnum tíma. Að námi
loknu dvaldist hann allmörg ár í Winnipeg, þar
sem hann fékkst einkum við hljómlistarkennslu.
Árið 1931 fluttist Björgvin heim til íslands og
settist að á Akureyri. Hefur hann alla stund
síðan verið söngkennari við Menntaskólann á
Akureyri og leiðandi maður í tónlistarmálum
Akureyrar.
Björgvin Guðmundsson er hinn mesti dugn-
aðarmaður, enda mun hann einna athafnasam-
astur og afkastamestur íslenzkra tónskálda.
Liggja eftir hann margar tónsmíðar, bæði söng-
lög og stór hljómsveitarverk. Hafa mörg lög
hans náð alþýðuhylli.
Björgvin hefur einnig sinnt nokkuð ritstörf-
um. Hefur hann samið leikrit, er nefrnst
109