Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Page 26

Minningarorb:
Sölvi Ingibjartur Bjarnason
Sölvi Ingibjartur Bjarnason lézt í Landsspítalanum
11. september s.l.
Sölvi Bjaniason var einn af hinum mörgu þjóðkunnu
skútualdarmönnum vestanlands og sunnan, fyrir hans
mikla og fórnfúsa afrek í fiskidrætti.
Það væri bæði gaman og gagnlegt ef til væru skýrslur
um fiskidrátt hinna miklu fiskimanna skútualdarinnar
og mundi þá nafn Sölva standa þar hátt. Það væri líka
mjög fróðlegt og skemmtilegt fyrir okkar gömlu skútu-
aldarkarlana að sjá öll þau verðmæti og gjaldeyri er
einn maður áorkaði að framleiða, að vísu afburðar-
maður.
Hver veit nema það væri bæði gagnlegt og nauðsyn
að slíkar skýrslur væru til. Þær gætu verið hvatning
fyrir eftirkomandi kynslóð. Engin veit nema handfærið
geti enn orðið bjargráð nú sem fyrr, ef við gefum
gaum hvernig fjárhagsafkoma okkar er nú. Ódýrasta
og viðráðanlegasta veiðiaðferðin er okkar gamla og
happasæla skútualdarskak.
Sölvi Ingibjartur Bjarnason var fæddur á Laugar-
bóli í Mosdal í Auðkúluhreppi við Arnarfjörð 5. ágúst
1878. Foreldrar hans voru hjónin Bjami Bjarnason
skipstjóri og bóndi og Jónína Jónsdóttir.
Sölvi byrjaði ungur sjómennsku með föður sínum, að-
eins tíu ára gamall. Með föður sínum var hann til
fermingaraldurs, eftir það réði hann sig sjálfur á skip.
Það kom snemma í Ijós hjá Sölva, hvað hann var sjálf-
stæður í skoðun og athöfnum. Sölvi vildi á þeim árum
engu öðru sinna en sjónum. Óslitið starf hans var það
að vera á skútum sumarvertíðir. Réri við Arnarfjörð
haust vertíðir, fór svo að ísafjarðardjúpi strax eftir
hátíðar, réri þar nokkrar vetrarvertíðir frá Ósi við
Bolungarvík, en hætti svo Djúpróðrum sínum þegar
þilskipunum fjölgaði við Faxaflóa, þá fór hann þangað
og var þar fjölda margar vetrarvertíðir.
Sölvi var rösklega 18 ára þegar faðir hans dó. Það
skeði með þeim hætti, að faðir hans Bjami Bjarnason
var skipstjóri með skútuna Þráinn, gerð út frá fsa-
firði, en hún fórst með allri áhöfn í NV aftaka veðri
1. maí 1897. Við það áfall var mikill harmur kveðinn
„Skrúðsbóndinn", og var það sýnt við góðan
orðstír á Akureyri fyrir nokkrum árum'. Á síð-
astliðnu ári komu út endurminningar Björgvins,
mikið rit og athyglisvert.
Sjómannablaðið Víkingur óskar Björgvin
Guðmundssyni allra heilla á sextugsafmælinu.
að bemskuheimili Sölva. Jónína móðir hans treystist
ekki til að halda búskapnum áfram, sagði því jörðinni
lausri, enda mun sonur hennar Sölvi ekki hafa viljað
binda sig við búskap. Á þeim árum var hugur hans
bundinn hafinu svo sterkum böndum, er torvelt var að
slíta. Sölvi reyndist móður sinni vel, sá henni farborða
og átti heimili hjá henni þær stundir er hann dvaldi
heima, en þær stundir voru tíðast fáar.
Sölvi kvongaðist árið 1910 eftirlifandi konu sinni
Pálínu Ehususdóttur, ágætiskonu af góðum og merkum
arnfirzkum ættum komin. Sex börn hafa þau eignast,
en þrjú af þeim eru dáin. Eftir að Sölvi giftist, gerðist
hann bóndi í sveit og mun hafa búið sveitarbúskap
samtals 24 ár, en stundað sjóinn jafnframt. Sölvi var
ekki hneygður fyrir sveitarbúskap. Honum fórust einu
sinni þannig orð, þegar við ræddum um búskap og sjó-
mennsku. Hann sagði: „Ég hefði aldrei átt að stunda
búskap, en ég hef nú samt gert það, því maður verður
oft að gera fleira en gott þykir“. Þótt hneigð hans
stefndi í aðra átt, þá vann Sölvi við búskapinn eins og
við allt annað, með stakri elju og dugnaði, samt mun
kona hans hafa verið honum í þessari grein önnur og
betri hönd.
Eins og áður er sagt var Sölvi margar vetrarvertíðir
á Reykjavíkurkútterum. Á kútter Sigríði var hann, en
flestar vertíðir mun hann hafa verið með skipstjóra
Pétri Mikael á kútter Valtý, og var Sölvi þar met-
no
VÍKINBUR