Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1951, Blaðsíða 15

Skipstjóri á e.s. Lagarfossi var þá Júlíus
Júliníusson, 1. stýrimaður Ásgeir Jónasson, sem
lengi síðar var skipstjóri á e.s. Selfossi, 2. stýri-
maður var Lárus Blöndal Bjarnason frá Siglu-
firði, núverandi skipstjóri á tankskipinu Þyrill,
og 3. stýrimaður hét Þórður, mig minnir Jóns-
son. Hef ég heyrt, að hann hafi andazt nokkr-
um árum síðar. Honum kynntist ég þó einna
mest af yfirmönnunum, því ég vann mest undir
hans stjórn. Var hann mjög ötull maður og
sinnugur og drengur hinn bezti. Ásgeiri Jónas-
syni kynntist ég mest síðar, að ágætum, eftir
að hann var tekinn við e.s. Selfossi og ég orð-
inn afgreiðslumaður fyrir Eimskipafélagið hér
á Raufarhöfn. — Ásgeir var gamansamur og
stundum dálítið stórorður, en græskulaus þó.
Man ég eftir að hann sagði við mig í gamni,
þegar hann greiddi mér vinnulaunin og ég far-
seðilinn, en þá hafði ég dálítinn afgang: „Það
er hart, að þurfa að borga fyrir að flytja á þér
helv.... skrokkinn til útlanda“. Við hlógum
báðir.
Síðasta höfnin, sem við komum á, var Stöðv-
arfjörður, hafði verið farið þar fram hjá til
Djúpavogs sökum óhagstæðs veðurs. Þar var
legið heila nótt, eftir að afgreiðslu var lokið,
og unnið við að gera sjóklárt og þaðan lagt í
haf.
Yfirbygging með stjórnpalli á e.s. Lagarfossi
náði eigi lengra fram en um miðskips, og tvö
farmrúm framan við hana, 1. og 2. lest, og eng-
in yfirbygging fram á. Var því þilfarið langt
frá yfirbyggingu og fram í stafn og gengið nið-
ur í hásetaklefa (lugar) um kappa framarlega
á þilfarinu. Á þetta svæði allt, frá yfirbygg-
ingu og fram að akkerisvindu, var stúað lýsis-
fötum upp á endann. Var aðalverkið þessa nótt
að reyra þau föst og skorða. Voru til þess not-
aðir vírar og kaðlar, til að binda allt sem tryggi-
legast við borðstokka og vindur, og hvar sem
festingu var að finna, og auk þess voru timbur-
stakkar og pokar fylltir ösku, til að skorða af,
þar sem nokkurt lát var hugsanlegt. Þegar við
höfðum lokið verkinu skömmu fyrir dögun um
morguninn, man ég að stýrimaður og bátsmað-
ur sögðu það, að ekki kæmi til mála að þetta
gæti haggast, hvað sem á gengi á siglingunni,
nema þá að það flyti upp, en til þess þurfti
skipið að fara alveg í kaf að framan. Milli
klukkan sex og sjö að morgni, minnir mig, var
leyst og stefna tekin í haf. Við Kristján horfð-
um eitthvað til lands, eftir að lagt var af stað,
en gengum síðan til híbýla okkar og tókum til
að ræsta okkur upp og skipta klæðum, en lögð-
um okkur ekki fyrir á eftir, þar sem svo stutt
var til morgunverðar, sem skyldi étinn klukkan
rúmlega níu.
Veðri var svo háttað, að vindur gekk fremur
upp með morgninum af suðaustri, og mun hafa
verið um 7—8 vinstig eða rúmlega það, þegar
kom frá landinu, og nokkur alda í sjó, því aust-
læg átt hafði verið undanfarna daga, og var
ekki hægt að ganga á þilfari meðfram yfir-
byggingu, nema í sjóverjum, enda var skipið
fullhlaðið og þungt í sjó.
Þegar við vorum að ljúka morgunverði á 2.
íarrými, sem var aftast á skipinu, um klukkan
hálf tíu, fundum við harðan kipp. Við hentumst
til í sætunum, og það brakaði í skipinu, eins
og það hefði rekist á eða strandað. Einhver leit
út og sagði, að allt væri í lagi, við flytum á
sjónum. Við fórum að tala um, að dætur Ægis
klöppuðu ekkert liðlega Lagganum á vangann,
að þess skyldi gæta svo aftur í skut, en vorum
hinir rólegustu. En rétt sem við vorum að ræða
þetta, birtist Þórður 3. stýrimaður í dyrum 2.
farrýmis, æðrulaus að vanda, og biður okkur
Kristján að „galla“ okkur og koma fram á og
hjálpa skipverjum til að ganga frá dekklest-
inni. Öll lýsisfötin á fordekkinu voru komin á
rú og stú. Við urðum að einu spurningarmerki.
Hvað hafði komið fyrir? Hafði þá dekklestin
flotið upp? Já, það var nú meira en svo, og mik-
ið lán að ekki varð meira að. Þórður sagði ekki
meira þá, en hvarf úr dyrunum. Við spruttum
á fætur, skiptum fötum á ný og tókum á okkur
sjóverjur og gengum síðan fram á þilfar.
Þar gafst á að líta. Lýsisfötin lágu í haug-
um um þilfarið, og aftur í göngunum, meðfram
yfirbyggingunni, einkum stjórnborðsmegin. Sá
gangur var fullur af þeim langt aftur eftir.
Vírarnir og böndin, sem við höfðum strengt
með, var allt í einni þvælu.
Við gengum fram að hásetaklefa. Frívaktin
var að koma upp. Þar var ekki fínlegt um að
litast. Klefinn var nær hálfur af sjó. Aftast,
næst stiganum, var sjórinn upp fyrir neðri koju,
en grynnra framar.
Við tókum til starfa, ásamt hásetum og tveim-
ur stýrimönnum, 2. og 3., sem skiptu liðinu á
milli sín, sinn með hvoru borði, og lenti ég í
liði 2. stýrimanns, Lárasar Blöndals. Á stjórn-
palli gekk Júlíus skipstjóri fram og aftur, en
Ásgeir 1. stýrimaður stóð við stýrið, var okkur
sagt, en hann sáum við ekki neðan af þilfari.
Héldu þeir skipinu upp í vind og sjó á hægri
ferð. En vélamenn og kyndarar gegndu sínum
störfum undir þiljum. Stýrimenn sögðu okkur
það, að ölduskaflinn, sem féll yfir skipið, hefði
verið svo hár og kraftmikill, að hefði hann
komið öðruvísi á en beint framan á stafn, hefði
VÍKINGUR
129