Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1951, Blaðsíða 16

hann að líkindum tekið stjórnpallinn eða brotið
stórlega. En lengdin á framþilfari slæfði afl
öldunnar, sem þó virtist skella á yfirbygging-
unni með miklum krafti og alveg upp að skjól-
segli á stjórnpalli. Þórður 3. stýrimaður hafði
rétt áður en ólagið kom, gengið fram í háseta-
klefa og til baka aftur. Var hann að koma upp
á stjórnpall, þegar áfallið varð. Hefði ekki sagt
meira af honum eða öðrum, sem þá stund hefðu
á framþiljum verið staddir.
Það var unnið af kappi við að koma lýsis-
fötunum fyrir, velta þeim fram eftir, því mest-
ur haugurinn var aftur við yfirbygginguna og
aftur í stjórnborðsgangi, eins og áður er sagt,
og leysa upp kaðla og víra, og binda á ný. Þó
skipinu væri haldið upp í á hægri ferð, vorum
við þó alltaf undir ágjöf. Sjóklæði okkar Krist-
jáns a. m. k. voru nokkuð slitin og héldu því
illa ágjöfinni, og svo rann niður með hálsmáli
og víðar, þegar gusurnar komu á okkur hálf-
bogna við vinnuna. Urðum við því fljótlega al-
votir og stígvélafullir, en til kulda fundum við
ekki meðan unnið var, því ekki var slegið slöku
við og ekki kalt í veðri.
Við höfðum lokið frágangi á lýsisfötunum
eftir rúma fjóra tíma, en ekki var frágangur-
inn nærri eins góður og áður hafði verið, enda
trékubbarnir flestir horfnir. Við talningu á föt-
unum kom í ljós, að vantaði, að mig minnir,
rétt innan við 30, sem skolast höfðu út, og til
þeirra sáum við aldrei neitt. En þessi þilfars-
farangur rótaðist ekki framar á léiðinni til Nor-
egs, þótt okkur líkaði ekki sem bezt frágang-
urinn í annað sinn.
Þegar við höfðum lokið verkinu, svo sem föng
stóðu til, bar 2. stýrimaður okkur orð frá skip-
stjóra að koma allir, bæði skipverjar og við
Kristján, upp á efra þilfar (farþegaþilfar), því
inn gátum við hvergi komið, þar sem sjórinn
rann úr klæðum okkar, eins og við hefðum verið
nýdregnir upp úr hafinu, en þarna var skjól.
Þangað kom skipstjóri til móts við okkur, ásamt
bryta skipsins, sem bar vínföng í flöskum og
tóm vatnsglös í eins konar skjólu. Skipstjóri
kvaðst þakka okkur starfið og bauð okkur þar
með hressingu eftir volkið. Brytinn skenkti í
glösin, eftir því sem hver vildi, hálft eða nokk-
urn veginn fullt, með fyrirmannaborði þó, og
held ég að flestir hafi tekið skammtinn fullan.
Þó man ég eftir einum háseta, ungum manni,
sem ekki vildi í glasið, sagðist aldrei smakka
vín, og bauð hverjum okkar sem vildi sinn
skammt, en ekki man ég hvort nokkur tók því
kostaboði.
Við klingdum glösum, til heilla Lagarfossi og
lýsistunnunum, lukum úr þeim, og þökkuðum
13D
skipstjóra hressinguna. Síðan dreifðist hópur-
inn hver til síns verustaðar, með líf og yl í
hverri taug, til að kasta vosklæðum og taka
síðan til daglegra hátta, án æfintýra, eftir því
sem hyer var settur á því fljótandi heimili,
Lagarfossi gamla.
Raufarhöfn á þorranum 1951.
Hólmsteinn Helgason.
Helgi frá Súöavík:
Ekki er allt sem sýnist
Þó sungiö sé glatt á sjómannadag
séð er ei vel fyrir þeirra hag,
sem gullið úr djúpinu draga;
á ævikjörumim aldrei lag,
það er eldgömul hörmungasaga.
Þegar stormurinn æðir um hauður og haf
er það hreystin og þolið, sem drottinn gaf,
sem forðar oft fári þungu,
þær hlæja mót stormi og hækka traf
hetjurnar gömlu og ungu.
Þótt sitji þær stundum við sultarlaun
þær sigla um hafið og æðrast ei baun j
og aulca við þjóðarauðinn.
Þær efla sinn hróður við ægis raun
þó ógni þeim kaldair dauðinn.
Misjafnt er gæðunum mannlífsins skipt
og margsinnis af því slcorið og klippt,
sem náð er með súrum sveita.
En þá, sem mest hafa landinu lyft
letingjar ranglæti beita.
Sjómannastéttin er þjökuð og þreytt
og þessum lífskjörum fæst elcki breytt
meðan ranglætið vasast í völdum.
Hvenær fæst þeim að fullu greitt
sem farast í hafsins öldum?
V I K I N □ U R